Het had iets onwezenlijks. Het leek ook gewoon niet waar te zijn, of we geloofden het helemaal niet. Vrijdag 22 september 2017 gaat de Mechelse jazzgeschiedenis in als die (voorlopig) allerlaatste avond dat Jazzzolder Mechelen, na elf succesvolle jaren, gebruik kon maken van de kapel op het Sint-Romboutskerkhof. De Jazzzolder gaat er gelukkig wel mee door, op een andere locatie, om op termijn terug te keren naar de vertrouwde stek. Maar nu was het dus afscheid nemen.

Wat doe je op zo'n allerlaatste avond? Een jonge inlandse belofte programmeren met goede geloofsbrieven natuurlijk! Het Gentse trio Steiger had de eer om te spelen op deze historisch avond, en de Gentenaren deden dat met brio. Steiger pronkt binnenkort op het Brand!-festival in Mechelen en op Storm! in Oostende. Wie het concert vrijdag in de Jazzzolder meemaakte, zorgt vast dat hij of zij er ook bij is op een van die volgende keren. De finalisten van JazzContest Mechelen 2014 en winnaars van Jong Jazz Talent Gent 2017 namen het Jazzzolderpubliek immers mee op een interessante, soms hectische en moeilijke maar onweerstaanbare trip met veel ritme en tegentonen en een flinke dosis melancholie, melodie en sfeer. 

In de eerste set werden we vooral getrakteerd op flink wat eigenzinnige en dwarse, maar geniale composities met veel ruimte tot improvisatie, de tweede set klonk een stuk toegankelijker (alhoewel), maar in beide sets toonden Gilles Vandecaveye (piano), Kobe Boon (contrabas) en Simon Raman (drums) dat ze de gave hebben.

Part One, de eerste compositie in de set, was meteen een goed visitekaartje van de kunde van Steiger. Een interessante trip met tegentonen en bezwangerd door latino en calypso. In de tweede compositie werd de melancholie bezocht met strakke bas en percussie, de piano van Vandecaveye die meanderde in het thema; prachtig!

Wat opvalt bij de muziek van Steiger is hoe alles tegelijk complex en simpel lijkt en bovenal, hoe ze met slechts drie instrumenten die geweldig rijke en gelaagde klankkleur creëeren. Nooit is er een instrument dat overklast, noch kun je een van de instrumenten weglaten of de puzzel klopt niet meer.

Eén van de uitschieters van de avond was zeker Berlin We Visited, waarin Vandecaveye eerst de piano leek te gaan verbouwen. De compositie startte als een soort dodenmars, een repetitief thema, geleid door de piano waarbij bas en percussie volgden. En toen speelde Gilles een bloedmooie melodie terwijl de percussie barstte van de ritmiek, en ja, er werd opgebouwd naar een catharsis. Wat een feest!

Sturm der Liebe, dat de tweede set opende, was nog zo'n klepper. Een hyper-spannende en hectische compositie, met naar het einde toe een ferme plak melancholie en romantiek. Of wat te denken van het lichtjes geniale De Herfst is een Schijtseizoen met de hemelse pianopartijen van Vandecaveye op de voorgrond, eerst ietwat melancholisch, dan ei zo na dreigend, de bas die subtiel aanwezig was en mee de toon zette en dan de percussie die de spanning erin hielden. Wat een variatie aan tempo en richtingen in deze compositie.

Als bisnummer koos het trio “dat nummer dat Simon nooit wilt spelen”, Magnetic Horse, Gilles zwaar en zwaarder op de toetsen en de ritmesectie die steeds toenam om haast te 'ontploffen' en aan het einde dan toch net géén uitbarsting maar de rust die weerkeerde. Ja, rust na een toch best wel beklemmend sfeertje...

Met Steiger koos Jazzzolder Mechelen voor een waardige afsluiter van de vele mooie jaren die op de locatie doorgebracht werden. En het zou best wel eens kunnen dat deze jonge snaken dra 'te groot' geworden voor locaties zoals Jazzzolder Mechelen, aan potentieel alvast geen enkel gebrek.

En wat nu met de Jazzzolder, hoor ik je vragen? Vanaf 13 oktober 2017 verhuist de jazzzolder (hopelijk tijdelijk) naar de Onze-Lieve-Vrouwestraat 52 in Mechelen. Die vrijdag treedt het Serge Lazarevitch Trio er op, met naast Lazarevitch op gitaar, met Ben Sluijs op sax en Teun Verbruggen op drums. Een aanrader dus!

tekst en foto's: © Mark Van Mullem