(foto's: Jan Smets)
Twee jaar geleden had ik met hen nog een interview in 'hun' klooster in de Voochtstraat. Zuster Cecilia was de oudste van de vier nog resterende zusters Norbertienen - de laatsten van een generatie religieuzen - Getuigen van een tijdperk dat nooit meer terugkomt. Ooit wemelde het in onze stad van nonnen en paters - en telde Mechelen kloosters bij de vleet. Dit alles is geschiedenis. Voorgoed voorbij. Dat beseften ze ook wel, en met veel realiteitszin vroegen ze zich af wie van hen 'het licht zou uitdoen'... Zuster Cecilia zal het alvast niet zijn. Ze overleed op 93-jarige leeftijd. Meermaals werd ze opgenomen in het ziekenhuis, maar ze had het 'geluk' om thuis - in het klooster - te mogen sterven, omringd door haar drie medezusters waar ze zo lang lief en leed mee deelde....
Eerder had ik ook al de laatste gasthuiszusters geïnterviewd. Ik mocht hun verhaal opnemen in mijn eerste boek 'Mechelen. Een stad vertelt'. Ook met deze zusters Norbertienen wou ik een babbel doen. Ik wilde weten waarom ze ooit kozen om in te treden... Ik wilde hun motivatie kennen - weten hoe ze leefden, werkten, dachten, en hoe ze terugkeken op hun religieuze leven...
Ik moet eerlijk bekennen dat ik hun klooster en leven binnenstapte met een trits vooroordelen. Ik meende me wel héél goed te kunnen voorstellen hoe zij zouden 'zijn'. Ik had hen al getypeerd voordat ik met hen één woord had gewisseld...
Vergeef me de vooringenomenheid. Vergeet het stereotype vrome plaatje. Vergeet de typering die ik al in m'n gedachten had.
Het werd een boeiende babbel bij een tas koffie en een wafel. Ze vertelden honderduit. En ik doorprikte het plaatje.
Zuster Cecilia mocht ik ervaren als een rustige, levensblije vrouw, bescheiden en tevreden terugblikkend op een lang leven.
Heel blij ben ik dat ik haar verhaal en dat van haar medezusters mocht neerpennen voor mijn tweede boek dat volgende maand zal uitkomen.
Zuster Cecilia... Vergeten doe ik haar niet.
www.mechelenblogt.be/2016/07/wie-doet-licht-uit
