Vrijdag 2 en zaterdag 4 augustus 2019 vond de ondertussen alweer 44ste editie van de Dijlefeesten plaats, het Mechelse muziekfestival dat al bestond toen er van Maanrock nog geen sprake was. De locatie was net zoals vorig jaar het Cultuurplein, geprangd tussen het Cultuurcentrum, het poppentheater, de Muziekacademie en Café De Kuub.

Een nieuw team, onder leiding van Lize Geeraerts en Jasper Benn nemen vanaf deze editie her roer over. Nog nieuw dit jaar was dat het festival voor het eerst in zijn geschiedenis betalend werd. Was dat, ondanks de lage prijs van € 8, de reden voor de eerder lage opkomst, of lag het er gewoon aan dat er in datzelfde weekend veel te doen was, binnen en buiten Mechelen, met wat verderop in de binnenstad een puike Nirvana tribute band, Praga Kahn op Lochfest in Duffel en een pak verder weg Roadkill, Absolutely Free Festival en Dranouterfestival?

Met namen als Mooneye, Black Leather Jacket, Gruppo di Pawlowski en Crayon Sun kan het aan het aanbod zeker niet gelegen hebben. Hieronder lees je wat je op vrijdag en zaterdag zoal gemist hebt, wie erbij was kan even mee 'recapituleren', of 'nagenieten'.
 

Dag 1:
JUICY, MOONEYE, GESTAPO KNALLMUZIK en DJ KRENG feat. STEF LERNOUS

Het Brusselse duo Juicy mocht vrijdag de avond op gang trappen. Deze jongedames, gehuld in knal oranje plastieken truitjes en witte broeken met slierten, deden dat op een bijzonder beweeglijke wijze en dropten meteen een serieus energiebommetje met hun aanstekelijke dansbare mix van urban r 'n b en elektro. 

De dames huppelden of dansten over het podium en wisselden, er naar toe rennende, al eens van keyboard. Een keer werd ook de gitaar bovengehaald, temidden van het vitale elektrogeweld. De danspasjes en -moves zaten in een keurig uitgekiende choreografie.Beiden zijn bovendien gezegend met een prachtig stemgeluid, niet eens zo frèle klinkend als je zou kunnen vermoeden. Best wel jammer dat de energieke live-act van Juicy het moest stellen met een nog niet eens halfgevuld plein, maar het was nog vroeg op de avond.

Rond half negen was het Cultuurplein toch aardig volgelopen, maar de grote massa zou pas komen voor Gestapo Knallmuzik, later op de avond. Maar de topper van de avond stond nu op het podium als je het mij vraagt. Want jongens en meisjes, wat voor een magisch comfort to the soul concertje zette Mooneye hier neer zeg?! Nog maar 25 is Michel Libberecht, maar wat een ervaren songsmid en wat een volwassen tijdloze songs vloeien er uit diens pen.

“Schuif gerust een metertje dichterbij” vroeg Libberecht aan het publiek dat dat gedwee deed om vervolgens ingepakt te worden door pakkende songs, met fraaie melodielijnen waarin de Zwevegemenaar met het fraaie stemgeluid grossiert . Samen met zijn band stortte Libberecht het Cultuurplein gul in diens ontroerparcours vol pure schoonheid. Thinking About Leaving, This Thing en Time To Move Away From Here waren de absolute toppers in de live-set van Mooneye in Mechelen, vrijdag. Het enige negatieve aan die set was dat die veel te kort duurde, dus graag gauw meer van dat.

Een heus scherm waarop een klok aan het aftellen was tot aan het optreden, een beeld van de band dat verscheen zodra die teller op nul stond, gevolgd door schaamteloos van Kraftwerk 'geleende' visuals van Boing Boom Tschak – Technopop, lichtjes 'aangepast', alvorens onder de eerste beats ten tonele te verschijnen in behoorlijk 'foute' outfits. Zo maakte Gestapo Knallmuzik hun entree. Om vervolgens een batterij vol complete onzin op het publiek los te laten.

Met Komasaupfen was de toon gezet en toen het olijke trio Twaletpapier Gescheurdt en Heel die Tag Porno liet knallen, barstte het feest volledig los op het cultuurplein. Fijnzinnigheid was nergens te bespeuren, noem Gestapo Knallmuzik met hun gefingeerde Jean Marie Pfaff-Duits met veel te veel haar op gerust de elektro-versie van De Lidl van CpeX, maar het dan overvolle Cultuurplein lustte duidelijk pap van de overdosis nonsens met bijhorende visuals. Met fijnzinnige deuntjes als Kächelwinkel Pëeters, Claudia Schwiffer, en Wir Gehen von Grond of de tot aan de bissen opgespaarde Angela Merkel en Schüren mit ein Schürpapier, een deuntje dat sommigen naar verluidt tot op vandaag niet meer uit hun hoofd krijgen. De fans van de band, talrijk opgedaagd, scandeerden moeiteloos alle 'Duitse' teksten mee. Ah, jij ook? Samengevat in een nachtelijke tweet, vanop het Cultuurplein: “het is niet echt goéd, maar wel heel plezant!!”.

Meteen na het optreden Gestapo Knallmuzik liep het plein bijna volledig leeg. Wie wél bleef, kon de alternatieve en best wel aparte set van dj Kreng nog ervaren, met bijzonder fijne muziekjes bij de door Stef Lernous gekozen beelden, waaronder het fenomenale Mothers of the Sun van Black Mountain, een genotstrip van ruim acht minuten. Volgens concertvriendje Tamara zelfs "hét hoogtepunt van twee dagen Dijlefeesten". De plaatjes van dj Kreng bij de beelden van Lernous waren een eigenzinnig en stijlvol slaapmutsje om de avond te besluiten.
 

Dag 2:
CRAYON SUN, BLU SAMU, BLACK LEATHER JACKET, GRUPPO DI PAWLOWSKI

Misschien was het toch niet zo'n goed idee om Crayon Sun als eerste band op de affiche te programmeren op de tweede dag van de Dijlefeesten in Mechelen. Het jongste geesteskind van Aldo Struyf begon zaterdagnamiddag aan hun set voor net iets meer dan drie man en een paardenkop. Gelukkig zou het publiek nog aanzwellen tot een twintigtal mensen, ongetwijfeld afgekomen op de machtig sound die Crayon Sun het plein opblies. Want machtig dat was het!

Broeierige woestijnblues, donkere grooves, funk from hell of toch uit de kelder, verschroeide aarde. De ronduit imposante soms wel heel erg lage vocalen van Dave Reniers, die zich ook een held op de bluesharp toonde, de verstoorde en sfeervolle klanken die Aldo Struyf uit de keyboards toverde, de heerlijke hemelse, of beter helse gitaarpartijen van Struyf en Dave Hubrechts in combinatie met de hechte ritmesectie van Tomas De Smet (bas) en Antoni Foscez (drums) zorgden voor een prachtig donker psychedelisch palet.

Blues met een bijzonder grimmig randje, donkere psychedelica en bezwerende beats, vaak met elkaar duellerend of in perfecte balans, dat was Crayon Sun. Met uitschieters zoals Find Love and Let it Kill You, de gitzwarte ballad The Sound of a Broken Wing en het bijzonder opzwepende Where Are You? waarin een Electronic Body Music en psychedelica elkaar moeiteloos vonden of ook het briljant beukende No More dat je tot diep in je ingewanden voelde. Crayon Sun zette een behoorlijk indrukwekkend optreden neer, dat is een understatement van formaat. Dat zovelen dit aan zich lieten voorbijgaan is dan ook onbegrijpelijk.

Nog amper bekomen van het fijne geweld van Crayon Sun, cd'tje gekocht, even bijgetankt. En wat was dat? Een mooie meisjesstem klonk luid over het Cultuurplein.. “Is ze nu al begonnen? Vast nog aan het sound checken, toch?”. Maar Salomé, de jonge r 'n b en hiphopbelofte die zich Blu Samu laat noemen was er gewoon meteen maar aan begonnen. Tom Kestens, die de bands aankondigde, te snel af geweest dus! “Zit het geluid goed zo? Ok, dan doen we verder”.



Het Cultuurplein was nog steeds niet erg druk bevolkt, maar Blu Samu had wel de instant aandacht van alle aanwezigen. Wie niet meedeed met het truukje dat ze wilde uitproberen sprak ze gewoon persoonlijk aan: “He, gast ben jij nu de enige die niet gaat meedoen of wat? We spreken elkaar straks wel!” In een van de filmpjes die Project Wolf over het festival postte, kun je zien dat dat gesprek ook daadwerkelijk plaatshad.

Of je nu wel of geen fan van het genre bent, behalve rappen kan deze jongedame een ferm stukje zingen zeg! Dat kwam nog het best tot uiting toen ze, gezeten op een barkruk, dat vond de zangeres voor dat nummer net gepast, een persoonlijk en breekbaar nummer bracht. Aan lef en talent geen gebrek, deze Blu Samu schopt het vast nog ver.

Ondertussen was het wel duidelijk dat het allicht tot het optreden van Mauro Pawlowski en zijn trawanten zou duren eer het plein echt vol zou staan, maar toen Black Leather Jacket aan hun set begon was er toch al wat meer volk te bespeuren. Op het Dijlefeesten-podium bleken de heren het adagio van Bob Mould (Sugar, Hüsker Dü) en Frank Black (Pixies) te huldigen: gitaren inpluggen, spelen en overdonderen, niet teveel blabla. De vocalen verdronken soms wat in de geluidsmix in de meedogenloze wall of sound die de band neerzette, maar het rockte als de beesten en het turbopedaal bleef ingeduwd tijdens dit groezelige garagerockfeestje.

Dat niet één bandlid een leren jekker droeg is een flauwe opmerking, dat een meer dan verdienstelijke poging om Rock You Like a Hurricane van The Scorpions te brengen, enkel voor de soundcheck werd gehouden, misschien toch wel jammer. Maar dat hadden ze dan ook niet nodig om Mechelen te overtuigen van hun kunnen. En het bleek de perfecte opwarmer voor de geniale gekte die Mauro ons weinig later in de maag zou stompen.

Wanneer Mauro Pawlowski op een podium staat, weet je dat eigenlijk alles mogelijk is, als Mauro het doet met zijn Gruppo di Pawlowski, zit je gegarandeerd in een absolute geluidsstorm gevangen, net zoals dat destijds met Evil Superstars het geval was. Ook nu ontbond Mauro al zijn demonen, ons overweldigend met geniale gekte in een hyperkinetische set waarbij je je nadien afvroeg of het ondertussen weer veilig was en wat je nu eigenlijk had meegemaakt.

De set werd rustig ingezet met een wel heel bizarre cover van Queen's Bohemian Rhapsody om de boel dan vanaf Phonecall from a Ruin volledig te doen ontploffen en ontsporen. Met een manische Mauro die als een bezetene te keer ging, zich de grond op smeet, weer recht krabbelde en lustig verder raasde. Elko Blijweert deed fantastische, niet minder manische, dingen met de gitaar. De geflipte keyboardpartijen waren van de hand van Pascal Deweze.

Te midden de chaos klonk plots de opmerkelijke cover van Christopher Cross' Ride Like The Wind.

De set van Gruppo di Pawlowski was behoorlijk overweldigend en je kwam dan ook oren en ogen te kort om goed en wel alles te kunnen beleven. Zag je die act van het kartonnen mannetje, later getransformeerd tot geraamte dat dan een pop meedroeg en later het publiek ingooide? Dit was puur theater, met heerlijke compromisloze, complexe, geniale, luide muziek uit Mauro's inferno. Zalig gewoon. Of zoals een concertganger zei: “ik weet niet exact wàt ik nu gezien en gehoord heb, maar het was fantastisch”.

Anders dan op vrijdag bleef het volk, ondertussen fel vermeerderd met de KV Mechelen-supporters die een overswinning te vieren hadden, goed hangen op het Cultuurplein waar gretig danspasjes geplaatst werden bij de werkelijk fijne deuntjes die Mo Disko van het gekende dj-duo The Glimmers, en deel van het collectief Rheinzand, serveerde. Met de wat minder voor de hand liggende plaatjes, die wél iedereen aan het dansen kregen, werd de nacht ingezet en de vierenveertigste editie van de Dijlefeesten besloten.

Hopelijk wordt editie 45 minstens even straf, hopelijk ook met wat meer toeschouwers op het plein!


tekst: © Mark Van Mullem, alle foto's: © Tricky Troostie
© Luminous Dash/ daMusic/ Mechelen Blogt 2019

De tekst van Mark verscheen, in lichtjes andere versie, eerder ook op Luminousdash.be, de foto's van Tricky Troostie op daMusic.be