(foto: Jan Smets)
"Op zee vissen is steeds een avontuur. De zee heeft 'iets'..."
Mensen met een passie: het is steeds boeiend om met hen een praatje te slaan. Dat is het ook met Jean Geerts, 72 jaar geleden geboren in Battel, maar nu al jaren wonend in Sint-Katelijne-Waver, nét voorbij de Mechelse stadsgrens. Maneblusser is hij echter nog in hart en nieren. Jean is de gedreven voorzitter van Zeehengelclub Seawitch Sint-Katelijne Waver & Mechelen. De club werd in 1983 opgericht en heeft dus al méér dan dertig kaarsjes mogen uitblazen.
Het begon allemaal met een ideetje op café, op een dinsdagavond - ik weet het nog. We zaten met enkele vrienden kleiduif-schieters in de voormalige taverne Seawich aan de Liersesteenweg. We gingen samen al wel eens vissen. En van het één kwam het ander. Met drie kopleiders waren we toen: Fernand Vermeêren, Anne-Marie Kumps en ikzelf. Aanvankelijk visten we met de club nog op geep in de Oosterschelde. dat gebeurde nog vanop de kant. Maar na een tijdje begonnen we te dromen om te hengelen vanop een boot...
Zo stak men van wal. En het heeft hen niet meer losgelaten... Jean geniet duidelijk als hij het vertelt.
Jean is van Battel.
Ik ben van de Hoge Weg - Ik woonde aan 't Bergske, vlakbij de Dijle. Battel zag er toen nog heel wat landelijker uit. Ook het kasteel van baron Empain heb ik nog geweten. En het grote domein rond het kasteel was voor ons kinderen een waar speelterrein. We bouwden er een kamp, haalden uit de vijver ooit een verzonken boot... Het was best avontuurlijk allemaal.
Jean is van opleiding binnenhuisarchitect. Maar dat beroep heeft hij nooit uitgeoefend. Hij begon te werken aan het Ministerie van Openbare Werken (en later bij het Vlaams Gewest).
Weet je dat ik nog de bruggen in Battel aan het Battelcomplex heb getekend? Ja, dat is mijn werk geweest. Maar later werkten ingenieurs dat natuurlijk uit. Toen ik werkte aan het Ministerie, was dit de tijd van Mechelaar minister Jos De Saegher van de CVP. In Mechelen was Van Daele nog burgemeester. Met enkelen heb ik in die tijd de CVP-jongeren opgericht. We hadde ons clublokaar aan de Veemarkt: 'Het Groentje'. En later heb ik ook nog op een kieslijst gestaan als eerste opvolger. Dat was in de jaren zeventig, toen ook Louis Neefs opkwam. Ik heb aan hem goeie herinneringen. We waren bevriend en ik kwam er al wel eens meer over de vloer. Bij de kiescampagne toen maakte hij het bekend geworden plaatje 'Zorg voor een hart in jouw stad'. Ik was er niet goed van toen hij later zo plots omkwam in dat auto-ongeval...
Maar Jean Geerts is niet in de Mechelse politiek gebleven. Hij was ondertussen getrouwd, kreeg samen met zijn vrouw Jeannine een dochter en een zoon, en daar hij bouwde in Sint-Katelijne-Waver, nabij Walem, kwam er een einde aan dit engagement in zijn geboortestad. Even probeerde hij het nog in de gemeentepolitiek van Sint-Katelijne-Waver, maar ook dat ging voorbij.
Hoe langer hoe meer werd vissen een passie voor hem. Het begon allemaal heel klein. Hij herinnert zich nog wel de vakanties met zijn vader en moeder in de Ardennen. Vader hielp toen al wel eens zijn vrienden die vissers waren. En kleine Jean stond er dan op te kijken. Veel later ging Jean al eens vissen aan de vijver van Roosendael of aan het Fort van Walem. Maar daar bleef het bij. Als hobby had hij kleiduifschieten, maar toen dat later stopte bij het intrekken van de vergunningen, heeft hij zich op wat anders gericht. Het werd dus: vissen op zee. Begonnen als impulsief idee in café Seawitch. De naam van de taverne zou ook de clubnaam worden...
De naam betekent in feit: 'zee-heks'. We kozen dus voor deze heks in ons embleem (dat ontworpen werd door onze vriend Fernand). Aanvankelijk waren we zo'n typische café-club en we zeverden wat af over zeevisserij. Tot daden kwam het nog niet echt. Het sociale leven primeerde. Maar toch begon het te kriebelen. We werden bedrijvig aan onze Noordzeekust, deden mee aan wedstrijden... Taverne Seawitch is later verdwenen en we verkasten naar café Den Hovenier in de Paardenkerkhofstraat. Maar toen die zaak ook stopte werd alles voortaan meer via GSM, mail en bestuursvergaderingen georganisserd in plaats van aan de toog...
Vissen op zee verveelt nooit zegt Jean. Nooit is het hetzelfde. Veel hangt af van het weer, de wind... Men vertrekt van 's morgens vroeg vanuit Oostende of vanop een andere plaats. En dan is het genieten. Nooit wordt het saai.
Op het hoogtepunt van onze club hadden we zelfs een vijtigtal leden. De meesten komen uit Mechelen en Sint-Katelijne-Waver. Er zijn ook vrouwen in de club, maar buiten Anne-Marie Kumps varen die niet uit. Maar onze echtgenotes helpen heel goed mee. Zeker ook bij onze feestjes. Ze zijn onmisbaar voor ons.
Ook de vrouw van Jean stond volledig achter de hobby van haar man. Maar ze overleed drie jaar geleden...
Het is heel snel gegaan. Jeannine was maar 68 jaar. Ik denk dat ze een aantal klachten verzweeg voor mij. Ik had ook een tijdlang gezondheidsproblemen en ze wou me er niet mee belasten denk ik. Ik stond op een wachtlijst voor een nieuwe lever in die periode. Wat later ben ik dan getransplanteerd geworden. Een zware operatie. Het gebeurde op de verjaardag van mijn dochter. Ik zal het nooit vergeten. Ik kreeg een nieuw leven. Ik ben gelukkig erg snel hersteld en heb nagenoeg geen problemen meer. 10 weken na de transplantatie vaarde ik al uit....
Jean is niet bij de pakken blijven zitten. Gelukkig maar. Gelukkig heeft hij de zee. Gelukkig laat de zee hem niet los...
In Vlaanderen zijn er zowat 36 zeehengelclubs actief. In Wallonië slechts een achttal. Met de club gaat men zowat 16 keer op stap voor een vistrip. Maar Jean gaat daarbuiten nog wel enkele keren meer.
Meestal vertrokken we uit Oostende, maar later kwamen daar ook Blankenberge en Nieuwpoort bij. Het verste dat we in zee gaan is tot het windmolenpark van Zeebrugge. In kilometers uitgedrukt (want we spreken eerder over mijlen) is dit zowat 7 km van de kust. We hebben ons eigen gerief bij op een boot van een schipper aan wie we de onkosten betalen. Op zo'n boot zitten we dan met maximum 6 man en de schipper zelf. Het is natuurlijk niet zo'n goedkope hobby. Zo'n tripje op zee kost ons ongeveer een 50 Euro, maar daar moet je nog het vervoer, het aas, enzovoort bijrekenen. De meeste vissers in onze club zijn rond de 50 à 60 jaar. Jonge mensen komen er wel bij, maar haken sneller af. De kosten wegen voor hen meer door, of ze krijgen een relatie, of... De oudste van onze club is Franske Meel uit Hombeek. De man is 84 jaar! Hij gaat nog steeds mee op zee. Nu vaart ook zijn zoon mee om hem te helpen.
Zeeziek was Jean nog nooit. Ja: één keer, bekent hij dan. Maar dit had waarschijnlijk meer te maken met de avond voordien toen we wat langer dan gepland was 'blijven plakken'. Op de boot begon toen alles te draaien bij hem. Hij nam een pilletje tegen de zeeziekte. Maar dat bekwam hem niet zo goed. Tegen de middag kreeg hij een klop van de hamer. Hij was geleerd. En zo'n pilletje nam hij nooit meer...
In het voorjaar (april, mei en juni) trekt de club ook naar het Engelse Deal tussen Dover en Ramsgate.
We reizen dan met de schuttle naar Engeland voor onze dagtrip. In Deal vertrekt de boot vanop het strand. Ginder kunnen we ook andere vissen vangen zoals hondshaai die hier aan onze kust maar zelden voorkomt, of stekelrog... Het record dat we ooit in Deal hadden was 34 roggen! Meestal houden we het bij 6 à 7. In Engeland wordt de vis aan boord schoongemaakt door de schipper zelf. In ons land doen we dat allemaal zelf. Vroeger heb ik ook al eens met vrienden in Frankrijk gevist en in Guernsey. Daar is het meer gericht op de vangst van tarbot...
Jean eet gelukkig ook graag vis. Hoe kan het ook anders. Zijn echtgenote kon erg lekker koken vertelt hij. Maar nu hij alleen gevallen is doet hij de moeite vaak niet meer om uitgebreid te koken. Toch verklapt hij me nog wel wat van zijn lievelingsgerechten.
De lekkerste vis voor mij blijft wijting. Kabeljauw hoeft niet zo voor mij. Al eet ik alle vis graag. Wijting kan je op veel manieren klaarmaken: gefileerd en opgerold, doorprikt met houten stokje, in olie gebakken, of in de pan. Of: als 'solleke' opgerold. Mensen zeggen soms wel eens dat ze geen vis lusten. Maar je hebt zoveel verschillende soorten en smaken. Er is gewoon geen slechte vis. Ik ga ook al eens graag uit eten. Zo kom ik graag in Battel bij Origano. De uitbater, Henk, is een kameraad van mij. Je kan er erg lekker vis eten. Gewoonlijk bestel ik daar kreeft met champagnesaus. Niet altijd hé...
34 jaar bestaat de club nu. En dat is best al lang. In Mechelen zijn ze de enige club. Ooit werd in Mechelen nog de Egleghemse Zeevissers opgericht (EZV). Maar nu zijn die verhuisd naar Zemst-Laar. In de regio zijn er nog clubs in Duffel, Blaasveld...
De zee 'heeft iets'. Je zal me dus niet zo gauw aan de vijver in het Vrijbroekpark zien dus. Ik zou de zee niet kunnen missen. Ze zit in mijn bloed. De vriendschap binnen onze club is ook onbetaalbaar... Het meedoen aan kampioenschappen, nationale en internationale wedstrijden: het is allemaal zo tof om doen. Over het hele jaar zijn er zo'n wedstrijden: voor de grootste wijting, of platvis, kabeljauw, rog... Of dan heb je de Sinterklaas-of Paastrofee voor het meeste gewicht... En altijd is het een avontuur. Soms vertek je met redelijk goed weer, maar dan steekt de wind op... Je bent afhankelijk van de weersomstandigheden. Soms krijg je af te rekenen met panne en ooit is eens iemand van ons over boord gegaan, gelukkig zonder erg.
Zolang hij kan wil Jean de zee op. Hij zit nog niet aan het einde van zijn visserslatijn. Want naast zijn voorzittersfunctie in de club heeft hij ook een aantal verantwoordelijkheden binnen de Vlaamse Federatie.
Dit gaat over passie.
Met mensen met een passie ga ik graag in zee, hengelend naar verhalen. Ik hoef het ruime sop niet te kiezen om met een mooie vangst thuis te komen.
Wie meer wil weten over de club moet beslist eens surfen naar: