(foto's: Jan Smets)
Het prachtige beeldje staat al een hele poos op de Haverwerf. Meer bepaald van 2010. Het werd toen aan de stad geschonken door de Gidsenbond die in dat jaar haar vijftigste verjaardag vierde. 'Staren naar de maan' is een werk van de bekende Mechelse kunstenaar Frans Walravens, één van de bekendste beeldhouwers van zijn generatie. Sculpturen van hem zijn op meerdere plaatsen in onze stad te ontdekken. Vorige week kreeg dit beeldje extra aandacht. Naast de naar de maan starende bronzen figuur werd een infobord geplaatst. En op dat bord staat een bijzonder mooi gedicht van woordkunstenares Angela Steylaerts. Ze is niemand minder dan de echtgenote van Frans. Het is een unieke symbiose tussen twee creatieve en artistieke geesten - mekaars klankbord. Angela vult in woorden aan wat Frans in beelden probeert te vatten. Het woord versterkt het beeldhouwwerk. 'Staren naar de Maan' heeft een meerwaarde gekregen. Blijf er bij het passeren toch maar eens mijmerend bij stilstaan...
(Angela en Frans in de tuin van hun woning in de Jodenstraat, bij een prototype van het beeld dat op de Haverwerf staat....)
Frans Walravens was van 1984 tot 1988 directeur van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in onze stad. Als kind van een kopergietersfamilie die voornamelijk in de meubelindustrie werkte, werd het gevoel voor ambachtelijk beeldhouwen met de paplepel ingegeven. De stap naar beeldhouwen was dan ook niet zo groot. Na zijn studies ging Frans lesgeven aan het Hoger Instituut Ter Kameren (van 1957 tot 1971), en daarnaast was hij ook nog eens leraar aan de Mechelse Academie (van 1957 tot 1984). En of dit alles nog niet genoeg was, werkte hij van 1972 tot 1984 aan de Gentse Academie.
Angela Steylaerts werd in Nijlen geboren. Haar vader was diamentair. Zijzelf studeerde voor kleuterleidster en ze ging aan de slag in de school aan de Oude Antwerpse Baan. Later - na bijscholingen - zou ze gaan werken in het Vlaams Pedagogisch Team.
Geboeid door taal en poëzie zou ze wel vaker gedichten schrijven bij het werk van haar echtgenoot...
Vorig jaar ging ik op bezoek bij het ouder wordende kunstenaarsechtpaar, en ik was geroerd door hun levensverhaal en de warme interactie tussen hen beiden. Het werd een mooi gesprek over kunst en het leven zelf, maar ook over de pijn van dat ouder worden en het niet meer kunnen realiseren wat men zou willen...
Je kan dit hier herlezen:
www.mechelenblogt.be/2016/07/maan-staat-laag-vandaag
De maan staat laag
De maan staat laag vandaag...
mijn ogen drinken het licht
terwijl mijn ziel in eindeloosheid vergaat
De maan staat laag vandaag...
mijn handen voelen de kille aarde
die morgen weerom heerlijk warm zal zijn
