"Méér dan een spelletje met een bal..."

(foto boven: Guy Foqué. foto's onder: Jan Smets)

Zeggen dat KV-Mechelen uiterste hectische tijden meemaakt is een open deur instampen. Amper bekomen van de euforie na een glansrijk jaar én de roes van de overwinning, is het nu nagelbijtend afwachten hoe het de club van geel en rood zal vergaan in het juridische steekspel dat nu wordt gevoerd. Malinwa beseft maar al te goed dat het cruciale dagen zijn voor de voetbalclub. En toch blijven de hondstrouwe supporters pal achter KV-Mechelen staan. Als één blok. Dat doet ook Bertrand Peeters - die de liefde voor deze club met de paplepel meekreeg. Fan van het eerste uur. De liefde voor Malinwa is immens groot. Ze loopt als eern rode draad door zijn leven. En toch blijft hij eveneens realistisch.

De voetbalwereld is rot geworden. Emoties en heel veel geld zorgen samen voor een explosieve coctail. Wat er ook gebeurt mag zijn - ik spreek me daar niet over uit: het is verschrikkelijk. Ik volg het nieuws op de voet, en ben er al ziek van geweest. Ik zie een grote normvervaging. Da' s het enige zinvolle dat ik er van kan zeggen. De hele club wordt hierin meegesleurd. Ook merk in een heuse haatcampagne. Maar ik hoop dat - wat de uitspraak ook mag zijn - onze club niet ten onder gaat en ze niet hélemaal gestraft wordt voor feiten die misschien door enkelingen zijn begaan. Ik ben wel ongerust. Het leeft enorm bij de fans...

Op de club heb ik een babbel met Bertrand die zich méér dan gewoon inzet voor 'zijn' Malinwa, en zich ontfermt over het immense archief van de club. Want inderdaad: ook deze rijke collectie van al wat te maken heeft met de geschiedenis van KV-Mechelen is erfgoed. En daarom is het belangrijk dat dit alles bewaard wordt voor het nageslacht.

(foto's: Guy Foqué)

Niet zo verwonderlijk dat Bertrand die geboren werd in 1973 gebeten werd door de voetbalmicrobe. Grootvader Albert Poels die een schoenhandel had in de Bruul was in de jaren zestig en begin zeventig één van de bestuursleden van de club.

Hij leefde voor KV-Mechelen. Hij overleed in 1973, zes maanden na mijn geboorte. Ik heb hem dus eigenlijk niet gekend, maar ik ben wel fier op hem. Mijn grootvader wist nog de nodige fondsen te verwerven voor de onderbouw van de tribune die in 1971 klaar kwam nadat de eerste steen twintig jaar eerder werd gelegd. Architect was Stynen die vooral bekend was doordat hij vele kerkelijke gebouwen ontwierp. Ook heeft grootvader zich sterk ingezet voor de vervlaamsing van de club. Tot 1970 droeg ze de naam van 'Koninklijke football club'Malinois'. Daarna werd het dus KV-Mechelen. Hij was eveneens één van de drijvende krachten bij de oprichting van Club 25 voor zelfstandige ondernemers. Mijn moeder herinnert zich nog wel dat in 1969 samengekomen werd in het huis van mijn grootvader om te praten over een mogelijke fusie van Racing en KV. Beide clubs hadden in die jaren immers grote financiële moeilijkheden. Maar dat is natuurlijk nooit doorgezet. De beide Mechelse clubs bleven zelfstandig.

(foto's: Jan Smets)

De vader van Bertrand - de twee jaar geleden overleden Jan Peeters - was uit ander voetbalhout gesneden. Jan, afkomstig van Willebroek en een bekend jeugdrechter werd, is nog een tijdje secretaris-generaal en Bondsvoorzitter geweest.

Vader was helemaal niet KV-minded. Hij was vrijzinnig en supporter van Racing-Mechelen. En toch konden hij en mijn grootvader goed overweg met mekaar. Maar op voetbalgebied stonden ze tegenover mekaar. In 1980 zijn mijn ouders gescheiden en ik woonde samen met mijn enkele jaren oudere zus bij mijn moeder en stiefvader. Thuis was men uitgesproken Malinwa-gezind. Ik liep dan ook nog eens school in het Sint-Romboutscollege, en dat was een uitgesproken Malinwa-bastion. Ik ben pas écht supporter geworden in het seizoen '83-'84, en ben dat ook gebleven. Het was het Cordier-tijdperk. Met de familie Cordier waren we trouwens bevriend. We woonden wel in Bonheiden maar elke dag kwam ik na schooltijd langs op KV, of at er mijn bokes op... Ik had hier vele voetbalvrienden. Ik MOEST hier gewoon passeren...

Bertrand mijmert... Zestien jaar geleden werd de club van geel en rood gered van de ondergang. De vele, vele trouwe supporters hebben toen ook financieel hun steentje bijgedragen om de club boven water te houden. Het is hun ook gelukt. Het maakt hem ongelukkig om te zien hoe de club nu moet spartelen in juridische gevechten...

Als iemand als pakweg een Bert de Cleyn moest zien wat er nu aan het gebeuren is: hij zou het niet kunnen geloven. Ik kijk met heimwee terug naar het vroegere, veel zuivere voetbal. En ik merk dat steeds meer jonge supporters dit ook hebben. Het zou zo jammer zijn dat de hele club zou moeten boeten voor dit alles waar het weinig mee te maken heeft. Ik kijk ook naar de Voetbalbond die eveneens een zware verantwoordelijkheid draagt. Ze kan die niet ontlopen en ze gaat in deze niet vrijuit. Men is vaak veel te laks geweest.

Bertrand Peeters: KV-Mechelen is zijn leven. Van elk scharniermoment in de geschiedenis van de club weet hij nog waar hij was of wat hij deed. Hij neemt me mee naar een kamer die volgestouwd staat met herinneringen aan de club: kapstokken met gesigneerde truitjes, trofeeën, oude foto's, magazines, krantenknipsels... : een ware schatkamer voor elke verstokte fan.

Ik heb lang alle mogelijke stukjes geschiedenis neergeschreven over de club. Een echte archiefwerking bestond echter niet. Pit Desmedt, de toenmalige secretaris van het Malinwa-orgaan had wel een paar kasten die half leegeplunderd waren... Jempy Vanderhoeven was eveneens een pionier. Maar van echte archivering was geen sprake. Ook Ludo Nauwelaerts die lang voorzitter was van de supportersfederatie bezat heel wat, maar veel is na zijn dood spoorloos verdwenen. Jammer. Toch voelden we de noodzaak om een ernstig archief op te starten.

(foto's: Jan Smets)

Deze waardevolle sporen uit het verleden dienden bewaard voor de toekomst. Zo werd begin 2013 het 'Malinwa Archief' opgericht door een groep enthousiaste vrijwilligers waaronder Bertrand, Marc Van de Casteele, Danny Kerkhove Nick, Kyan, Marc... Al deze spullen dienden zo goed mogelijk opgeslagen te worden voor latere generaties.

We kwamen een viertal keer per jaar samen, stelden een agenda op, dachten na over de manieren om ook het publiek te laten kennismaken met dit rijke stukje verleden. We zijn ook professioneel gaan samenwerken met het Mechels stadsarchief en konden rekenen op de grote ervaring van hun medewerkers. Veel hulp hadden we van Bruggeling Dieter Viaene die sinds kort niet meer werkt in Mechelen, maar nu aan de slag is in het archief van zijn geboortestad. Dieter is een groot voetballiefhebber en supporter van Club Brugge, maar droeg Malinwa een warm hart toe. Een fantastische gast. Hij heeft hoofdarchivaris Willy Van de Vijver kunnen overtuigen om zich mee achter het project te zetten.

Goeie hulp kregen en krijgen ze eveneens van Liesbet De Ridder van Musea en Erfgoed Mechelen.

Sinds kort is de collectie van het Malinwa Archief gratis en eenvoudig raadpleegbaar in de leeszaal van ons stadsarchief.

Je vindt er honderden documenten over de voetbalploeg in terug: clubbladen Geel en Rood, documentatiemappen per seizoen, voetbalalbums...

Wouter Kesteloot bracht de collectie in kaart in het kader van zijn stage voor de interuniversitaire master na master Archivistiek en maakte een plan op dat de beleidslijnen rond de collectie voor de komende jaren uittekent.

Dit alles moet de vrijwilligers een houvast bieden om de collectiewerking verder uit te bouwen met concrete acties, zoals het inventariseren of het organiseren van publieksactiviteiten.

Sporterfgoed is nog een pril gegeven in het hele erfgoedverhaal. Maar we nemen als Malinwa Archief een prominente plaats in in dat wereldje en zijn beslist één van de best uitgebouwde binnen de Belgische voetbalwereld. We zijn blij dat nu alles optimaal kan bewaard worden. Al heel veel te vinden is er in ons stadsarchief. Ook kregen we al flink wat schenkingen zoals fotomateriaal. (Er zijn supporters die nu al een contract opstelden dat ze na hun overlijden alles wat ze verzamelden over de club, willen schenken aan ons archief.) Dit is allemaal gedigitaliseerd. Online kan het allemaal geraadpleegd worden. Wat hier nu in deze kamer nog bij mekaar staat is maar een fractie van wat we hebben. Een museum op KV zou beslist wenselijk zijn. Ik ga me hier binnenkort toch op focussen en de juiste mensen hier proberen warm voor te maken. Dit moet toch realiseerbaar zijn. Zo zou ik graag een tijdslijn willen maken aan de tribune zodat iedereen kan genieten van de sporen van ons rijke verleden. Niet te elitair dus.

Dromen heeft Bertrand Peeters zeker. Het hart van deze sympathieke en gedreven supporter die beroepshalve instructeur is bij Brussels Airlines en cabinepersoneel opleidt, zit volledig bij Malinwa.

Voetbal is zoveel meer dan een spelletje met een bal. Het is belangrijk voor een gemeenschap. Het is verweven met onze stadsgeschiedenis. Het is folklore, en weet ook mensen te verbinden van alle rang of stand, leeftijd of geslacht. Het is de belangrijkste bijzaak ter wereld. De 'kakkers' zijn één familie. En weet je: voetbal helpt ook aan de integratie. Dat alles is het mooie aan deze sport. Als supporter deel je mee in het succes van de club. De spelers voelen dat.

(foto's: Guy Foqué)

Hij weet me te overtuigen... Ik kijk rond in het tot de nok gevulde kamertje. Ik zie de portretten van Kanunnik Francis Dessain... (zelfs eentje bijna broederlijk naast Racinger Oscar Van Kesbeeck), van John Cordier, van Willy Van den Wyngaert... Aan de muren zie ik foto's met Torke Lembrechts en Rik Coppens en vele, vele andere helden van de club... Deze club ademt geschiedenis, liefde, tranen, passie, overwinningsroes, strijd... En ik besef: ook dit alles is erfgoed. Ook dit mag niet verloren gaan.