(foto's: Jan Smets)
"Maar niet zeggen dat ze hier straks gevierd wordt! Ze weet nog van niks..." waarschuwt een verzorgster mij bij het binnenkomen van woonzorgcentrum Milsenhof, als ik met mijn bloemetje de balie passeer... "Ze zit nog op haar kamer." Zo dadelijk is het etenstijd. Lang woont ze hier nog niet. Nadat ze nog niet zo lang geleden weer eens onzacht tegen de vlakte was gegaan in haar appartementje in de Varkensstraat, werd het besluit genomen. Het was niet langer veilig meer te noemen dat ze alleen woonde. Het risico op vallen werd té groot. Dat vond dochter Betteke, en eigenlijk besefte ze het zélf ook wel. Daarom verhuisde ze naar dit rust-en verzorgingstehuis. Niet langer ziet ze vanop haar terras op Sint-Romboutstoren, maar ze heeft nu een prachtig zicht op de contouren van de OLV-over-de-Dijlekerk. Jo Leemans lijkt zich er mee verzoend te hebben. "Ik mis alleen mijn poezen. Daar denk ik constant aan. Ach, ik ben altijd zo'n 'poezemoe' geweest. En toch mocht ik er als kind geen hebben doordat ik aan astma leed. Gelukkig worden mijn Snippeke en Snappeke nu goed verzorgd in een poezenpension..." Jo zit veiligheidshalve in een rolstoel. Naast haar op tafel staan al wat bloemen en ligt een stapeltje nog ongeopende brieven en kaartjes. Overmorgen, zondag 13 augustus, mag Jo Leemans 90 kaarsjes uitblazen. En da's best een mijlpaal te noemen...
Ze straalt. Vanmorgen kwam haar kapster reeds langs. Ze ziet er goed uit met haar kort pittig kopje. "Een permanent is niks voor mij. Zo heb ik het graag!"
De twinkellichtjes in haar ogen zijn er nog altijd. Gekleed in marinestijl, een lichtgekleurde pantalon en witte laarsjes: je zou haar zo nog kunnen zien flaneren in 'haar' Benidorm. Maar ja, da's voorgoed verleden tijd.
Ze zijn hier heel vriendelijk in het Milsenhof. Gedienstig en zorgzaam. Ik zou op mijn kamer kunnen eten, maar dat wil ik niet. Ik zit graag tussen de mensen. Ik heb vroeger veel opgetreden in rusthuizen, en toen dacht ik vaak: hier krijgen ze me niet in. Maar ik kan niet langer alleen blijven zonder steun. Da's nu eenmaal de realiteit. In het begin kon ik dat moeilijk aanvaarden. Ik woonde graag op mijn appartementje en stond op mijn zelfstandigheid. Maar mijn dochter heeft eigenlijk gelijk. Het kon niet langer. Toch blijf ik niet bij de pakken zitten. Dat zit niet in mijn natuur. Ik heb altijd gevochten. Nooit kon ik aanvaarden dat ik iets niet kon...
Ze lacht en noemt zichzelf een 'gevallen vrouw'. Ze lacht nog smakelijker als ik als antwoord geef dat die 'gevallen vrouw' er ondanks alles toch nog 'staat...
Jo is een flapuit. Dat is ze altijd geweest. "Ik zeg altijd eerlijk mijn gedacht. Sommigen konden daar tegen, en anderen niet. Dat was dan maar zo..."
Que sera, que sera... Alles liep zoals het liep.
Ik ben blij dat ik zo'n mooie carrière heb gehad. Als je bedenkt dat ik decennialang aan de slag ben geweest... Ik begon in 1953 en heb veel kansen gekregen. De televisie werd toen opgestart, en ik was op het juiste moment op de juiste plaats. Ik ben er van overtuigd dat er in Vlaanderen véél zangeressen waren die beter konden zingen dan ik, en die er ook mooier uitzagen. Maar om één of andere manier werd ik publiekslieveling. Ik had altijd een groot en breed publiek, en ik betrok hen ook bij mijn optredens. Dat persoonlijk contact vond ik belangrijk. Ik ben 'content' met mijn carrière. Wel had ik graag meer jazz gezongen. Ik deed dat wel af en toe - maar toch té weinig. Vlaanderen accepteerde niet dat ik dit deed. Je wordt niet populair met jazz. Het is nu zo.
Ze stond op podia in binnen-en buitenland, was televisiester, had radioprogramma's, zat in panels...
Het is allemaal voorbij. Maar ik mag tevreden zijn ondanks de tegenslagen die ik ooit allemaal moest verwerken, én ondanks mijn gezondheidsproblemen. Ik had astma, kinderverlamming... Wat heb ik niet gehad? Nu ben ik oud geworden, maar ik voel dat niet zo aan. Schminken doe ik me niet. Ik ben wie ik ben. Botox: stel je voor! Ik heb alleen ooit de wallen onder mijn ogen laten wegwerken. Ik had anders zo'n 'zakken'! Gelukkig heb ik gezonde tanden. Ik verzorg ze goed...
We praten over het verleden en over al de mensen die ze kende in de showbizz en die ze allemaal overleefde: haar ex-echtgenoot Marc Leemans, Jef Burm, haar goeie vriend Louis Neefs die 10 jaar jonger was, haar pianist Paul Quintens wiens weduwe ze nog regelmatig ziet, 'Esthèrreke' (La Esterella)... "Krakende wagens leven het langst" lacht ze...
Jo Leemans: gewone Mèchelès en diva tegelijkertijd...
Ik ben graag onder de mensen. Ik woon hier nu samen met allemaal generatiegenoten die me kennen vanop de televisie en zo... Maar het ijs was snel gebroken. We zitten in hetzelfde schuitje en ik ben hier goed aanvaard.
Zondag is ze jarig. Negentig jaar! Het kan tellen. Wat er gaat gebeuren? Ze weet het niet. Waarschijnlijk komen haar goeie en trouwe vrienden haar halen om ergens te gaan eten.
Jo kijkt naar het stapeltje brieven en kaartjes. Die gaat ze straks allemaal doornemen. Daarnaast ligt een Spaans magazine: 'Ola'. Ze is daar al jaren op geabonneerd. Zo wil ze haar Spaans blijven onderhouden. Ze wijst naar haar laptop: "Die kan ik niet missen. Da's het eerste dat ik doe als ik opsta: die opzetten..."
Etenstijd... Ze maakt zich klaar om naar beneden te gaan... Straks zal het Milsenhof haar vieren. Ze weet nog van niets. Straks zullen de schijnwerpers weer op haar gericht staan... Een open doek voor een jarig monument. Een vedette blijft een vedette, ook al wordt ze negentig jaar...
Gelukkige verjaardag Jo! Ik wens je een fijne levensavond! En ik ben zeker dat vele Maneblussers je hetzelfde wensen!
