Voor van een wandeling van MechelenBinnensteBuiten een paar weken geleden, kwam de vraag naar het verhaal van een onbebouwd perceel aan de Koningin Astridlaan, waar nu ‘de tuin van Zorro’ is. Ik had me altijd al afgevraagd wat er zich achter die reclamepanelen afspeelt, maar wel het trieste verhaal kennende van wat er 75 jaar geleden gebeurd is… Ik ben dus ‘blij’ dat ik nu het antwoord op beide vragen ken…
De Koning Astridlaan is bij velen nog gekend als de ‘Capucienenvest’ (genaamd maar het voormalige klooster van de minderbroeders-capucienen. De laan zelf is aangelegd in de 19de eeuw als boulevard op de geslechte vesten met links en rechts statige herenhuizen.
Waar eertijds het nummer 164 was, stond tot 1 mei 1944 de woning van mijn overgrootouders. Een verdwaalde bom (bedoeld voor het Arsenaal) kwam letterlijk op hun dak terecht, mijn overgrootouders en hun zoon (Richard Goossens) kwamen daarbij om.
Op 1 mei 1944 kwamen 171 mensen om het leven en werden tenminste 416 woningen vernietigd. De Hanswijkkerk had het daarbij zwaar te verduren. Het was heel dubbel voor de Mechelaars. Enerzijds moesten ze van de Duitsers af, anderzijds kwam het kwaad van de eigen mensen, de geallieerden. (HLN, 19 april 2019, https://www.hln.be/in-de-buurt/mechelen/vandaag-75-jaar-geleden-dramatisch-luchtbombardement-op-mechelen~ac755277/)
Detail van een overzichtskaart 'van de getroffen woningen' bij de bombardementen van 1944 (blauw: totaal vernield, rood: zwaar beschadigd, groen: geteisterd, geel: lichte schade) (uit: tentoonstelling 'Van duisternis naar licht' in de O.L.Vr.-kerk)
Op zich al een triestig verhaal want mijn grootvader had mijn overgrootouders getipt dat er een bommenregen over Mechelen zou komen. Zelf woonde hij in een statig herenhuis op de Schuttersvest, maar had ook een villa in Bonheiden. Hij had mijn overgrootouders dan ook gevraagd om mee in Bonheiden te komen schuilen. Maar neen, ze verkozen in Mechelen te blijven 'want het Arsenaal was toch ver weg'...
Mijn grootmoeder - de dochter van mijn omgekomen overgrootouders - is wonder boven wonder aan deze ramp ontsnapt. Ze was toen 2 maand zwanger (van mijn mama) en had net ruzie gemaakt met haar mama en was kwaad weggelopen. Voor haar eigenlijk een geluk bij een ongeluk. Maar, ze heeft zich nooit kunnen verzoenen met haar mama, en heeft heel haar leven dit moeten meedragen...
Mijn overgrootouders waren eigenlijk kolenboeren uit Puurs, maar omwille de oorlog failliet gegaan en daarom naar Mechelen verhuisd... Ze woonden nog niet zo lang in het huis op de Astridlaan voor dat de bom viel.
Mijn mama zou nog foto's hebben van het huis dat er gestaan heeft en gaat deze opzoeken. Haar droom is om in de puinen aan de straatzijde te kunnen graven om zo eventueel nog bezittingen of herinneringen aan haar overgrootouders (die ze nooit gekend heeft) te vinden...
Waarom het perceel na het bombardement nooit is herbouwd, is voor iedereen een vraag. In elk geval is aan de straatzijde nog een puinheuvel te zien met de resten van wat ooit een huis was. Nu biedt het perceel plek aan ‘de tuin van Zorro’, een ecologische moestuin, opgestart door de buurtbewoners Heihoek en Velt.
Wordt vervolgd...
Info: https://beweegt.velt.be/mechelen/3508/veltsamentuindetuinvanzorro
Interessant artikel Wim! Vooral omdat ik die toestand zeer goed gekend heb.
Van 1948 tot 1964 woonde ik aan de Kon. Astridlaan (aanvankelijk was dat nr 246 maar met de bouw van de vele appartementen op dit eens zo mooie boulevard veranderde het huisnummer in de loop der jaren tot thans 232. Ik heb heb de omgeving dus goed gekend en dat terrein van uw voorouders nooit anders geweten dan een braak stuk. Alleen stonden er tijdens mijn jeugd geen panelen voor. Twee andere huizen op de vest die toen door de geallieerden platgegooid werden, waren vlak naast de Vekestraat gelegen (gedeelte Vekestraat-Brusselpoort). Mijn vader had een marmerbedrijf tegen de Brusselpoort en hij vertelde me ooit dat hij door de luchtverplaatsing van dat bombardement het dak van ons werkhuis (ondanks de zware balken) een halve meter zag zakken en terug opveren. Het ganse dak diende nadien (op eigen kosten uiteraard) hernieuwd te worden.
Leuk om horen, de ouders van mijn grootvader hadden ook een marmerbedrijf in Mechelen (aan het Maalderijstraatje)... toch toevallig niet hetzelfde bedrijfje?