(foto's: Jan Smets)
(links: Anna Kestens. rechts Elise Audiens)
Ooit hebben we het allemaal wel eens gedaan. Misschien in een grijs verleden op één of anders speelplaats of op straat... Best leuk. Of misschien bakten we er helemaal niks van. Maar touwtje-springen is eeuwenoud en was altijd één van de populairste kinderspelen. Zelfs Pieter Breughel vereeuwigde het op zijn bekende schilderij. Rope skipping is hieruit inderdaad ontstaan. Maar... deze sport is héél wat meer dan 'kinderspel'. Je moet er er verdorie veel talent, kracht en doorzettingsvermogen voor hebben! Wie deze capaciteiten zéker bezitten zijn de nu bijna 15-jarige Anna Kestens en haar 5 jaar oudere 'collega' Elise Audiens, die in juli mooie resultaten hebben neergezet op het Wereldkampioenschap Masters in het Chines Shangai. Ze zetten hiermee onze Mechelse club ROM skippers, die zo trots onze Sint-Romboutstoren in het blazoen voet, mooi in de kijker. We zijn als Maneblussers dan ook enorm fier op hen. Deze succesvolle club die een kleine 400 leden telt, en die dit jaar overigens 25 jaar bestaat, is een fantastische sportambassadeur voor onze stad. Het hoeft niet altijd om voetbal te gaan. Gisteren had ik een fijne babbel met de twee toffe kampioenen: twee spontane en bescheiden jongedames die barsten van talent. Afspraak: de sporthal van het Sint-Romboutscollege in het Paardenstraatje waar er duchtig werd getraind.
Anna Kestens mag zich na haar prestatie in het verre China de beste freesyle ter wereld bij de beloften noemen. En dat is niet min. Dit seizoen zet ze zich in bij de + plus 15-jarigen.
Het waren beslist zware wedstrijden. Ze kreeg deze overwinning niet zomaar cadeau. Anna had geduchte tegenstanders.
Ook de oudere Elise Audiens had in haar categorie een hele kluif aan de tegenstanders uit China, Hongarije en Denemarken. Maar ze slaagde in de opdracht en behaalde in de speednummers 2 x brons. Bravo!
Ik volg aan de zijlijn een stukje van de training mee, en sta versteld van de kracht en de dynamiek die er uitgaat van deze sportieve jongedames. In de pauze komt Anna naar mij toe voor een babbel...
Ik ben al heel lang bij de club. Ik geloof dat ik 9 jaar was als ik me aansloot. Het is gewoon heel erg leuk. Ik had een hobby nodig, en via een vriendin van mijn zus leerde ik de ROM skippers kennen. Meteen deed ik mee met een proefles. En dat was keitof. Ik sloot mij aan, terwijl mijn zus zich toelegde op volleybal. Shangai was een fijne ervaring. We groeiden er naartoe. Eerst was ik bij de eerste 10 op het provinciale kampioenschap, waarna ik kon doorstoten op het Belgische kampioenschap. Daarna lag de weg naar het wereldkampioenschap in China voor mij open. Ik behaalde dus individueel goud als in team. Individueel geeft me steeds meer stress. dan moet je het alleen waarmaken. In een team kan je samenwerken
Op zo'n wereldkampioenschap moet je verschillende disciplines doorlopen. Anna had echt niet verwacht dat ze zo hoog zou eindigen. Door een verkeerde telling bij leek ze met haar team eerst vierde te zijn geworden. En dat vond ze al aardig mooi meegenomen. Ze had immers ook al goud in free style. Maar het bleek dus dat het brons was!
Zoiets zorgt voor een enome ontlading. Mijn beide ouders waren mee, en mijn vader (Tom Kestens) was wel ontroerd en moest een traantje wegpinken. Op het thuisfront waren mijn grootouders de grootste supporters. In totaal zijn we 10 dagen weggeweest, en dat was best vermoeiend. Veel van Shangai heb ik niet gezien. We zaten haast de hele tijd in de sporthal. We hebben de overwinning natuurlijk goed gevierd. We zijn 'Chinees' gaan eten (lacht). Bij Zaventem stond er geen grote groep supporters ons op te wachten. Maar één van de familieleden die daar stond, had een hele grote zak snoep voor ons mee...
Anna mag zich nu de beste van de wereld noemen in haar categorie. Ze blijft er rustig en bescheiden bij. "Je hebt immers ook een flinke dosis geluk nodig" relativeert ze haar eigen succes. Maar is dit niet zo bij élke sport?
Anna is heel intensief met haar sport bezig. Drie maal per week kan je haar aan het werk zien in de sporthal. Eerst steeds een zevental minuutjes opwarmen en dan 'doodgaan'... Ik geloof het best.
In onze club zijn zowel jongens als meisjes actief. Er zijn iets meer meisjes aangesloten, maar misschien is dit wel omdat een sport als voetbal wat meer voor de hand ligt voor een jongen. En toch: als jongens goed zijn in deze sport, zijn ze écht wel héél goed. Je moet over veel kracht beschikken en erg veel discipline aan de dag leggen. Steeds moet je sterk gemotiveerd zijn om verder te doen. Onze coach - Nana Jacobs - doet haar job erg goed! Ze moedigt ons fel aan.
Anna kwam terug naar huis met een gouden medaille. Maar 'stoeffen' doet ze er niet mee. Ze vindt het trouwens als voorwerp een lelijk ding. Maar uiteraard heeft het veel gevoelswaarde. Ze verklapt al lachend dat ze ze al eens van de trap liet vallen en dat ze nu weggestopt zit in een doos...
En nu is ze volop aan het trainen voor de Masters. Eerst 30 seconden speed: alles geven. Dan in 3 minuten speed: snel maar doserend en nadien free style op zelf gekozen muziek.
Trainen voor haar sport... Het vraagt wel wat van een jong meisje als je dit niveau wil halen... Hoe gaat het met de school?
Ik liep eerst school in Pitzemburg en ben nu pas begonnen aan het Lemmensinstituut in Leuven voor drama en woord. Da's een mooie combinatie. We zijn zo'n beetje een 'speciaal' gezin. Ik ben de jongste. Mijn zus volgt een kunstrichting en mijn broer zit op de voetbalschool. We mochten van onze ouders onze talenten volop ontplooien en zelf kiezen welke studierichting we inslloegen. We worden erg ondersteund door hen.
Nu vervoegt Elise Audiens zich bij mij. Ze staat in het zweet en lijkt zich hiervoor te willen verontschuldigen. Maar waarom zou ze? Zo intensief sporten doe je niet op je dooie gemakje.
Terwijl Anna van de Mechelse Hanswijkenhoek is, is Elise afkomstig van Bonheiden. Ze staat op de drempel van haar 20ste verjaardag...
Van mijn 8ste of 9de - ik weet het niet meer precies - zit ik in de club. Ook ik ben er in gerold via vrienden. Dit is een grote, toffe club. De meesten beoefenen deze sport recreatief. Maar als je niveau stijgt en je echt goed bent kan je doorstoten en meedoen aan wedstrijden. Zo gebeurde het bij mij. Na 1 jaar bezg zijn zat ik al in competities. Ik won al vele medailles. In 2016 won ik op het wereldkampioenschap in Zweden 2 gouden medailles. Met mijn team én individueel. Het kampioenschap in Shanghai was nog nét wat anders. Het was dan ook ver reizen. Je diende de jetlag te verwerken en je moest je ook aanpassen aan het vochtig warme klimaat. Na het kampioenschap zijn de beloftes dadelijk terug naar huis gevlogen, maar wij zijn nog een paar weken gebleven zodat we toch een flink stuk van China hebben kunnen bezoeken. Toch wel een gekke cultuur soms.
De Aziatische landen doen het steeds beter in speed. Maar... België strijdt mee voor de titels. Waarin een klein land dus groot kan zijn. Maar Elise vertelt me dat niet alleen de Belgen meer aan de top staan. Ook landen als Zweden en Hongarije rukken steeds meer op.
De ROM skippers zijn een topclub. Maar de Oudenaardse club Recrean haalde dit jaar wel de trofee bij het teamkampioenschap binnen. Wij lieten te veel steken vallen. We werden zesde. Maar ook hierom zijn we blij hoor!
De mooiste medailles komen aan de muur van de slaapkamer terecht bij Elise. De andere verdwijnen ook in een schoendoos. Elise heeft er ondertussen al zowat honderd weten te verzamelen!
(Floor, Hans en Nana)
Nana Jacobs coacht de + 15 jarigen. Floor Leplae doet dat met de beloftes. Ze zijn er bij komen zitten. En Hans Leplae vervoegt het gezelschap. Hij is de vader van Floor. Zowat 10 jaar geleden is hij ook in dit wereldje gerold en nu is hij bestuurslid van de club.
Hans:
Het is zo'n beetje een familiehobby geworden. Mijn echtgenote werkt mee in het feestcomité, en onze drie kinderen, Jef, Fien en Floor zijn actief bij de club. Dat geeft een leuke band. We steken er samen veel tijd in, maar zoiets gemeenschappelijk kunnen doen is fijn!
Nana is al 13 jaar clublid. Voordien beoefende ze vele sporten, maar weinige konden haar zo boeien als rope skipping.
Judo, atletiek... Ik deed het allemaal... Maar ik ben er mee gestopt. Met rope skipping ben ik erg gepassioneerd bezig... Als coach heb ik soms nog meer stress dan de deelnemers. Je zit dan op de zijlijn en kan niks meer doen. Zo lang werk je toe naar een kampioenschap, en dan dient het te gebeuren. Dit geeft een grote druk, maar als het zo fijn meevalt nadien ook een serieuze ontlading. Ik kan ook niet boos zijn als het niet lukt. Als men zijn best gedaan heeft kan ik niemand verwijten. Het geluk moet ook aanwezig zijn. Wat ook erg leuk was in Shangai is dat er zoveel familie was meegereisd. En sportievere supporters dan bij ons zijn er niet te vinden.
Nana volgt kinéstudies. Haar compagnon Floor communicatiewetenschappen in Leuven. Daar zit ze op kot. Maar zo'n twee keer per week zakt ze af naar Mechelen om training te geven.
Mechelen bezit met de Rope skippers een fantastische ploeg! We weten dit al langer. En toch mag dit af en toe wel eens extra in de verf worden gezet.
Dit jaar wordt het 25-jarig jubileum gevierd. Het begon ooit allemaal in 1993 met een leerkracht in het Sint-Romboutscollege waar een turnleerkracht de school leerde kennismaken met deze sport die hij in de VS ontdekte. Er werd gestart met initiatielessen, en snel groeide de club. Al die jaren ging het met ups en downs, maar de laatste 10 jaar neemt het succes toe.
De sport wordt hoe langer hoe bekender, en men kan de laatste jaren rekenen op meer persbelangstelling. Terecht. Ook de stad steunt de succesvolle vereniging.
Onder Sint-Romboutstoren doet me méér dan zomaar touwtje-springen! Voor Anna, en Elise, voor Floor en Nana én al die anderen: we zijn trots op jullie. Jullie zetten Mechelen mooi op de kaart. Proficiat!