(foto's: Jan Smets)

Hij had het zo wat gehad met de winter, zei hij.

Het is dan ook een bitterkoude eentonig grijze dag.  De vorige dagen was er nog minstens die azuurblauwe vrieslucht én de zon die het decor wat meer kleur gaf.  Vandaag overheerst evenwel het grauwe.

Misschien is het dat heimwee naar dat zomerse dat ons als vanzelf brengt op Griekenland.  We ontdekken dat we dezelfde passie hebben.  We worden er haast lyrisch over.  Zo zitten we in onze verbeelding aan de kade van de Egeïsche zee, op zo'n rotspunt als het eiland Tinos.  We doorkruisen als Odysseus Posseidons wateren en we zien de felgekleurde bootjes dansen.  En we horen de melancholische bouzoukiklanken - de bitterheid, de vreugde, de levensdrang.  Ik begrijp wat hij bedoelt.  Ik deel dezelfde liefde.

Jaren geleden had hij de kans om op een vijf weken durende tourné, in het kielzog van de grote Griekse componist Mikis Theodorakis de Lage Landen rond te trekken.  Hij had teksen van Theodorakis mogen omzetten in het Nederlands.  Het werd een intense ervaring.  Mikis is dan niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk een reus van een man!  Geboren op het karaktervolle eiland Chios dat zijn persoonlijkheid vorm gaf, werd hij het Geweten van z'n land en wist hij de Griekse volksgeest en temperament in meeslepende muziek te vertalen.  Zélf zag ik hem ooit  - in 1978 - in het antieke theater van Epidauros.  Het kolonelsregime was nog niet zo lang voordien gevallen en Mikis was er 'bevrijd' uitgekomen.  Net die dag toen ik er een voorstelling bijwoonde was hij daar aanwezig: ik zie hem nog met zijn wijd opengespreide armen het publiek begroeten... Imposant.

Hier in dat oude antieke theater ontplooiden zich verhalen van leven en dood, van heldendaden en wraak en diepmenselijke gevoelens. 

De theaterman Luk De Koninck en ik delen de herinneringen.  Hij vertelt dat hij met Theodorakis toerde.  En dat had indruk op hem gemaakt.  Ook zijn muze Maria Farantouri leerde hij zo kennen.  Ze was niet altijd de gemakkelijkste tante achter de coulissen, verklapt hij.

Maar vandaag is Griekenland ver weg.  En de klotsende Egeïsche wateren zijn er alleen maar in ons verwachtingsvol uitkijken naar de zomer.  We zitten in SAVA op de Grote Markt en doen het vanochtend zonder dat glaasje retsina.  Maar ook bij een geurende koffie kom je tot aangename babbels...

Het wordt ook een uiterst leuke ontmoeting.  We voelen meteen de klik.  Het lijkt of we mekaar al langer kennen. 

Dat is natuurlijk niet zo, ook al is Luk De Koninck lang geen onbekende.  Als je decennialang zo vaak op de planken, het kleine en grote scherm te zien was, wordt je zowat publiek bezit.  Bovendien is zijn warme stem zo vertrouwd.  Die stem: ze is beslist één van de mooiste mannenstemmen van Vlaanderen.  Hij lacht:

Soms draait men zijn hoofd als ik bijvoorbeeld bij de bakker sta en mijn mond opentrek.  Men herkent mijn stem...  Samen met iemand als  Herbert Flack behoor ik tot de dino's van de stemmen.  De oude garde.  Maar stilaan verandert dat wel.  Jongere reclamemensen kennen me niet meer zo...

Die stem hoorden we dan ook zo vaak.  Tal van reclamespots heeft Luc ingesproken en vaak leende hij zijn stem voor vele televisiedocumentaires.

Voor woord en taal had hij van jongsaf reeds interesse.  Het is het woord en de taal die een rode draad doorheen leven en carrière zijn geweest.  Vroeger en nu.  Hij schreef het ooit zo neer:

"Ik verzet me al 40 jaar met zinnen, en verzet zo uw zinnen.  Mijn taal, mijn kunst(jes)..."

Luk woont met zijn echtgenote Liliane die filmregie volgde in het RITS en tot voor kort op de VRT werkte, zo'n tweetal jaar in Mechelen.  'Ons' Mechelen.  En dat is eerder toevallig gekomen.

Luk die geboren werd op 8 juli in Jette, in de schaduw van Brussel, is praktisch z'n hele leven een halve of hele ket geweest.  Zoekend naar een nieuwe woonst is men in Mechelen terecht gekomen.  Een loft in de hoofdstad zag Liliane niet zo zitten en waar men aanvankelijk dacht om te verkassen naar Leuven, is het Mechelen geworden, dat toch nog altijd goedkoper is .  Het was de zoon van Liliane die in onze stad woont, die hen op het idee bracht.   Het werd een gelukkige beslissing.

In de Willem Geetsstraat - die mooie interbellumstraat tussen Leopoldstraat en Leuvense vaart, vonden we een huis.  Het was liefde op het eerste gezicht.  Het gebouw werd opgetrokken in de jaren dertig van vorige eeuw, en bezit nog wat art déco-elementen.  Ook heeft het al kenmerken van daaropvolgende stijlperiodes.  Het huis voldeed aan de verwachtingen.  We hebben het interieur ook met respect aangepakt.  We wonen graag in Mechelen.  Het is zo'n boeiende en aangename stad geworden, zeker als ik ze vergelijk met de stad die ik nog kende van de jaren zeventig toen ik er vaker kwam.  Ze is in positieve zin veranderd.  We wonen hier vlakbij het centraal station, en dat is ook een pluspunt.  Vanuit Mechelen ben je erg snel in Brussel, Antwerpen of waar dan ook...

Luk groeide op in de Brusselse rand.  Jette zag er in zijn jeugdjaren wel heel anders uit dan nu.  Nu is de gemeente opgeslokt door veelvraat Brussel.

Jette was toen nog eerder een plattelandsgemeente.  Maar met Expo 58 veranderde alles snel.  Jette werd de hoofdstad 'ingezogen'.  Toen ik nog kind was ging ik soms met mijn moeder naar Brussel.  Ik had wat rugproblemen toen ik jong was en ik leerde er zwemmen in het zwembad aan het Vossenplein.  Na zo'n uitstapje mocht ik ook nog een strip kopen.  Het was toen een hele expeditie met trein en tram of bus.  Mijn moeder was huisvrouw en mijn vader onderwijzer.  Ook mijn grootouders langs moeders kant woonden bij ons in.  Mijn ouders leefden 'veilig onder de kerktoren'.  Ook eerder zuinig.  Lang voordat een b&b populair werd, hebben zij in huis eentje uitgebaat.  Het was een mooie bijverdienste voor hen.  We konden ons met die inkomsten wat extra's gunnen, zoals bijvoorbeeld centrale verwarming...  in de b&b kwam heel wat volk uit het buitenland over de vloer. Zo kwamen ook 'vreemde talen' mee binnen...

Luk heeft dit alles geabsorbeerd.  De aanleg voor andere talen zal hij wel gehad hebben, maar het bepaalde wel zijn latere beroepskeuze.

Luk studeerde in 1975 af aan het Brussels conservatorium en werd een veelgevraagd acteur met een indrukwekkend palmares.

Die voorbije veertig jaar zijn gevlogen zegt hij.  Zelden of nooit zat hij zonder werk en hij beseft dat hij veel geluk heeft gehad.  'Een goeie engelbewaarder moet ik hebben' verklaart hij het zelf.

Misschien heeft het ook te maken met zijn veelzijdigheid.  Theater, televisie, lesgeven, regisseren: het volgde mekaar soms naadloos op, en soms deed hij het tegelijk.

Ik heb geluk gehad dat ik veel pijlen op mijn boog had.  Dat is mijn redding geweest.  Ook heeft het te maken met een aantal toevalligheden.  Ik werkte de helft van iemand anders, verdiende soms het dubbel en ik heb steeds met plezier gewerkt.  Tegen mijn studenten in het conservatorium zei ik dat ze moesten realiseren dat acteren geen vetpot oplevert.  Je hebt uitzonderingen natuurlijk, zoals één van mijn leerlingen, Veerle Baetens, maar 8 à 9 procent komt met louter acteren niet aan de bak en dient bij te klussen in een winkel of café, of het helemaal op te geven.  Misschien was ik ook wel een cafébaas geworden mocht mijn carrière niet zo vlot verlopen zijn.  Alhoewel, ik weet niet of ik altijd zo sociaal ben...?

Ja, kiezen om acteur te worden: het is niet evident.  Niet iedereen wordt de grote gevierde vedette.  Er is ook zo'n overaanbod aan feuilletons op het scherm.  Vroeger had je één serie waarnaar letterlijk iedereen keek.   Als de 'heren van Zichem' over het scherm strompelden waren de straten haast leeg.  Iedereen keek naar dezelfde zender en hetzelfde programma.

Na al een rijk gevulde carrière leek het in 2008 wel of Luk in een zwart gat zou vallen.

Maar net op dat moment kwam er de vraag van Ronny Waterschoot die toen de casting deed voor de VTM-soap 'Familie'.  En zo kreeg Luk De Koninck de kans om een aantal jaren de rol van hartspecialist Guy Maeterlinck te spelen.  Hij kwam zo bijna dagelijks in de huiskamer van TV-kijkend Vlaanderen.  Later werkte hij ook achter de schermen van deze soap als regisseur.  Ik moet eerlijk toegeven dat ik 'Familie' nooit zag.  Kan hij het raden of?  Luk vertelt me dat de kwaliteit van deze soap er steevast op vooruit gaat tegenover de beginperiode.

Luk kent wel het klappen van de zweep en weet hoe het er aan toe gaat bij het maken van een soap.  Hij had dan ook al een rol in dat andere succesfeuilleton 'Wittekerke' waarin hij de rol van Lukas speelde.  En jaren geleden vertolkte hij al een klein rolletje in 'Thuis'.

Maar hij was in zijn carrière méér dan soap uiteraard.  Jarenlang was Luk een bekend TV-gezicht.  De oudere kijkers herinneren hem wellicht uit reeksen als 'Sil de Strandjutter', 'Maria Speermalie', of uit 'Klaaglied om Agnes'.  Of herinner je hem nog uit 'Rupel' of van een gastrol in' FC de Kampioenen', of 'Sedes & Belli', 'Goesting'...

Zélfs als zanger heeft hij een tijdje opgetreden!

Samen met Hilde Van Mieghem vormde hij 'de Waterlanders'.  Misschien zegt 'Iedereen doet (wat ie moet)' je nog wel wat?  De tekst was van Raymond van het Groenewoud.  Of: ligt 'Beter dan zomaar wat' nog in het oor?

Toen ik het op een bepaald moment beu was om op de planken te staan heb ik Kris Smet ontmoet die producer was bij de toenmalige BRT.  Ik wilde wel eens wat anders proberen, en men zocht een presentator.  Zo kreeg ik de kans om me aan iets anders te wagen...

Zo vertelt me Luk terloops dat hij op de BRT Mècheles Jo Leemans leerde kennen, waar hij altijd grote sympathie voor voelde.  Zelfs fan durft hij zich noemen.  Zeker toen ze een programma als 'Op volle toeren' presenteerde...

Het werd een constante.

Luk verdween nooit écht op de achtergrond of in de coulissen.  En zo is het dat vele generaties hem kennen.  Daar helpt natuurlijk ook het meespelen in een populaire soap flink aan mee.

Er is een tijd geweest dat men een beetje neerbuigend sprak over een soap, maar dat is verleden tijd.  Er wordt aan een soap harde en met veel vakkennis gewerkt.  Ook gevestigde waarden schamen zich niet meer om mee te spelen in een soap.  En je mag tegenwoordig best uiten dat je je 's avonds voor een halfuurtje ontspanning neervleit voor de favoriete soap.

Zélf keek Luk in het verleden eerder sporadisch en vanop afstand naar het programma.  Maar echtgenote Liliane was fan van het eerste uur.

Van de moeder-van-de-Vlaamse-soaps 'Familie' iop VTM verhuisde Luk naar de evenknie van de VRT: 'Thuis'.

Alles wat gebeurt in een soap kan iedereen overkomen.  Het wordt zo geloofwaardig mogelijk gebracht.  Het enige wat minder geloofwaardig is - maar dat is eigen aan het genre - is dat het steeds dezelfde figuren overkomt.  Men heeft me gevraagd voor de rol van William De Greef die het nieuwe lief zou worden van madame Marianne Bastiaens.  Men heeft me wel liggen gehad met die rol.  Wist ik op voorhand dat ze van mij een psychopaat zouden maken...  Maar het was een boeiende rol om te spelen.  Die William is wel een 'raar' fenomeen en soms lijkt het wat van de pot gerukt.  Maar ik heb me nog nooit zo goed geamuseerd met een rol.  Het is dan ook een toffe ploeg acteurs bij Thuis.  Ook klikte het meteen met mijn belangrijkste tegenspeelster, Leah Thys.  Ik kende haar voordien al als collega-lesgeefster in het conservatorium.  Ze is een schitterende en bekwame actrice - maar ze kon ook met een zekere 'air' studenten afbreken als docente.  Ook al had ze gelijk.  Maar ik lag in een goeie schuif bij haar.  In Thuis speelde ik eveneens vaak met Camilia Blereau - Mechelse van geboorte, die ik nog kende van ons gezamenlijk verleden in het MMT.  Maar gek genoeg hadden we nog nooit samen gespeeld.  Camilia is een veelzijdige actrice.  In de sitcom 'Loslopend Wild' laat ze ook het beste van zichzelf zien.  Ze kan vele rollen aan.  Ik zeg het : als je zeker in een drietal heel verschillende rollen me aangenaam weet te verrassen ben je een groot acteur of actrice.  Zo heb ik ook veel respect oor acteurs die sterk zijn in comedy zoals een Carry Goossens (Mechelaar!) of een Sven de Ridder.  Wie écht goed is in comedy is dat ook in dramatische rollen.  Ik kijk vooral met veel bewondering naar collega's.  Er is alleen soms die gezonde jaloezie: waarom krijgt deze of gene die bepaalde rol en ik niet? Maar dat is geen afgunst.

Ook Camilia had niet bepaald de meest sympathieke rol in de soap.  Als 'moordenares' kreeg een stempel.  Daar heeft ze een tijdje last van gehad.  Mensen spraken haar er soms negatief op aan.  Kijkers maken immers niet altijd het onderscheid tussen realiteit of fictie.  Luk heeft daar weinig of minder slechte ervaringen mee.

Nee, ik kan in Mechelen nog veilig buitenkomen, en kan hier nog rustig een terrasje doen.  Misschien zijn Mechelaars wel intelligenter?  Soms wordt er al wel eens gekscherend gevraagd waarom ik 'vrij' rondloop (in de soap zit ik nu achter slot en grendel...  Trouwens: we zitten op dit moment met drie acteurs in de gevangenis.  het lijkt wel een spin of van Thuis...).  Maar het blijft beschaafd.  Het is ook niet zo erg als men me op die manier aanspreekt.  Het hoort er bij.  Minder fijn is het wel als ik in het voorbij fietsen brutaal wordt nageroepen door jongeren die me herkennen.  daar ga ik niet op in.  Ook is er een periode geweest dat men graag selfies nam met mij, maar dat is nu geminderd daar ik niet meer dagelijks op het scherm kom.  Wat de toekomst brengt,  We zullen wel zien wat de scenarioschrijvers met mijn personage nog van plan zijn...

Luk heeft op korte tijd Mechelen leren kennen en liefhebben.

Toch houdt hij erg van 'zijn' Brussel met zijn mooie pleinen en parken.  Het is een stad die ook veel diverser en internationaler is dan Antwerpen dat hij eerder provincialistisch vindt (al zullen de sinjoren dat niet zo graag horen...).  Nu pas valt het hem wel op dat als hij uit het 'nette' Mechelen komt hoe Brussel verloedert.  Het doet hem wel eens pijn.  Hoe anders vergaat het Mechelen.  Deze stad kent een ware metamorfose.

Mechelen is een stad die me fascineert.  Ik hou van de beiaardklanken die ik hier hoor...  Mechelen lééft en ademt tegelijkertijd ook nostalgie uit.  In de jaren zeventig speelde ik een tijdlang in het toenmalige MMT.  Ik leerde Manu en René Verreth kennen aan het conservatorium.  Ze vroegen me of ik het zag zitten om bij hen te komen spelen.  Ik was nog stagiair. Het was een winwin-operatie.  Ik kreeg de kans om op de planken te staan, en zij hadden meteen een goedkope acteur in huis.  Ik heb er verschillende rollen kunnen spelen.  Ik woonde toen nog in Jette en het was met het openbaar vervoer een hele klus om hier te geraken.  Toch ben ik altijd netjes op tijd gearriveerd.

Ik herinner me uit mijn jeugdjaren het stuk 'Repelsteeltje' dat nog werd opgevoerd in de Molenstraat (nu Thaborstraat) waar het MMT huisde tussen 1969 en 1974.  Nadien trok men naar de Oude Brusselstraat.  Ik was het vergeten, maar als Luk erover vertelt komt het terug in m'n memorie.

Ik ben met het MMT ook op het theaterfestival in Avignon geweest.  Het waren de gouden jaren voor dit Mechels theater.  Toen ik afstudeerde kon ik vast in het MMT aan de slag. Maar op dat moment was er ook een stuk op de BRT dat werd geregisseerd door Dora Van der Groen, en die kans om er in mee te doen wou ik niet laten liggen.  Ik heb dus moeten kiezen tussen een vaste job in Mechelen of deze freelance-opdracht.  Het heeft de broers Verreth een tikkeltje wrevelig gestemd.  Maar met Tuur De Weert en Jaak Van Assche heb ik tot op de dag van vandaag nog een goed contact.  Jaak is een klasbak.  Hij leeft alleen om te spelen.  Hij kan het niet laten.  Ik moet beslist terug eens vaker naar een stuk in het huidige 'tArsenaal/Lazarus, want ik ben benieuwd hoe het onder de nieuwe leiding loopt...

In Mechelen regisseerde Luk ook al eens voor Taal en Kunst.  Ook dat is toevallig gekomen nadat hij er een voorstelling bijwoonde.  (trouwens z'n jonge collega uit Thuis, de Mechelse Elisa Roels ('Emma') acteert nu voor dit Mechels gezelschap). 

In de Peoene speelde Luk ooit ook een gastvoorstelling.

In Mechelen voel ik me thuis.  Nu willen we ons nog meer focussen op het culturele leven in deze stad.  Ze heeft zoveel te bieden.  Laatst was ik met de hele familie, met Liliane, onze zoon en onze twee dochters en kleinkinderen samen boven op Sint-Romboutstoren.  Een prachtige ervaring.  Ik hou ook erg van de mooie kerken in Mechelen.  Ik kom er volledig tot rust; steek er een kaarsje aan - geniet van de sfeer die er hangt...  Ik wil ook weer meer een avondje theater plannen in Mechelen...  Of Museum Kazerne Dossin bezoeken, want dat is er nog altijd niet van gekomen.  Er is hier zoveel te beleven.  Als grote liefhebber van het circus genoot ik met volle teugen van de voorstellingen van circus Ronaldo.  En toen ik onlangs het stuk 'Maat voor Maat' van Shakespeare zag in het prachtige kader van de binnentuin van het gerechtshof voelde ik me bijna in Avignon...

We bestellen een tweede koffie...

...en vertellen...

Luk is een aimabel man en een aangenaam gesprekspartner.

ik zag hem al vaker in onze stad: fietsend langs de Leuvense vaart, zittend op een terrasje...  Maar buiten een korte babbel aan het kraam van Mechelen Solidair op de voorbije Wintermarkt, was het nog nooit tot een écht gesprek gekomen.

Vandaag hebben we dat waargemaakt.

Buiten is het koud en grijs.

Maar de dag heeft kleur gekregen.

Luk De Koninck is een Maneblusser geworden.

Dat voel je.

Hij heeft... zijn Thuis gevonden.