Zahia Belkhiri leert ons Marokkaans koken!

(foto's: Jan Smets)

In alles wijkt ze af wat sommigen zouden betitelen als het 'prototype' van een Marokkaanse vrouw. Ik schrijf dit héél schroomvallig en voorzichtig neer - want ik geloof niet in stereotiepen. Zahia Belkhiri is een méér dan sterke vrouw - vrijgevochten en geen blad voor de mond nemend. Sociaal bewogen is ze ook, deze alleenstaande moeder van drie kinderen. Tegenslagen hebben haar gehard. Ze werd sterker door te knokken. Evident is het niet altijd geweest om haar eigen weg te gaan. Vaak moest ze heel creatief zijn om de kop boven water te houden. Maar ze is er in geslaagd. Ze heeft haar dromen kunnen waarmaken, en wil bewijzen dat allochtone vrouwen, én bij uitbreiding alle vrouwen ook als alleenstaande mét kinderen én met het runnen van een huishouden kunnen verwezenlijken wat ze willen. 3 jaar geleden opende ze haar restaurant 'Zahia's cuisine', aan de Steenweg, in de schaduw van Sint-Romboutstoren. Met succes! Maar het was keihard werken en alle verstand op 0 zetten. Anders overleef je het niet, vertelt ze mij. En nu heeft ze ook een kookboek uitgegeven. Zondag wordt het officieel voorgesteld in haar restaurant, waar het ook verkrijgbaar is aan de prijs van 20 Euro. Maar je kan het ook aanschaffen in de Mechelse boekhandels Salvator, De Standaard en De Zondvloed. Mooi uitgegeven is het alleszins. Prachtig vormgegeven door haar 19-jarige zoon Taoufik die publiciteit studeert in COLOMAplus...

Mijn droom om een Marokkaans restaurant te openen heb ik kunnen realiseren in 2015. Ik vond dit winkelpand waar voordien 't Mechels Souvenierke gevestigd was. Met de hulp van mijn kinderen, Taoufik, Sabah en Senae, en vrienden heb ik het helemaal omgeturnd tot de sfeervolle zaak die het nu is. En dit alles met gerecycleerde meubelen en materialen.

Zahia, die nu 43 jaar is, is de oudste uit een gezin van 9 kinderen. Ze werd geboren op het platteland in de buurt van de stad Nador. Op 3-jarige leeftijd kwam ze in Mechelen terecht. Weinig herinneringen heeft ze aan haar geboorteland.

Zoveel kom ik er nu niet meer. Soms ga ik er met vakantie. De meeste familieleden wonen hier. Mijn grootvader was één van de eerste Marokkanen die hier in Mechelen neerstreken. Dat was al in de jaren vijftig. Gemakkelijk is het voor deze generatie niet geweest. Ze hebben hard moeten werken voor ons. Ik voel me Vlaamse met Marokkaanse roots. Mechelen is mijn stad. Ik liep school in Den Ham. Later heb ik een Bachelor Gezinswetenschappen behaald en heb ik meer dan 10 jaar gewerkt als hulpverlener waar ik allochtonen met psycho-sociale vragen begeleide. Ook heb ik me een tijdje ingezet in 'Mechelen voor Gaza'.

Ze had een modelgezin. Ogenschijnlijk toch. Ze woonde in een villawijk in Bonheiden. Maar de relatie met haar echtgenoot zat niet snor.

In 2005 wou ik uit deze realtie stappen, maar ik kreeg veel tegenwind van mijn familie die serieuze druk op me uitoefende. Ik ben gezwicht en probeerde mijn huwelijk nog een kans te geven. Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en kwam het tot een scheiding. Mijn familie heeft me dat erg kwalijk genomen. Met veel van hen heb ik geen contact meer. Mijn ouders zijn bijgedraaid. Vooral mijn moeder. Het is zwaar geweest om terug mijn draai te vinden. Ik ben weer in Mechelen komen wonen.

Koken had ze altijd al graag gedaan. Als oudste van een kroostrijk gezin stond ze vaak mee aan de kookpotten bij haar moeder. Van haar, en van een tante leerde ze de knepen van het vak. Op familiefeestjes stond ze steevast achter het fornuis. Later volgde ze ook nog een professionele koksopleiding in avondschool. Naast het vrijwilligerswerk in verscheidene organisaties waar vooral de focus werd gericht op allochtone vrouwen, was dit haar dada. Voor deze vrouwen probeerde ze de cultuurkloof te dichten. En dat gebeurde op een aantal terreinen. Informatie en voorlichting geven Ze starte in onze stad een vrouwenwerking op.. Ook kookworkshops bij Vorming Plus stonden op het programma.

Ik ben altijd al heel ambitieus, actief en sociaal geëngageerd geweest. Ik vind dat allochtone vrouwen mekaar meer en beter moeten helpen. Dat mis ik soms toch. Op de Internationale Vrouwendag in Mechelen heb ik vorig jaar mijn verhaal kunnen doen. Sommigen zullen me wel een 'rare' vinden (lacht), maar ik geloof hier sterk in.

Zahia's Cuisine heeft een mooie centrale ligging in het hartje van onze stad, en is één van de 4 Marokkaanse restaurants die onze stad telt. Over de vloer komt een vast publiek en ook heel wat toeristen vinden de weg naar haar eethuisje. Populair is het ook bij veganisten die hun gading vinden in de vegetarische tajines van Zahia. Jammer genoeg komen niet zo veel Mechelaars met Marokkaanse roots langs, vertelt ze.

Ik sta open voor alle identiteiten en omarm de diversiteit. Ik ben een moslima, maar godsdienst beleef ik met mijn hart. Ik volg de ramadan ook. Een hoofddoek draag ik niet. Ik heb daar geen moeite mee. Alleen als het aan de vrouw wordt opgedrongen. Ik heb héél veel vrienden van alle origines, en mijn beste vriendin is Assyrisch.

Het kookboek 'Iedereen kan Marokkaans koken!' is nu van de drukpers gerold. Zahia is er erg tevreden mee. Alde Caelen - een lieve vrouw die de aanzet gaf tot dit bijzondere boek is ze erg dankbaar. En ook gaat haar dank uit naar Drukkerij Albe De Coker die voortreffelijk werk leverde.

(moeder en zoon...)

Maar vooral ook mijn topper van een zoon ben ik dankbaar die zorgde voor de lay-out, de vormgeving en de illustraties. Hij maakte er iets fantastisch van! Proficiat zoon! Ik leerde koken van mijn moeder. In zekere zin ligt zij ook aan de basis van dit boek. Ze is ook erg trots op mij. Uit de grond van mijn hart dank ik mijn lieve moeder en al mijn vrienden, kennissen en klanten en iederéén die in mij geloofde.

Zahia heeft geknokt! De weg liep niet over rozen, maar ze maakte het toch maar waar. Voor mij is ze zowel rolmodel als sterke madam. Je kan dromen, maar je moet deze dromen ook verdomd proberen waar te maken. Daar slaagde ze in. En daar mag ze fier op zijn.