(foto: Jan Smets)
(foto: Guy Foqué)
Elders in Wachtebeke, op het domein Puyenbroeck is de Warmste Week van start gegaan. Op een boogscheut hiervan zitten we - In Het Rozenhof - niet ver van de kerk, waar we een café durfden vermoeden. Het dorp is stil op deze doordeweekse dag. Maar hier schittert de Kerstboom al in vol ornaat. Een interieur dat stilaan zeldzaam wordt: vijftig tinten bruin, een biljarttafel en een toog waar de stamgasten mee vergroeid lijken te zijn. Ze kijken niet onvriendelijk maar wel lichtelijk nieuwsgierig naar ons die hier in hun vertrouwde habitat komen binnenvallen. In 'hun' Wabeke. Stel je voor. Hier in dat grensgebied tussen Land van Waas en Meetjesland. "Wat mag het zijn?" vraagt de waardin. De tooghangers willen het wellicht ook weten. Nee: niet welke drank we preferen...
Kunnen we zeggen dat we hier even wachtende te zijn omdat we niet té vroeg willen binnenvallen bij acteur Carry Goossens die hier niet zo ver vandaan woont. We hebben de reistijd wat verkeerd ingeschat. En we willen het afgesproken tijdstip respecteren.
Wat later staan we - stipt - aan zijn voordeur. Hij doet open: petje op de nonchalant groeiende grijze haren - jeanssalopet... Helemaal zichzelf. Maar vooral heel innemend. Zachte blik, vriendelijke ogen. Gemoedelijk. Hier woont hij - tussen het groen, tussen zijn dieren. Carry: kapitein van zijn eigentijdse Ark van Noach. Hier zijn de theaterlichten, de boekskes en het kleine scherm ver weg. We voelen ons thuis. Meteen.
We zijn ook ver weg van Mechelen dat hij al verliet in 1978... Toch stond daar zijn wieg. Toch begon alles daar. "In de Generaal De Ceuninckstraat. Mijn ouders hadden er een grote wasserij. Enig kind. Ik ben er geboren. 19 januari 1953. Thuis, en niet in het Moederhuis. Op de dag dat Racing de stadsderby won...." Zo ben je natuurlijk een groen-witte supporter voor de rest van het leven. Uiteraard.
(foto: Jan Smets)
Op de voorlaatste derby was Carry nog eens te gast in Mechelen. Samen met de bekende Malinwa-mannen, Gunther Neefs en Marc Uytterhoeven. ( Marc kende hij al veel langer. De zus van vader Goossens werkte nog met vader Uytterhoeven - 'Mijnheer Walter' - in meubelfabriek Huygens..).Racing won deze derby eveneens. Maar de gemoederen liepen nogal hoog op. Carry lacht terwijl hij vertelt dat hij toen onder politiebegeleiding weggeloodst is van het veld, onder de tribune door, langs de keuken...
Vaak kom ik niet meer in Mechelen. Misschien een tweetal keer per jaar. Eén van mijn dochters woont er wel vlakbij, in Bonheiden. (mijn andere dochter woont in Borgerhout). Mijn ouders zijn overleden. Van mijn familie resten daar nog enkel een nicht en een kozijn. De wasserij van mijn ouders droeg de naam 'Sint-Gummarus'. Mijn grootouders langs vaderskant woonden in de Zelestraat, op de hoek met de Katelijnestraat, naast apotheker Wynants. Ze hadden een beenhouwerij. De Generaal De Ceuninckstraat was toen erg volks - vlakbij de afgebroken Kazerne Baron Michel. Iedereen kende iedereen. Ze zaten vaak samen voor hun huis - maakten een babbeltje, of keken naar de naar hun oefenveld marcherende militairen... Dat was het Mechelen van mijn kinderjaren. Ik heb later deze stad als erg saai ervaren. Er viel niks te beleven. Verwaarloosd. Ik was blij dat ik er kon vertrekken. Als ik nu in Mechelen kom sta ik steeds weer verbaasd over de positieve metamorfose. Soms herken ik ze niet meer. Maar in 1978 keerde ik mijn stad de rug toe. Achttien jaar heb ik in Antwerpen gewoond. Dat was voor mij toen een openbaring. Die stad lééfde tenminste. En later ben ik dan hier terechtgekomen...Hier in Wachtebeke...
(foto: Jan Smets)
Dit jaar werd Carry Goossens vijfenzestig jaar. Officieel is hij dus op pensioen, maar zijn agenda is al volgeboekt tot januari 2020. Aan stoppen denkt hij nog lang niet. Zolang als hij kan wil hij verder gaan met acteren.
We zitten in zijn gezellige huiskamer. Aan de muren hangen vele herinneringen. Een warm nest: zo voelt het aan. Echtgenote Chris Bus - die in een ver verleden ook actrice was - maar nu een yogapraktijk uitbaat vlak naast de woning - komt even binnen lopen na een wandeling met de hond...
Mijn lagere school doorliep ik in de Lange Nieuwstraat. Tenminste het eerste en tweede leerjaar. Daarna ging ik naar school in de RMS op de Zandpoortvest. Nog later ging ik van start in het Atheneum. Maar daar zat ik helemaal niet op mijn plaats. Je kent dat: beginnende pubertijd...Blijven zitten... Ik was zo'n beetje een 'probleemkind'. Zo werd ik ook benoemd in het toenmalige PMS aan de Vijfhoek. Men wist niet goed wat met mij aanvangen. Maar ik slaagde in een grafische proef. Méér nog: ik behaalde 98 procent! En zo kwam ik in de SITO terecht. In de Leopoldstaat. Het was dé tijd van mijn leven. Ik haalde goeie cijfers en werd zelfs de eerste van de klas. Ik kreeg er ondermeer les van stadsgids Ferre Uytterhoeven. Ik heb me er goed geamuseerd... Op school, in café Den Barcelone...
Na zijn middelbare school trok Carry naar Brussel waar hij verder studeerde aan het Sint-Lucas Instituut en hij een hoger diploma van Plastische Kunsten behaalde. Hiermee gewapend kon hij dadelijk aan de slag als tekenaar/ontwerper in de reclamewereld. Dat heeft hij drie jaar gedaan...
(foto's: Guy Foqué)
Mijn eerste job was bij de firma Elfra (Elza en François) van markiezen en zonnetenten in de buurt van het Vrijbroekpark. Dat moet in 1976 geweest zijn. Ik zorgde voor het plakken of schilderen van de letters. Maar ik kreeg er ambras met de bazin en ben er niet gebleven. Zo kwam ik in Antwerpen terecht, in een reclamebureau dat werkte voor Bell Telephone: ACO (advertising company) - in de Antwerp Tower naast de Opera. Ik deed er nog puur ambachtelijk werk: met de hand getekende advertenties voor de Gouden Gids. Zo ging dat ik die tijd.
Dan krijgt zijn leven een andere wending... Het begon allemaal eerder toevallig een tijdje hiervoor.
Ik speelde als jonge gast van 16 à 17 veel basket. Vrij behoorlijk zelfs. En ook was ik lid van een voetbalploegje. Zo'n typische caféploeg. Café Taxi aan de Donkerlei. De toenmalige voorzitter van de ploeg was ook erevoorzitter van de toneelkring Voor Taal en Kunst. Mechelen had altijd al een stevige toneelreputatie. Voor det Tweede Wereldoorlog waren er niet minder dan vijfentwintig amateurgezelschappen actief liet ik mij vertellen. Het is niet te verwonderen dat hier in Mechelen zoveel acteurs zijn opgestaan. Wel - die voorzitter dus vertelde me dat men jonge mensen zocht voor een stuk. Enne... of dat niks voor mij was? "Zèdde gij zot?, heb ik toen gedacht... Mijn goeie vriend Vic De Wachter - ook Mechelaar en later ook werkzaam als technisch tekenaar in Antwerpen, dacht er nét zo over toen hij hiervoor werd gepolst... En toch zijn we er samen naartoe geweest. Zo begon het. We zijn nooit meer gestopt... De toneelmicrobe had ons voorgoed te pakken. Ik kapte definitief met mijn werk in de reclamewereld. Ik wou acteur worden. Ik ging op kot in Antwerpen om er lessen te volgen aan het Conservatorium...
Carry zou er een eerste prijs Dramatische Kunst behalen. Het Conservatorium werd toen geleid door legendes als Luc Philips en Dora Van Der Groen..
(foto's: Guy Foqué)
Ik ben erg aan begonnen met het idee van "We zien wel...". En toen had ik een diploma, en waren mijn spaarcenten er ook door. Maar in 1981 kon ik dadelijk beginnen bij het Reizend Vokstheater. Nadien werd ik freelance. Ook Vic De Wachter werd acteur. Nu is hij al vele jaren samen met actrice Gilda De Bal. Ook een Mechelse! Zij wonen nu beiden in Sint-Amandsberg. Overal heb ik ondertussen gespeeld in dit land. Alleen in Mechelen stond ik nooit op de planken. Nooit was ik acteur bij het MMT... Gek eigenlijk.
Je mag vele jaren actief zijn in het theater...: je blijft relatief onbekend, tot... je een TV-rol krijgt. En wat voor eentje! Op korte tijd werd Carry Goossens een mediafiguur. En dat had alles te maken met de iconische rol die hij vertolkte in de waanzinnig populaire televisiereeks 'FC De Kampioenen'.
Via audities ben ik hierin terecht gekomen. Oorspronkelijk was het idee om drie seizoenen in te blikken. Maar de reeks werd een gigantisch succes en het werden vijf jaar... Ik had een jaarcontract bij de BRT. Oscar Crucke was mijn personage. Het succes was een meevaller. Maar ik wou niet mijn hele leven vasthangen aan dit typetje. Ik wou dus weg na een poosje. Dat werd me door de BRT niet in dank afgenomen. Tien jaar lang stond ik er op de zwarte lijst. Persona non grata. Ik mocht zelfs het gebouw niet meer binnen. Zeker niet nadat ik dadelijk na 'FC De Kampioenen' een andere grote rol kreeg in de serie 'Lili & Marleen' bij de 'concurrenten' - bij VTM. De media-oorlog werd toen erg verwoed gevoerd. Een enorme strijd. Maar het was fijn om in 'Lili & Marleen' te kunnen acteren - samen met klasse-acteurs als een Marilou Mermans - een bijzonder aangenaam iemand - en een Frank Aendenboom waarmee ik al veel had samengewerkt. Ik speelde in die serie de rol van de wat simpele Jef - ne Mecheleir, die als wees was opgegroeid bij Cornelis... Mijn Mechels is misschien na al die jaren een beetje 'verbasterd' maar ik kan het nog altijd. Men hoort me het graag spreken. Zo porren collega's als Bert Verbeke of Kurt Rogiers me nog altijd aan om eens Mèchels te 'klappen'...
De Kampioenen maakten van Carry Goossens een bekende Vlaming. En ook gingen er vele deuren open. Maar al het TV-werk dat hij sindsdien kreeg, wou hij blijven combineren met rollen in het theater.
Ik heb altijd een zware agenda gehad. Tot 90 voorstellingen per jaar... TV-werk... Ook regies. Zélfs in Mechelen: bij de Peoene en bij Taal en Kunst...
De moeder van Carry heeft haar zoon nooit zien acteren. Ze overleed toen ze slechts negenenveertig jaar was. Leverkanker. Carry heeft altijd geloofd dat het ongelukkige leven dat ze met haar man had de ziekte deed versnellen. Twee keer is ze bij hem weggegaan. Maar onder druk van de familie keerde ze weer naar hem,...en de zaak.
Moeder was een eerder gesloten vrouw. Mijn vader had een heel ander karakter. Hij was nogal brutaal. Ook fysiek. Ik was soms bang van hem. Lang zelfs. Mijn ouders hadden een moeilijke relatie. Er was absoluut geen sprake van rozengeur en maneschijn in dat huwelijk. Thuis was hij geen gemakkelijk man, maar buiten de huismuren kon hij een heel café entertainen. Wij kenden hem anders... Dat was de minder fraaie kant van de medaille. Men vond ons vader 'ne plezante'. Ik wist wel beter. Toen ik op de planken stond zeiden sommigen dat ze in mij mijn vader zagen. Ik heb dat altijd ontkend. Dat wou ik niet; En toch... toch herken ik wel wat. Men kan zijn genen niet ontlopen. Mijn vader vond het maar niks dat ik in de theaterwereld stapte, en later had hij het dan weer moeilijk dat ik een relatie kreeg met Chris die al twee dochters had. Lang hadden we geen contact. Gelukkig hebben we mekaar teruggevonden. Zo'n vier à vijf jaar voor hij overleed. Hij woonde toen in Sint-Katelijne-Waver. Het verleden was het verleden. Wat vroeger gebeurde bedekten we met de mantel der liefde...
(foto: Jan Smets)
Carry rolt een sigaretje... Het brengt allemaal weer herinneringen terug aan vroeger... aan zijn thuis, aan de wasserij...
De wasserij draaide goed. We hadden zelfs veertien werkmeisjes én een chauffeur. Ik heb er vaak meegewerkt. Soms ook als chauffeur als deze al eens ziek was.
Het ligt allemaal ver achter hem. Carry Goossens is lang niet meer die zoekende jonge Mechelaar. Hij maakte furore als acteur - één van de beste van ons taalgebied: met een grote naturel. Maar hij blijft er uiterst bescheiden bij. Carry beseft dat hij kansen heeft gekregen. De geluksfactor heeft zeker meegespeeld. Maar als je kansen krijgt, moet je die ook durven grijpen. Dat heeft hij zéker gedaan! De ene grote TV-rol volgde de andere op. En zo wordt je een beetje 'publiek bezit' in Vlaanderen. Daar heeft hij mee leren leven.
Met de komst van VTM ontstond het begrip 'BV'. De boekskes weten je wel te vinden. In een stil seizoen als er weinig ander nieuws te rapen viel durfde men mij al eens bellen met de vraag of ik niks kon vertellen over mijn dieren, of... Maar je moet dit weten te hanteren. Geven en nemen. Je moet leven met de pers. Arrogantie bestraft zichzelf. Mensen herkennen je ook op straat. Daar heb ik geen problemen mee. Wel als men je nogal familiair toeroept als 'ha, den Oscar Crucke!" en je in een zatte bui dan eens tegen de kletskop tikt... Dat is nog wat anders.
Carry speelde mee in reeksen als 'FC De Kampioenen', 'Lili &Marleen', 'Twee straten verder', 'Code 37', 'Amateurs', 'De zonen van As', 'Professor T'... Soms is hij drie keer per week te zien in een andere reeks. Ook draaide hij drie maand mee in de soapreeks 'Familie'. Gewoonweg omdat hij dat ook wel eens wilde meemaken. Hij spreekt met veel respect over de acteurs die spelen in zulke soaps. Hij looft het vakwerk.
Dan staat hij op van tafel, verdwijnt even om het hoekje, en komt terug met een blauwe muts op het hoofd: hélemaal 'De Frakke' uit 'de zonen van As'!
(foto: Guy Foqué)
Ik speelde in 1997 in een comedyreeks in Duitsland: 'Der Dicke und der Belgier', samen met de daar grote acteur Diether Krebs. Hij is nu overleden. Van hem kreeg ik deze muts. Deze muts zet 'de Frakke' nooit af... Dat andere legendarische hoofddeksel: het hoedje van Oscar Crucke heb ik nooit meegekregen van BRT toen ik vertrok. Pas jaren later werd het me als verrassing geschonken door oud-collega's in het TV-programma 'Het Mooiste Moment' waarin ik in de hoofdrol zat. Ik was er blij mee. Nu heb ik het niet meer. Ik heb het nadien aan een terminaal ziek kind gegeven.
Hij vertelt het laatste heel terloops...Niet met nadruk. Mooi. Hier spreekt een man met een groot hart. Zelf heeft Carry drie kleinkinderen - kinderen van zijn stiefdochters. Ze zijn nu twaalf, elf en tien.
(foto: Jan Smets)
Carry troont ons mee naar zijn 'mancave': een kleine gezellige ruimte waar hij zich helemaal zichzelf voelt - tussen de vele herinneringen - foto's, cowboyhoeden (Carry is een grote countryfan, en was al meermaals in de VS - Is bevriend met Bobby Setter en gitaar en banjo-spelen is zijn lang leven...) Hij toont ons een prachtig gesculpteerd beeldhouwwerk: een OLV-vrouw, kunstig vervaardigd door een Mechels beeldhouwer langs moeders kant. Hier is de Dijlestad niet ver weg. Verbaasd sta ik ook van een erg mooie tekening die Carry zelf maakte toen hij dertien jaar was: de Fonteinbrug over de Dijle met de OLV-van Hanswijkbasiliek...
(foto: Jan Smets)
Tijd om naar buiten te gaan... Naar zijn dieren... Nu komt de zachte, zorgzame Carry helemaal naar boven, als hij met heel veel warme liefde spreekt over zijn dieren... Je merkt het aan zijn praten, en de manier hoe hij met hen omgaat... Paarden, eenden, kippen, geiten,honden... Het maakt niet uit... Dierenvriend in hart en nieren.
Enkele jaren geleden heb ik me het lot van mishandelde Spaanse windhonden erg aangetrokken. Ik heb in de Mechelse Dierenbescherming één van de zwaarst getraumatiseerde gevallen uitgekozen en naar huis meegenomen... Heel angstig was hij. Vele jaren at hij uit onze hand...
Hij streelt de doorgebogen ouwe rug van zijn zieke paard... Met grote genegenheid. We volgen hem door de wei, in de stallen... "Alle dagen is het hier stront kuisen" lacht hij. Maar ook dat doet hij met passie...
(foto's: Jan Smets)
Binnenkort staat Carry weer op de planken, in een stuk dat als thema de ziekte van Alzheimer heeft.: 'Vergeet mij niet' , geschreven door Manu Jacobs in een regie van Rikkert Van Dijck. Hierin is hij een dementerende grootvader. Het stuk is beklijvend. Dat vonden ook een paar mensen van de Alzheimerliga die kwamen kijken. Ze vroegen na de voorstelling of Carry misschien ambassadeur van hun liga wou worden. Daar is hij op ingegaan. Het toont tenvolle de geëngageerde man die hij is. Zo was hij enkele weken geleden als moderator actief in congrescentrum LAMOT op een ontmoetingsmoment van mensen met jong-dementie.
We praten uren met Carry en het lijkt of we mekaar al jaren kennen. Geen kapsones - pure gemoedelijkheid ... Maar we willen voor de spits terug in de Dijlestad zijn. We beloven in maart naar 't Blikveld in Bonheiden te komen waar het theaterstuk 'Vergeet mij niet' zal worden gespeeld.
Geef me dan een seintje hé! Dan kunnen we na de voorstelling samen nog iets drinken en bijpraten... Laat maar weten!
Een amicale handdruk. In Wachtebeke voelt de winter warmer... Op de Antwerpse ring zitten we vast. Misschien hadden we sneller in Mechelen kunnen zijn als we eerder afscheid hadden genomen. Ach wat. Niks moet. Da's het mooie aan fijne ont-moetingen.
(foto's: Jan Smets)
(foto: Guy Foqué)
(met dank aan Petra Van der Poel en Guy Foqué - mijn occasionele 'redactieploeg' ;-) )