(foto's: Jan Smets)

Dagelijks fiets ik er een paar keer onderdoor...  En ja, al moet er aardig nog wat werk worden verzet voor de hele stationsomgeving in een nieuw kleedje steekt: de contouren van wat het worden zal, worden steeds duidelijker.  Enkele maanden geleden werd met enig spectaculair vertoon de aanzet gegeven van wat een nieuwe spoorwegbrug zou moeten worden. Voor dag en dauw werden de gigantische leggers op z'n plaats gelegd, en daar was flink wat persbelangstelling voor.  We zitten nu in de afwerkingsfase.  Maar nu al kijk ik bewonderend naar de brug: sierlijk in z'n eenvoud, zijn fraaie glooiende lijnen... Over schoonheid valt niet te twisten.  Over de esthetiek van bruggen is er in Mechelen al méér dan één boompje opgezet...  Maar voor mij is deze brug over de Leuvense vaart meer dan geslaagd.  Om het wat lyrisch te zeggen: er zit een zekere poëzie in.  Ook gaat ze in mijn ogen harmonieus in dialoog met de Vierendeelbrug uit 1935.  Oud en nieuw gaan hier perfect samen: de robuuste en toch vloeiende lijnen van dit in 1994 beschermde monument dat van de tekentafel kwam van ingenieur Arhur Vierendeel, en de eigentijdse spoorgwegbrug die een nieuw tijdperk inluidt...

Met mijn camera gewapend heb ik de brug tot fotomodel gemaakt...

Het spel van licht en donker, de harmonie, de kadans ...  Niks ongerijmd, ritmische verzen die kloppen...  Ja: dit is dus 'poëzie' voor mij...