(foto's: Jan Smets)

Ze sprak het uit met een breekbare stem - maar de woorden getuigden van een sterke liefde...  Clémentine Janssens.  In dat wonderbare jaar van de Expo - 1958 - huwde ze met Jan De Winter die net het jaar voordien afgezwaaid was uit legerdienst.  Da's nu 60 jaar geleden.  Maar beiden kennen mekaar al vanuit de kleuterschool in Coloma.  Ze was een mooi meisje met blond haar.  Dixit Jan.  Zoveel jaar later zijn ze nog altijd samen.  Verknocht.  Ze kunnen mekaar niet missen.  Ze kijken liefdevol naar mekaar en ik zie de hand van Jan beschermend rusten op de knie van Clémentine.

De laatste jaren werden ze geplaagd door heel wat lichamelijke kwaaltjes.  En alles verloopt veel moeizamer dan ooit.  Maar hun band is onverbreekbaar gebleven en wellicht nog veel intenser geworden.  Ze wonen nog zelfstandig in hun huis aan de Grote Nieuwendijkstraat.  En dat kunnen ze nog steeds omdat ze omringd worden door de beste zorgen van kinderen en mantelzorgers.

Jan De Winter werd één van de grootste Mechelse kunstenaars van zijn generatie.  Een baanbreker ook.  In de jaren zestig was hij één van de boegbeelden van artiesten-en hippiecafé Den Herten Aas, die protesteerden tegen het in hun ogen verstarde cultuurbeleid van Mechelen.  Zo stak hij ooit als protest tegen het feit dat een kunstenaar geen sociaal statuut had, een schilderij in brand vlak voor het Cultureel Centrum.

Met zijn onafscheidelijke pet en zijn schouderlange grijze haren roept hij het beeld op van een overjaarse hippie.  Een lieve man - zacht pratend - zijn zinnen met humor doorspekt.  Zijn drie kinderen organiseerden vandaag voor het 'bruidspaar' een feestje in 't Kranske aan de Tervuurstesteenweg - naast de Colomakerk.  Vlak hierover woonde Jan in zijn kinderjaren.  Hier hield zijn moeder een textielwinkeltje open: 'In 't Schortje'....  Vandaag kwamen Clémentine en Jan weer 'thuis' in hun Hanswijkenhoek...

In 1940 - een eeuwigheid geleden - zaten ze dus samen in het kleuterklasje van juffrouw Victorine - hier vlakbij.  Clémentine van de Lindenstraat.  Jan van de Tervuursesteenweg. 

Jan heeft nog een 2 oudere en 2 jongere broers.  Vader overleed toen Jan 14 jaar was.  Het was een drama.  Vader stierf tijdens een operatie.  Met het achterstallige kindergeld kocht zijn moeder - Netteke - de doodskist.  En van achter het raam zag Jan die die dagen ziek te bed lag  zijn vader de Colomakerk uitgedragen worden.  De jonge weduwe heeft zich hierna uit de naad gewerkt om haar gezin te kunnen onderhouden...

Jan had een grote fascinatie voor tekenen en schilderen en volgde academie in Mechelen.  Daarnaast was hij geboeid door de jukebox en het witte doek.  Rock-'en roll beheerste zijn leven, en hij zag er die dagen uit als een trendsetter met zijn zwarte rolkraagtui, smalle boek en moccasins...  Zijn 'onaangepast' gedrag kwam hem soms duur te staan tijdens zijn legerdienst.

In 1958 huwt hij met zijn jeugdvriendinnetje Clémentine, en gaan ze wonen in de Matigheidstraat in hun zo vertrouwde Hanswijkenhoek.  Nadien verhuizen ze naar de Grote Nieuwendijkstraat waar ze nu nog altijd wonen. 

(Clémentine en Jan kregen drie kinderen: Danny °1959, Pascale °1963 en Sonja °1964.  Deze laatste kon er vandaag jammer genoeg niet bij zijn wegens ziekte...)

Als kunstenaar maakte hij grote naam - eerst met eerder lyrische en poëtische werken.  Nadien werd zijn kunst sterk bepaald door de contestatiebeweging waar hij in zat en door zijn maatschappelijk engagement.  Weer later sloop er weer meer poëzie en humor in zijn werk.  Stilaan ontdekte hij hoe langer hoe meer de 'essentie'.  Feit is dat Jan zichzelf nooit verloochende en steeds zijn eigen richting volgde. 

(ooit speelde Jan in de 'fanfare van den Herten Aas'.  Vandaag krijgen hij en Clémentine een medaille opgespeld door Sjarel Van den Bergh - 'Bodo's lonely hearts Club Band, genoemd naar de legendarische Mechelse cafébaas Bodo Vandevoorde...)

"Ik ben voor dit feestje nog even te biechten geweest... Maar men heeft me vergeven"  grapt Jan...

Vandaag zijn Clémentine en Jan weer eventjes thuis in de buurt waar ze opgroeiden: zij het mooie meisje met de blonde haren - hij de jongen die tekende op de kartonnetjes van vrouwenkousen die zijn moeder in haar winkeltje verkocht...

Jan, hippie, wereldverbeteraar, kabouter, eigen-zinnige idealist voor wie kunst vrijheid betekent en die door de sublieme eenvoud van een vaas met tulpen tot tranen bewogen kan zijn...

Clémentine, steeds onvoorwaarderlijk en pal naast haar man staande: omdat ze in hem geloofde en nog altijd gelooft, en hem doodgraag zag en ziet...

Het getuigt van een pure schoonheid en een gevoel dat niet te vatten is.  Niet in woorden en niet op een doek...  Misschien alleen in een lied... Muzikant Sjarel Van den Bergh die voor het feestje zijn gitaar meebracht, speelt 'Love me tender' van Elvis Presley, en dan begint ook Clémentine zacht mee te zingen...

Kippenvel.

"ik zie hem nog liever dan vroeger..."

Als liefde zoveel jaren kan duren, dan moet het wel échte liefde zijn...

Proficiat Clémentine en Jan!