Dat de KV-Mechelen-supporters wellicht de trouwste en meest aan hun club verknochte supporters van ons land zijn is een open deur intrappen.  Velen onder hen hebben de 'Malinwa-gekte' met de moedermelk meegekregen.  En da's al zeker zo bij superfan Petra Van der Poel.  De in Battel opgegroeide en nu in Bonheiden wonende Petra heeft door haar aders wel heel veel rood-geel bloed stromen.  Kan het ook anders?  Haar vader, Corneel Van der Poel, is dan ook al eeuwenlang 'getrouwd' met de club - een vrijwilliger als geen ander - die met veel respect als 'de patron' wordt betiteld.  Als het goed gaat met KV-Mechelen is hij in de Zevende Hemel, en in mindere dagen is dat ook van zijn gezicht af te lezen.  Niks anders bij zijn dochter dus...

De club deed het het voorbije seizoen bijzonder goed en herstelde hiermee het vorige rotjaar in snelvaarttrein.  Al zegepralend sjotte ze zich er doorheen met als absolute apotheose de onwaarschijnlijke finale op de Heizel!

En toch...bij alle euforie en vreugdetranen bleef de onzekerheid érg groot.  Want als een zwaard van Damocles hing er boven het hoofd van de geliefde club nog een stevige dreiging.  De vermeende matchfixing was wekenlang - néé maandenlang - voorpaginanieuws.  Wat zouden de gevolgen hiervan zijn?  

Petra had absoluut niet durven dromen op een happy end.  En ook in het winnen van de beker leek ze niet te geloven.  Maar als de wanhoop het hoogst is, is de redding nabij.  Het was dan ook een ontlading van jewelste toen enkle dagen geleden het positieve verdict werd bekend gemaakt!  KV-Mechelen mag dan toch weer opklimmen naar de eerste afdeling na een sportief méér dan geslaagd jaar. 

De vreugde was groot.  Tot spijt van...  En al zijn alle problemen wellicht nog niet van de baan, en worden hier en daar nog achterhoedegevechten gevoerd: het nieuws zorgde voor hernieuwde moed en geloof in de toekomst.

Petra herademde.  Net zoals zovéle 'kakkers'.

Maar...ze diende nu wel een belofte waar te maken! 

Want ze verloor een weddenschap (weliswaar met véél plezier hoor). Petra beloofde haar omgeving dat als alles positief zou uitdraaien, ze te voet van haar woonplaats naar Scherpenheuvel zou stappen.  37 kilometer ver.  En dat beloofde ze ook aan haar reeds lang overleden oma die al even voetbalminded was als zijzelf.

Belofte maakt schuld.

Getooid in de rood-gele kleuren ging ze op stap, in het gezelschap van haar trouwe viervoeter Hope (what's in a name?).

Bij het krieken van de dag, 11 juli,om 5 uur, vertrok ze.  En om 15 uur kwam ze dan aan in het bedevaartsoord na een tocht vanuit Bonheiden, langs Putte, over Schriek en Heist-op-den-Berg, over Begijnendijk, Aarschot, Rillaar, Messelbroek...

Je kan het zo gek niet bedenken of Petra had er aan gedacht.  Je bent superfan of niet...   Speciaal voor de gelegenheid had ze zelfs kaarsjes in de clubkleuren aangeschaft om te laten branden in Scherpenheuvel.

Zo'n tocht doe je niet zonder pijnlijke voeten te krijgen.  Zeker als je niet gewend bent om zulke afstanden te stappen.  Maar ze had het er graag voor over.  Ontsmetten van de blaren en een steunverband zorgden voor soelaas.

Aan de basiliek werden de stevige wandelschoenen vervangen door de obligate en elegante geel-rode laarsjes.  Wat dacht je?

Ons Lieve-Vrouwke werd bedankt voor de steun aan de club (al weet ik niet of de hemelse dame even voetbalgek is als ons Petra), en de trouwe compagnon Hope werd zelfs gezegend door de dienstdoende priester, de voormalige hulpbisschop van Mechelen-Brussel Jan De Bie. 

Om zichzelf te belonen op deze Vlaamse feestdag vond onze Van der Poel-heldin er niks beter op dan zich in 'De Leeuw van Vlaanderen' in de schaduw van de beroemde koepelkerk te trakteren op een lekkere donkere Westmalle.  Dat verdiende ze dus wel...

En of de 'patron' trots is op zijn dochter?  Ik denk het...

(foto's: Petra Van der Poel)