(foto: Jan Smets)

Vanavond overleed heel zachtjes één van de bekendste cafébazinnen van onze stad: Johanna 'Jeanneke' Willems - weduwe van de Mechelse voetballegende Torke Lemberechts.  Ze heeft hem vele jaren overleefd.  Torke stierf reeds in 1992.  "Als een warm dekentje viel de eeuwige rust over haar.  Haar lichaam was op.  Het was genoeg geweest", vertelt kleindochter Ann...  Jeanne was tot op hoge leeftijd héél vitaal en mocht beslist jaren liegen over haar werkelijke leeftijd.  Lang woonde ze boven café Glasgow op de Grote Markt - het café dat ze jarenlang met haar man openhield, en waar nu zoon Guy en schoondochter Jeanine achter de tapkraan staan.  De laatste jaren verbleef ze in rusthuis De Muze in Muizen.  Jeanne Willems werd 95 jaar.

Enkele jaren geleden zei Mark Uytterhoeven nog tegen haar dat hij haar niet meer herkende: "Jij wordt steeds jonger in plaats van ouder!"

Dat vertelde ze me toen ik haar interviewde, en er stonden pretlichtjes in haar ogen. 

Torke was van de wijk Galgenberg.  Daar werd hij geboren in 1924.  Jeanne was een buurmeisje.  Net één jaar ouder.

"Ik hield niet van voetbal in het begin.  Ik was er 'nie veu', maar hij kon het niet laten"

Toen ze pas gehuwd waren woonde het koppel in de Galgestraat, en later zouden ze verhuizen naar de OLV-straat waar ze café hielden.  Tien maanden lang, totdat een bestuurslid van de Malinwa die een hoge plaats had bij Chevalier Marin, hen er attent op maakte dat er een café vrijkwam op de Grote Markt.

Het zou 'Glasgow' genoemd worden, Omdat hij op 10 mei 1947 als enige Belg uitgekozen was om met een Europese ploeg te spelen tegen Groot-Brittanië in Glasgow.

Jeanne en Torke kregen drie kinderen: Guy, Nini en Wiske.

Torke was naast voetballer ook nog melkboer.  Toen verdienden voetballers immers nog geen sloten geld.  Jeanne was huisvrouw.  Ze had niet zo graag dat hij die melktoer deed.  "Hij was dan té veel onderweg en hij dronk ni geire melk..." Hij zou later bij de gas gaan werken.

"Mijn man was één van de sterkhouders van het Gouden Team.  Hij en Preud'homme waren de besten die ooit achter de Kazerne speelden"  vertelde ze me.

Zélf ging ze nooit naar 'het voetbal kijken.  "Ik kende er niks van.  En Tor had liever dat zijn vrouw thuis bleef. Dan deed hij zijn goesting..." 

Drie jaar is Torke ziek geweest tot hij stierf in 1992.

Ze woonde graag boven het café en kwam geregeld tussen de klanten.  En op de sluitingsdag, op woensdag, ging ze met andere weduwen elders iets drinken.

"Ik zou alle dagen naar den home kunnen gaan.  Ik ken er zovelen.  Maar ik ben daar nog te jong voor..." zei ze me enkele jaren geleden.  Ze ging liever ander gezelschap opzoeken in één of ander cafeetje.

Dan mijmerde ze:

"Ik vetrouwde mijn man.  Ik was steeds gerust in hem.  Ik heb hem veelmoeten missen.  En toch: in een huwelijk moet je mekaar ook een beetje kunnen loslaten.  In het begin was alles een beetje moeilijk.  Ik hield niet zo van voetbal en aanvankelijk ook niet van café-houden.  Maar alles is aanpassen.  Ik heb een goeie man gehad..."

Slaap zacht Jeanne...

Jij en jouw man hebben Mechelen, het voetbal en de Grote Markt kleur gegeven.

Torke zal je hierboven of waar dan ook met open armen ontvangen...

vaarwel!

Mijn deelneming aan de familie - kinderen en kleinkinderen...