Vrijdagavond 5 oktober 2018 kwam de Nederlandse zangeres Tessa Douwstra, die je misschien nog kent van de bands Orlando of Wooden Saints, Mechelen verwarmen met de wondermooie droompop met weerhaakjes, waarop de zangeres op haar titelloze debuutalbum onder de noemer Luwten de luisteraar trakteert. Zachte folktronica, subtiele percussie en bovenal de, veelal zachte, omfloerste zang met af en toe soulvolle en jazzy uithalen was ons deel. Luwten won zonder veel moeite de harten van het Mechelse publiek, in Cultuurcentrum Mechelen, dat zich gewillig liet meevoeren en genoot met volle teugen.

Tijdens de korte pauze die het optreden van Luwten voorafging, konden we eerst even bekomen of ook volop nagenieten van de onweerstaanbare donkere hypnotische indie blues die de Mechelse Heleen Destuyver en haar band The Girl Who Cried Wolf ons had geserveerd.

The Girl Who Cried Wolf nam het publiek mee op een broeierige en alles verschroeiende intense trip. De krachtige, soms spokende dan weer zalvende stem van Heleen Destuyver, was onze gids tijdens de donkere trip vol beklemmende pracht. Zomaar even een label kleven is moeilijk maar in het melancholische geluidslandschap van The Girl Who Cried Wolf ontmoeten Portishead, Nick Cave, Talk Talk, Mogwai, Radiohead ten tijde van Street Spirit en Cowboy Junkies elkaar zou je kunnen stellen. Maar dit straffe kwintet doet natuurlijk vooral hun eigen ding, waarbij alle instrumenten; die cello en prachtige pianopartijen van Sofie Swegers, Heleens machtige stem, de subtiele gitaren, die hechte ritmesectie, en zeker die hypnotische drums, essentiëel blijken voor dat totaalgeluid.

In de veel te korte set herkenden we natuurlijk White Noise, een van onze favorieten. Maar de band presenteerde ons ook het verrukkelijke nieuwe nummer Ashes, en daar zijn we nog niet helemaal goed van, want bloed en bloedmooi. Deze song kroop meteen flink onder ons vel. Met een prachtig zingende en haast fluisterende Heleen en de song die geniaal opgebouwd is en naar een catharsis werkt om zo de boel volledig te doen ontploffen. Dat belooft dus voor die nieuwe plaat, die de band gaat voorstellen op 28 november in de Charlatan in Gent.

Ook de set van Luwten was uiteindelijk aan de korte kant, begrijpelijk ook “ik heb ook nog niet zoveel liedjes”, aldus Tessa Douwstra. Maar in dat korte tijdsbestek, met toch goed twaalf liedjes, als we ons niet mistellen, wist Luwten het Mechelse publiek instant te bekoren met de fraaie composities van Douwstra, gekleed in triphop, voorzichtige funk en jazz. Een iets frivolere variant van het onvolprezen Amatorski zeg maar. 

Luwten wil ook al es duchtig experimenteren met klanken en effectjes, zonder dat dat ooit als storend kan worden ervaren, de eighties synths die er hier en daar in waren geslopen konden ons ook wel bekoren. De liedjes van Luwten zitten ingenieus in elkaar en zijn stuk voor stuk kleine kunstwerkjes. Tot onze instant favorieten behoren zonder enige twijfel het slepende Difference dat als bis gebracht werd en de mid-tempo tegenhanger Indifference, alsook die fantastische single Go Honey, maar ook In Over My Head met zijn funky groove en de mooie ballade die Double For Me is.

“We hebben al veel met Belgische band samengespeeld, zoals Dez Mona en Sylvie Kreuz. Hoe spreek je dat eigenlijk uit? Nu staan we ook eindelijk eens op een Belgische podia” aldus Tessa Douwstra. “We hebben vanmiddag jullie stad verkend, veel mooier dan Antwerpen!”, verolgde Douwstra. “Mechelen verhoudt zich misschien wel tot Antwerpen zoals Haarlem dat doet tot Amsterdam” besloot de zangeres. We denken niet dat ze er zo ver naast zit eigenlijk.

Niet alleen The Girl Who Cried Wolf had een primeur voor ons, ook Luwten presenteerde een gloednieuwe song. “Dit liedje kan misschien nog gaan evolueren tot iets anders, ik voeg misschien nog dingen toe” kondigde Tessa de compositie aan waarvan de titel ons even ontsnapt (Call Me In?), volledig solo gebracht met enkel de akoestische gitaar die haar mooie stem begeleidde. De mevrouw uit de zaal die riep: “daar moet je helelaam niets meer aan veranderen” had overschot van gelijk trouwens. “Ja, mijn band vindt dat ook” bekende Douwstra..
 

Na beide sterke optredens was er gezellige drukte aan de geïmproviseerde merchandise stand, voor beide bands. Niet meer dan terecht ook voor deze sterke 'double bill' !

tekst: © Mark Van Mullem
foto's: © Tricky Troostie


* deze tekst verschijnt ook op Luminous Dash, zelfde auteur *