(foto's: Jan Smets)
Ze heeft het zonnige Florida deze dagen ingeruild voor dit kouwelijke natte kikkerlandje... Maar ze is dan ook niet op plezierreis. De Amerikaanse Marietta Jaeger is in België, als vertegenwoordiger van 'Journey of Hope - from violence to healing', waarvan zij medeoprichter is. Al 44 jaar houdt ze vurige pleidooien tegen de doodstraf. Evident was het allemaal niet. Ze is moeten groeien in dat proces. Verteerd was ze ooit door woede en wraak. Maar stap voor stap kwam ze tot het besef dat er alternatieven voor de doodstraf mogelijk moeten zijn. Haar tomeloze boosheid maakte plaats voor verzoening. Wat ze meemaakte tart elke verbeelding. Wat ze in die zomer van 1973 beleefde was een ware nachtmerrie. Haar jongste dochtertje werd tijdens een vakantie ontvoerd. Susie was amper zeven jaar. Ze zou nooit meer terugkeren. Ze werd sexueel misbruikt en vermoord door een geestelijk zieke man - de 23-jarige David G. Meirhofer die nog drie andere moorden op zijn kerfstok had.
Vandaag vertelde ze hierover in de raadzaal van ons stadhuis, waar muisstil werd geluisterd naar de getuigenis van deze moedige vrouw. Deze dagen wordt Marietta op sleeptouw genomen door Annemarie Pieters, die al enkele jaren 'Cities for Life' organiseert in de Benelux, en die onlangs verkozen werd tot vicevoorzitster van de 'World Coalition Against the Death Penalty', de coalitie van 150 organisaties tegen de doodstraf. Om 18 uur werd met een druk op de knop, door hen beide, en door de schepenen Marina De Bie en Stefaan Deleus de lichtprojectie op ons stadhuis geactiveerd. 'Nee tegen de doodstraf' : een sensibiliserende boodschap die kan tellen!
(Marietta Jaeger en Annemarie Pieters)
Annemarie is Nederlandse van geboorte - uit de buurt van Arnhem. Tijdens haar studies leerde ze in Amsterdam Sant'Egidio kennen. Het sprak haar aan: die combinatie van gebed, liturgie en armenzorg. Toen ze zowat 25 jaar geleden naar Antwerpen verhuisde bleef ze Sant'Egidio volgen. Via deze vereniging leerde ze een terdoodveroordeelde kennen waarmee ze begon te corresponderen... Zo begon het voor haar...
Sinds 2002 organiseert Sant'Egidio jaarlijks Cities for Life. Het is een netwerk van steden tegen de doodstraf die op 30 november een markant gebouw in hun stad verlichten. De voorbije jaren gebeurde dat in Mechelen met het standbeeld van Margareta van Oostenrijk. Vorig jaar werd de lichtende boodschap op het stadhuis geprojecteerd. Het gebeurt altijd op 30 november omdat op die dag in 1789 de doodstraf werd afgeschaft in het Hertogdom Toscane. Tegen de doodstraf wil zeggen: voor het leven. In 2002 deden 80 steden wereldwijd mee. Nu zijn er al 2200 die zich engageren. Hier zijn 80 hoofdsteden bij, verspreid over de 5 continenten. Steeds meer landen nemen afstand van de doodstraf. Soms zit het nog wel in het gerechtelijk systeem, maar wordt ze niet meer uitgevoerd. Steeds meer landen schaffen de straf af. Toch mag er niet op de lauweren worden gerust. Vorig jaar werden ongeveer 1300 mensen geëxecuteerd (vooral in China). Andere landen denken aan herinvoering van de doodstraf. De doodstraf is geweld beantwoorden met geweld en haat met haat. Het past niet in een cultuur van vrede. Zolang het principe van oog om oog, tand om tand geldt wordt de cirkel van geweld sterker gemaakt. De doodstraf geeft bovendien géén voldoening aan de nabestaanden. Het brengt het slachtoffer ook niet terug. Pleiten voor vergeving is moeilijk, maar is geen teken van zwakte...
Annemarie vertelt dat het wellicht niet iedereen gegeven is? Maar kan of mag je mensen afschrijven? Het slachtoffer is belangrijk, maar ook het leven van de dader heeft waarde...
Deze boodschap doet zeker wenkbrauwen fronsen. Maar het kan! Marietta neemt het woord:
Ik weet wat het is om verteerd te worden door woede en wraak. Ons gezin met vijf kinderen woonde in Michigan. In de zomer van 1973 gingen we met zijn allen op vakantie naar Montana, waar we op een camping onze tent opsloegen. Het was een heerlijke tijd - het beste wat we ooit beleefden. We zagen prachtige dingen. Mooie dagen... Op een avond kuste ik mijn kinderen voor het slapengaan en wenste ze goeienacht. Ook mijn 7-jarige jongste dochter - Susie. Ik kreeg van haar dikke kussen terug. Ze pakte me stevig vast. Het is de laatste herinnering aan haar. Het was de laatste keer dat ik haar zag. Midden in de nacht werd ik wakker. Haar bedje was leeg. Zoeken, wachten, bidden, hopen... Een jaar lang hebben we niet geweten wat met haar gebeurde...
Exact een jaar na de verdwijning telefoneerde de kidnapper Marietta en onthulde daarbij genoeg informatie om de FBI in staat te stellen hem te identificeren en daarna te arresteren.
Suzie was vermoord...
Ik werd geteisterd door haat en een verlangen naar wraak. Ik was woedend. Ik zou hem met mijn blote handen kunnen vermoorden En toch kwam het besef dat haat niet gezond is, en dat het mijn ondergang zou kunnen betekenen. Haat zou me obsederen. Het was geen gemakkelijk besef. Mijn boosheid was gerechtvaardigd en ik had het volste recht om te voelen wat ik voelde. Toch wou ik dit alles loslaten. Ik was katholiek opgevoed, en ik hoorde dus altijd dat je zelfs je vijanden moet kunnen vergeven. Ik heb de moordenaar van mijn dochter ontmoet. Hij bekende dat hij Susie had ontvoerd, en verstikt. Hij gaf ook de andere moorden toe. Na zijn bekentenis werd hij naar zijn cel gebracht. Daar heeft hij zich verhangen...
Marietta heeft hem kunnen vergeven. Ook zijn moeder heeft ze ontmoet.
Susie zou nooit meer terugkeren. Haat zou haar niet terugbrengen. Hij heeft zich opgehangen in zijn cel, maar ik had ervoor gepleit dat hij - die toch een geesteszieke man was - een alternatieve straf zou krijgen. Een effectieve levenslange gevangenisstraf in plaats van de doodstraf. David Meirhofer was een gespleten persoonlijkheid. Goed voor zijn moeder, maar daarnaast een koelbloedig moordenaar...Suzie werd begraven -een simpele privé begrafenis. Het was een mooie zomerdag... Ik heb de moeder van de moordenaar ontmoet. We hebben mekaar omarmd. Beiden verloren we ons kind. We gingen beurtelings naar de graven van onze kinderen. Samen rouwden we als moeders. Ik hoopte dat het haar zou helpen om te weten dat ik haar zoon vergeven had...
Verdriet en pijn veranderden in activisme. Zeven maanden na de gebeurtenissen kreeg ze de kans om te praten in lokale gemeenschappen, in kerken, scholen en universiteiten. Er was veel persaandacht en steeds meer mensen kregen haar verhaal te horen.
De slachtoffers die een wraakzuchtige mentaliteit niet zullen opgeven geven de dader een ander slachtoffer - zichzelf... Ik ben een voorstander van geweldloosheid - op straat, thuis of in de doodskamers. We moeten streven naar een hoger moreel principe. Ik wou de schoonheid van het leven van mijn kleine meisje niet eren door iemand in haar naam te doden...
Gisteren was Marietta Jaeger in Antwerpen waar ze haar boodschap uitdroeg voor 300 leerlingen van het secundair onderwijs. 's Avonds deed ze dat ook in de Vesalius-aula in Leuven.
(schepenen Deleus en De Bie, Annemarie Pieters en Marietta Jaegher)
Vandaag drukte ze op de knop en ons stadhuis werd verlicht met de sensibiliserende boodschap. Deze morgen heeft Marietta de Thomas Moore Hogeschool bezocht aan de Zandpoortvest. Hier ging ze in gesprek met studenten journalistiek. Tussendoor werd ze geinterviewd door VRT. Volgt nog een conferentie voor universiteits-en hogeschoolstudenten in de Aula Parein van de Antwerpse Karel de Grote-Hogeschool Campus Zuid...
Een druk programma voor de ouder wordende vrouw...
Een aangrijpend en moedig getuigenis op de schepenbanken van Mechelen. Voor de 6de keer al doet Mechelen mee aan 'Cities for Life'. Terwijl regen en natte sneeuw vallen op deze mistroostige en kille dag, prijkt op ons stadhuis vanavond een hoopvolle en warme boodschap...
