Pasdame zijn voor de Hanswijkprocessie: een engagement dat ik echt zo leuk vind, en tegelijk zo vermoeiend. Heel tof vind ik de sfeer in ons groepje "de pasdames". We werken steeds zo vlot samen in een gezellige ambiance, dat typeert wel. Als je vaststeekt in een of ander ingewikkeld gewaad is er altijd wel iemand die je weer komt bevrijden.

(foto's: Linda Van der Auwera)

Mekaar helpen is zo vanzelfsprekend (een slappe lach evenzo...). In zo een sfeer kan je veel werk verzetten.

Er is een constante instroom van figuranten. Eerst passeer je bij Frieda (Van Vaeck, de verantwoordelijke voor de processie), die noteert in welke groep je zit, en welk personage je bent. Dit kaartje geef je aan 1 van ons en wij gaan je kleding zoeken. We helpen je er uiteraard ook in. Dan zien of het past: moet de zoom korter, of langer (uitgelaten worden als er een is?), hoe zitten de mouwen,... of is een andere maat nodig? Spannender is het als de maat er niet meer is. Gelukkig is dat zelden het geval, en dan nog... Frieda tovert altijd wel een oplossing, tot zeer grote opluchting van ons!! En we helpen je tot slot ook uit de kleding. Want het is verbazend hoe zwaar sommige stukken zijn, Echt!!

Vooral de kostuums voor de ruiters (detail: daar hebben we 4 kapstokken voor nodig: immers de stukken zijn op voorhand al gestreken dus netjes ophangen is een nodig iets!). Gisteren bleek, bij een ervaren ruiter, een vraag op te duiken. Vorig jaar gleed de sleep telkens van de rug van het paard... wat uiteraard zeer vervelend is. Hoe oplossen? Op zo'n moment halen we ons Maria, het opperhoofd van de naaisters. Zij vond na wat overleg dé oplossing. Als er een aanpassing nodig is, dan spelden we een gekleurd kaartje op de kleding, en schrijven we wat er moet gebeuren. Dan hangen we die kleding op een apart kledingrek achteraan in het lokaal. Want daar zitten de naaisters die elke correctie stipt uitvoeren. Dus zelf naaien of stikken hoeven wij als pasdames niet te doen. Is de kleding oké, dan sturen we je nog door voor de schoenen. Na dit alles mag je erop rekenen dat zondag alles netjes voor jou klaarligt in het paslokaal in de school waar je moet zijn. Per persoon ligt alles op naam op een bank: je kleding, je schoenen, eventueel hoed of sjaal, kousen als er nodig zijn. Wat een radarwerk is zo een processie

Zijn er op een moment geen passanten dan heeft Frieda altijd wel een enveloppe klaar ;-) Daar zitten de kaartjes in van de groepen die verder van  Mechelen komen. Dan is het zoeken en meten, en nog eens meten: lengte, breedte van de bortsomtrek, de mouwen... dat vind ik altijd een hele klus. Maar dit doen we meestal in duo omdat dat leuker is. Het is wel zoveeeel handiger als mensen zelf kunnen komen passen. Maar voor bv. een groep uit Scherpenheuvel is dat geen evidentie. Dus dan wordt dat zo opgelost. Gisteren was ik al naar het einde toe nog aan het meten samen met een  collega. De kostuums waar we aan bezig waren waren heel kleurig. Omdat onze armen al loodzwaar aanvoelden lieten we de kleding aan het rek hangen en gingen zo aan het meten. Maar als je dan steeds doormeet omdat het kleed dat ervoor hangt langer is en je dit zo doormeet.... klopt er niks van. Wat hebben we gelachen toen ik er meerdere keren in slaagde om zo langer te meten dan wat kon. Op papier klint dit saai. Het is zo dat je sommmige dingen moeilijk kan navertellen: een sfeer, een blik, een intonatie kleuren immers sterk zo een voorvalletjes.

We werken 3 dagen na elkaar van 14u tot 20u., wat best wel pittig is. Ieder jaar, op de 1ste dag na ongeveer 2uur beginnen mijn armspieren al te protesteren. Doorzetten is de boodschap (maar een zuchtje is niet uitgesloten). Door de lengte van de kledingstukken zijn de kledingrekken vrij hoog wat niet zo makkelijk werken is. Af en toe kunnen we wel even gaan zitten, met een taske thee of koffie, een koekje of een beet van een boterham. Op die momenten kan er als eens ernstiger worden doorgebabbeld. Ik ben ervan overtuigd dat we vlot de 10.000 stappen per dag halen ;-)

Ik maak me zo meteen klaar om dit jaar nog een laatste keer te vertrekken naar de paslokalen. En vanavond weet ik wat ik zelf nog als advies meekrijg: draag je kleed niet achtersevoren Linda! Ja, bloosbloos, als pasdame was ik 2 jaar geleden al op weg naar het vertrek van de processie toen ik een collega pasdame tegenkwam. Ik hoor het me nog zeggen: "Amai dit kleed spant nu toch zo..."; Waarop Rita doodleuk antwoordde: "Als je het omdraait zal het beter zitten"... tja... al lachend heb ik toen, in de Bleekstraat, nen halve striptease gedaan :-) Maar op de dag van de processie staat, vlak voor je de Keizerstraat inslaat, ons Maria (het hoofd van de naaisters) nog met een keurend oog. En af en toe springt ze nog even tussen met speld of toespeld.

Ik zou zeggen: ze geven zondag een stralend weer: kom gewoon al die wonderlijk mooie kostuums zelf bekijken! Tot zondag