(foto's: Jan Smets)
Nog één keer dus. En dan zwijg ik. Zand erover. Maar het is nu eenmaal zo dat als je éénmaal A gezegd hebt, je ook B moet zeggen. Daarom dus. Ik kan niet verhelen dat ik maar al te graag het beeld van Job dat daar sinds de bouw van het ooit 'moderne' 19de eeuwse OLV-gasthuis in de Keizerstraat, op zijn mesthoop te 'pronken' zat, op zijn aloude plaats terug zag komen. Jarenlang stond hij 'n tikkeltje vergeten, verstopt tussen het groen naast de ingang van het OLV-ziekenhuis, later Dodoens, en nog later Sint-Maartenziekenhuis, aan de Zwartzustersvest. Ooit verhuisde hij omdat er in de jaren tachtig tijdelijk een prefab op dit plein - dat nu de naam van 'Margaretaplein' draagt - werd neergepoot. De prefab verdween, maar Job keerde niet terug. Ik brak de laatste jaren regelmatig een lans om hem terug op zijn symbolische plek te krijgen. Dat weten de trouwe bloglezers. Het werd zowat mijn stokpaardje.
www.mechelenblogt.be/2017/04/jobstijding
Ik wist natuurlijk al langer dat mijn stokpaardje zou vervangen worden door een hobbelpaardje. Ik had er mijn twijfels over. Dat kan ik niet verhelen. En toen ik onlangs enkele weken het land uit was, kwam onze Golden Boy net op de plek van ouwe Job terecht. Ik begrijp het wel hoor. Ons klein Kareltje staat daar waar hij ooit werd opgevoed en aan de rokken hing van tante Margareta. Ik wéét het wel. Stategisch perfect. Uit toeristisch oogpunt mooi gevonden. Het verhaal klopt. En het is niet omdat ik nu eenmaal met de regelmaat van een klok, misschien zeurderig, pleitte voor de terugkomst van Job, dat ik me niet neer kan leggen bij een beslissing. Zolang Job maar eerherstel krijgt en hij 'ergens' een eervoller nieuw plaatsje krijgt. (waarom niet, zoals iemand opperde, aan de restanten van het allereerste OLV-gasthuis aan het Plein nabij de Dijle? Mooie suggestie!)
Tikkeltje op mijn hoede, maar proberend de vooroordelen achterwege te laten, ben ik ons vergulde Kareltje nu gaan bekijken.
Daar staat hij nu te blinken: het jongetje waarvoor nog alles diende te beginnen. In zijn Rijk zou de zon nooit ondergaan. Later. Nu was hij nog een kind met jeugdige dromen. De Grote over 't paard getilde Keizer, de jichtige, reizende, machtshongerige en oorlogsvoerende Karel V, soms streng en meedogenloos, de stad van zijn kinderjaren reeds lang ingeruild voor Spanje...
Hier begon het. Hier stond ooit het paleis van Margareta van York - nog veel groter dan wat er nu nog van rest. Hier groeide hij op bij zijn tante, gouvernante Margareta van Oostenrijk. Aan de overkant van de straat liet zij haar Hof van Savoye bouwen - in renaissancestijl - in naam herinnerend aan gelukkige jaren aan de zijde van haar derde echtgenoot, Filibert van Savoye.
Heeft Kareltje dan écht hobbelpaard gereden? Ik heb er het raden naar. Het is van geen belang. Dit beeld heeft symboolwaarde. Hier wordt niet de machtige, despotische keizer op een sokkel gezet, maar het onschuldige kind - erfgenaam van de machtige Bourgondisch-Habsburgse traditie. Een goeie keuze lijkt me. We mogen het de buitenwereld best laten weten dat deze wijd en zijd bekende vorst hier zijn eerste pasjes zette.
Qua marketing is het méér dan in orde. Nu met het gloednieuwe stadsmuseum Hof van Busleyden de Bourgondisch-Habsburgse periode - deze unieke belangrijke periode voor onze stad - als nooit voorheen in de verf en in de vitrine wordt gezet, is deze Golden Boy een aardig extraatje. (eigenlijk is de naam van deze sculptuur: 'Powerless structures')
Het Scandinavische kunstenaarsduo Elmgreen & Dragset vervaardigde dit beeld dat al snel een blikvanger van betekenis zal worden. Kunst in de straat: ik juich het toe.
Leuk is dat men deze dagen ook verder borduurt op dit thema met de hobbelpaardjes die her en der in de straten en op pleinen worden geplaatst. Zo kan elke kleine Maneblusser zich misschien even keizer voelen...
Mijn stokpaardje werd een hobbelpaard.
Ik kan me er bij neerleggen.
Het is OK.
Maar...
geef Job toch ook maar een sokkel.
een sokkel voor een Golden Boy.
een sokkel voor een sukkel.
En ik ben een tevreden man!
;-)
