'Roeme-tore'

met categorie:  

                           

"Roeme-tore!"  Zo klonk het in zijn nog beperkte woordenschat terwijl hij met zijn kleine vinger Sint-Romboutstoren aanwees.  Hij is dan ook met zijn twee jaar zowat 498 jaar jonger dan het aangeduide voorwerp van zijn interesse.  Dat dit Mechelse-waarmerk-bi-j uitstek zijn belangstelling kan wegdragen...: nu ja - ik pleit schuldig.  Volmondig.  Daar zit deze grootvader wel voor 'iets'  tussen.  Als Mechelomaan heb ik dit kereltje op volkomen onschuldige manier (denk ik toch) gebrainwashd.  Natuurlijk wijs ik ook pedagogisch verantwoord, in al die kleurrijke prentenboekjes het schaap aan dat mèèèèèmèèè doet, en de poes die miauwt en de hond die blaft.  En ik probeer hem als we samen voor een tekenblad zitten, waar ik een kabouter, giraf of auto tracht vorm te geven, de kleuren te leren kennen.  Dat doe ik.  En dat doe ik graag.  Het werkwoord grootvaderen vervoeg ik immers met plezier.  Maar daarnaast - ik geef het toe (je moet indoctrinatie vroeg starten wil ze een zekere vorm van succes oogsten...), heb ik mijn troonopvolger al met mondjesmaat wat Mechelse wetenswaardigheden bijgebracht.  Op kleuterniveau wel te verstaan.  Spreekt vanzelf.  Rommy is een knuffel die toevallig steeds op grijpbare afstand ligt en als we over de markt stappen wijs ik hem met trots 'onze' toren aan.  Hij kent hem - 'onze' toren - de 'toren van vake'...

Een paar dagen geleden ontdekte het intelligente venteke (mijn kleinkinderen zijn immers de mooiste, braafste en slimste van de wereld -  Uiteraard; al kan je dit natuurlijk onmogelijk bewijzen en is dit waarschijnlijk objectief gezien niet hélemaal correct.  Maar ja...)  in de opengeslagen krant een fotootje waarop Sint-Romboutstoren fier te blinken stond.  Niet eens zo opvallend.  Maar hij - HIJ had het gezien!

Ik zwol van trots!  Hij herkende hem!  Hij herkende ook in dat lichtelijk onduidelijke plaatsje onze Reus.    Mijn strategie werkte dus. 

Nu teken ik naast de olifant-met-de-lange-slurf, de paddestoel-rood-met-witte-stippen en de vijver-met-eendjes ook al eens die door hem genoemde 'Roeme-toren'.  Hij mag die dan kleuren.  En dat doet hij dan enthousiast (voor even toch).  En nu ja - ook nog niet zo heel erg nauwkeurig.  Zelfs het intelligentste mannetje van de wereld moet nog een aantal fases doorlopen om tot een artistiek verantwoord eindresultaat te komen.

Ik kan haast niet wachten tot zijn jonge beentjes sterk genoeg zullen zijn om met mij die oneindige wenteltrap op te klimmen, om hem daar de onder ons liggende stad te laten zien... en Torekenswaver,  het Atomium en de Peperbus van Lier.

En ik wil vertellen over de slechtvalken die hun nest maken tussen het stenen kantwerk en over die nacht toen we maanziek de toren wilden blussen...

En als de beiaard speelt zal ik hem er attent op maken....

Roeme-tore

de toren-van-vake

De toekomst is verzekerd.  Mechelen heeft een nieuwe fan. Dat staat als een paal boven water.  Ik ben er rotsvast, heilig en torenhoog  van overtuigd.

Wéét ik.

Denk ik.

Hoop ik...