Zaterdagavond 2 oktober 2016, zodra de zaallichten van de Mechelse stadsschouwburg doofden wandelden Klaas Delrue en Eline De Munck op het dan schaars verlichte podium om 'Dieu fumeur de havanes' aan te heffen. Of God zoveel rookt, weet ik niet maar Gainsbourg's nicotine-inname valt nauwelijks te overtreffen.

Gainsbourg! Daarover ging het zaterdagavond. 'Gainsbourg Se Barre' bevatte natuurlijk liedjes van het enfant terrible zelf en van diens muzikale invloeden maar vooral ook het levensverhaal van Gainsbourg, geboren Lucien Ginsburg. Met de biografie die Rudolf Hecke schreef over het Franse icoon als basis. Mechelen werd meegezogen in een cocktail van tristesse en genialiteit, in de diepmenselijke maalstroom zoals Le Beau Serge die beleefde. 
Rudolf Hecke, die ondergetekende vooral kende van Company of the State, Pop In Wonderland, diens minder gekende solo-werk en van andere muzikale exploten, blijkt behalve groot Gainsbourgfan en begenadigd schrijver ook een uitstekend verteller.

Hecke sprak vol passie en vertedering en verhaalde met een wonderlijke gedrevenheid over de lotgevallen, van de jonge Lucien Ginsberg, het enfant terribele Gainsbourg, diens (on)geluk in de liefde, vrouwen in zijn leven zoals la Gréco en Jane Birkin en natuurlijk die éne Grote liefde, met de initalen B.B. ...

Je hoorde Hecke vertellen en je zou hebben gezworen dat hij er zélf bij was geweest die hele tijd. Meer nog: het leek wel alsof wij er zelf bij waren. Sterk hoor, Hecke! Faut le faire. Ik moest ook denken aan schrijver en Frans chanson-fan Bart Van Loo, die ook met zulke bevlogenheid en passie op het podium staat (misschien moeten beiden maar es samen wat gaan doen).



Natuurlijk was er ook muziek. Klaas Delrue, Eline De Munck en Ivan Pecnik vertolkten een selectie uit Gainsbourg's rijke catalogus, bijgestaan door Pieter Van Malderen op piano en accordeon en Patrick Deltenre op gitaar en mondharmonica, en heel even in de bis, door Rudolf Hecke op akoestische gitaar.

Best aangenaam verrast door het vocale kunnen van Eline De Munck al had ik het gevoel dat ze zich niet volledig durfde te smijten. Ze wordt natuurlijk géén tweede France Gall maar 'haar' 'Poupée de Cire, Poupée de Son' kwam toch in de buurt. Dat Klaas Delrue het Franse chanson genegen is en de taal goed machtig is, wisten we al sinds diens soloproject Delrue, weerom niets op zijn vocalen aan te merken. Al had ik Klaas graag wat luider in de mix gehoord, maar toch genoten van met name de liedjes die hij samen met Demunck bracht zoals 'Initals B.B', 'Bonnie et Clyde', zeker 'Dieu Fumeur de Havanes' en 'Je Suis Venu Te Dire Que Je M'en Vais', dat Klaas alleen zong. Acteur Ivan Pecnik duikt de laatste tijd steeds meer op als zanger, met wisselend succes. Maar Pecnik maakte op de Gainsbourgavond wat mij betreft veel goed voor zijn Maanrock-doortocht (waar hij Bowie's 'Heroes' de vernieling in zong). Met vooral een sterk 'Vieille Canaille', samen met Delrue, een knap 'Requiem Pour Un Con' en een hilarisch 'Hippopodame'.



Goede vertolkingen, zonder meer. Maar ik miste nog wat panache, het klonk allemaal nogal braaf en ingehouden. Misschien heeft het ook te maken met het gemis van basgitaar en drums. Misschien was een volledige live-band een betere optie geweest? Nu, panache zat er natuurlijk wel in de verhalen zelf en die absolute vertelkracht van Rudolf Hecke.

Ik weet niet hoe dat bij de andere toeschouwers zit, maar ik was alleszins volledig méé in het verhaal. Nadien met plezier de biografie gekocht en laten signeren, nu met volle goesting nog eens volop in het oeuvre gedoken van Gainsbourg...


Setlist:
Dieu Fumeur de Havanes / La Coco / J'ai Ta Main (Charles Trenet) / L'eau à la bouche / Ne Dis Rien / Hippopodame / Le Poinçonneur des Lilas /Vieille Canaille / La Javanaise / Les Succettes / Requiem Pour Un Con / Initials B.B. / Bonnie et Clyde / La Noyée / Couleur Café / La ballade de Melody Nelson / Je Suis Venu Te Dire Que Je M'en Vais

bis:
Poupée de Rire, Poupée de Son


tekst en foto's © Mark Van Mullem