Als de woorden verstommen...

(foto: Jan Smets)

Eén van de mooiste vertelstemmen van ons land zwijgt nu voorgoed...  Gisteren -23 december - met Kerstmis voor de deur, overleed in Den Olm in Bonheiden, de Mechelse voordrachtkunstenaar Francis Verdoodt.  Op de laatste dag van dit jaar zou Francis 77 jaar worden...

De woorden verstommen... De minzame taalvirtuoos Francis Verdoodt is niet meer.    Maar zijn warme poëtische stem blijft in onze oren klinken....  De verteller waar we ademloos naar konden luisteren zullen we niet licht vergeten..

 

 

Francis Verdoodt werd op 31 december 1941 in Mechelen geboren en woonde in zijn jeugdjaren in 't Vlietje.

Zijn grote bekendheid verwierf hij als dichter en voordrachtkunstenaar.

In de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw presenteerde hij bij de toenmalige BRT verschillende jeugdprogramma's.  Een paar generaties kinderen groeiden op met 'Prikballon', 'Het Sprookjestheater' en de 'Kasteelgeesten'.

Ook verleende hij voor vele uitzendingen van Schooltelevisie zijn vertelstem.

Hij bracht een aantal cd's uit met gedichten die hij voordroeg of met verhalen die hij vertelde.  In vele poëziewedstrijden was hij een gewaardeerd jurylid.

Francis starte zijn loopbaan als onderwijzer en werd regent aan het Lemmensinstituut in 1963.  In 1988 werd hij doctor ludorum causa.

Jarenlang was hij docent aan de conservatoria van Antwepren en Gent.

In het hoger onderwijs was hij leraar pedagogiek in Mechelen én leraar voordrachtkunst en welsprekendheid aan ons Stedelijk Conservatorium.

Francis was ook nauw betrokken bij het Mechels Stadspoppentheater van de Contryns.

 

(foto: Jan Smets.  Francis Verdoodt en Marcel Sterckx)

 

Daar was hij collega van muzikant Marcel Sterckx waarmee hij vele jaren de boer op ging met unieke poëzieprogramma's: dialoog van woord en muziek. Zo werden ze goede vrienden, en Marcel die een drietal jaar ouder is dan Francis was toch wel wat aangedaan door zijn overlijden, ook al was de gezondheid van zijn vriend de laatste jaren absoluut niet optimaal meer..  "Zoveel jaren samen op de podia: het doet me toch wel wat nu hij er niet meer is..."

Mechelaar Francis Verdoodt verhuisde later naar het naburige Bonheiden.  Daar werd hij tot ereburger benoemd (de tweede ooit in deze gemeente!)

 

De woorden verstommen...

een vallende ster in de Kerstnacht...

de stem zwijgt...

woorden verwaaien met de wind...

maar de poëtische kracht van wat zo mooi gezegd werd

blijft als muziek klinken

ergens...

wie weet waar...

in verwaaide woorden ligt het geheim besloten...

 

Bedankt Francis omdat je ons zoveel schoonheid hebt geschonken. 

 

 

 

 

 

Toen ik, jaren geleden, namens de familie, het woord had gevoerd tijdens de uitvaartplechtigheid van mijn grootmoeder langs vaderszijde, waren de reacties op mijn bijdrage (maar ook op mijn stemtimbre) eensluidend positief. Tijdens mijn toespraak, met de kist voor mij, ervoer ik het spreken als een juiste manier van afscheid nemen , maar tegelijk betrapte ik mij op een "guilty pleasure": de hele aula luisterde in stilte en met volle aandacht naar mij!  Op dat moment ontdekte ik mijn roeping als woordkunstenaar.

Het volgende schooljaar begon ik er aan in het Stedelijk Conservatorium, en met Wilfriede Bruienne en Francis Verdoodt had ik de juiste mensen om mijn talent in goede banen te leiden, mijn ademhalingstechniek te verbeteren, stiltes te durven inbouwen  en mijn intonatie minder stereotiep te maken.

Toneel trok mij vreemd genoeg helemaal niet aan, al was ik vroeger wel in de jeugdafdeling van "de Moedertaal" en in het "Battels Toneelgezelschap" actief geweest. Het maandenlang voorbereiden en vooral het uit het hoofd leren van zo veel tekst voor hooguit een paar voorstellingen was er voor mij te veel aan. Poëzie, verhalen vertellen, concerten en andere evenementen presenteren, debatten modereren, dàt waren de dingen die ik wou doen...

In die tijd werd er op 11 juli, ter gelegenheid van de Feestdag van de Vlaamse Gemeenschap, een feestmarkt georganiseerd op de Voddemèt, waarbij alle verenigingen, aangesloten bij de Cultuurraad, hun werking konden voorstellen. Het geheel werd aan elkaar gepraat door mijn goede vriend Marcel Kocken, toen als ambtenaar verantwoordelijk voor het culturele leven in onze stad. Marcel is welbespraakt, en op zijn eigen gemoedelijke manier presenteerde hij die bonte namiddag. Iedereen weet dat als Marcel twee woorden gezegd heeft, iedereen gehoord heeft dat hij een rasechte Mechelaar is. Mij stoorde dat niet, het gaf het feest net zijn lokale kleur, maar anderen konden dat niet appreciëren. Mandus de Vos (in Vlaanderen alom bekend als Bonaventuur Verastenhoven) behoorde tot de critici die bij het stadsbestuur aandrongen op een presentatie in vlekkeloos Algemeen Nederlands. Voor de editie van het jaar daarna klopte de Dienst Feesten daarom aan bij... Francis Verdoodt. Overschreed zijn honorarium als gevestigd woordkunstenaar het voorziene budget, of was hij die bewuste dag niet vrij, dat weet ik niet, maar wat ik wel vernam was dat hij gezegd heeft dat hij een leerling had die hij perfect in staat achtte om die klus te klaren: mij dus.

Het jaar nadien mocht ik het bewuste cultuurfeest van 11 juli presenteren. Op het einde van de namiddag kwam ik terecht in een groepje, met enkele politici en mensen van de stedelijke administratie, op het moment dat ook Mandus de Vos daar opdook en luidop , in zijn eigen theatrale stijl, verkondigde "Ik kwam langs de Sint Romboutstoren naar hier gewandeld, en wat hoorde ik? De presentatie is in 't Nederlands!", waarop hij mij uitdrukkelijk feliciteerde met mijn dictie.

De daarop volgende jaren was ik de vaste stem van de stad, zowel op 11 als op 21 juli. Rijk ben ik daar niet van geworden, maar een welkom schnabbeltje was het zeker en vooral, het was fijn om te doen. En dat dank zij Francis Verdoodt.

Dank je wel, Francis!