Vrijdag 14 oktober 2016 werd de Mechelse Jazzzolder ondergedompeld in bijzondere grooves en vibes, soul, funk en jazz, spannende composities en vooral: verrukkelijke saxuality van Spoken op zolder!

De jazzzolder is eigenlijk geen zolder maar een kapel en spoken bestaan niet. Het Spoken Quartet gelukkig wel.

Het Rotterdamse alt- en sopraansax talent Stephanie Francke, die bekroond werd met de prestigieuze Erasmus Jazz Prijs en in juni van dit jaar de Dutch Jazz Competition won, is een rijzende ster aan het jazzfirmament en heeft al twee eigen albums (Florigen en Ripples) uit. Francke is actief in diverse projecten maar vond toch nog de tijd om zich voor Spoken te engageren. Ze doet dat vol vuur samen met Wietse Voermans (altsax), Bruno van der Haegen (tenorsax) en Ruben Verbruggen (baritonsax). Spoken die allerminst gevreesd moeten worden dus. 

Frequent vergezeld door drummer Friso Van Wijck moet het quartet zich misschien maar quintet noemen, of sextet, nu ook Sanne Huijbrechts het gezelschap vervoegde met haar prachtige stem. Van Stephanie mag het, “we zijn begonnen als quartet en werken met gasten, soms worden die gasten een vaste waarde zoals Friso, Sanne mag ook blijven hoor. Goh, straks zijn we een Big Band!”

Ik bekende aan het eind van het concert dat ik géén flauw idee had wat te schrijven, want hoe breng je zulke fijne auditieve ervaring onder woorden? Het Spoken Quartet graaft met respect in de rijke jazzgeschiedenis en pakt uit met eigenzinnige, uitdagende en opwindende muzikale verhaallijnen.

Het was genieten van de prachtige rijke saxklanken, afzonderlijk of samen, meanderend, ingetogen, subtiel en vol deemoed, dan weer op volle kracht en bombastisch, in chaotische harmonie, als zulks bestaat toch. Bij de meeste composities werden de Spoken bijgestaan door de krachtige percussie van Friso Van Wijck.

Humor was nooit ver weg tijdens de show, ingenieus ingebouwd in de muziek, in de bindteksten of bij de titels. Zoals bij 'E.P' dat staat voor Eugene Piekfijn. “Over een man die alle zaakjes op een rijtje heeft, maar dan op die ene dag gaat echt alles mis”. Ik moest spontaan aan headmaster Brian Stimpson, de rol die John Cleese vertolkt in de film Clockwise denken! Of wat dacht je van Lamelent dat “afgeleid is van het werkwoord lamellen, dat... eigenlijk niet bestaat”.

Hilarisch en geniaal, en dat gold ook voor de composities zelf, of wat had je gedacht?

Bij een aantal van de composities kregen de Spoken het gezelschap van Sanne Huijbrechts, meer dan zomaar een zangeres. Huijbrechts bracht een aantal van haar eigen liedjes, waagde zich aan een avant-gardistische vocale improvisatie, bleek ook de kunst van het voordragen machtig en bespeelde ook knap de melodica, al viel toch vooral haar wel erg mooie stemgeluid op. Ja, Stephanie, hou Sanne maar in de band, net als Friso en noem het Spoken Sextet!

Een CD'tje heeft Spoken Quartet voorlopig nog niet uitgebracht, maar naar verluidt wordt daar aan gewerkt!

Behoudens vergissingen was dit de setlist:
Spoken / Two Moons / Eugene Piekfijn / Still / Song Een / Wachmaar / Wise Advice / Wiedersehen / Inspector / Afribel / Lamelent / Round Midnight (Monk) / Moeson / Fuga Bach / I'm Nobody.

#bis
Still 

tekst en foto's: © Mark Van Mullem