Naar traditie vieren de Mechelaars de tweede zondag van september het Klokkenwerpen. Stipt om 17 uur werden de 20 klokken, één voor één vanaf de Sint-Romboutstoren naar beneden gestuurd. De eerste klokken liepen niet van een leien dakje, of toch, want de eerste exemplaren openden helaas te vroeg en kwamen op de daken terecht.

De geschiedenis ...
Mechelen bezit de oudste beiaard van België en ook het klokkenwerpen maakt deel uit van een jarenlange traditie in onze stad. Al sinds 1946 worden er jaarlijks klokjes naar beneden gegooid. De aanleiding was de plaatsing van het beiaardklavier op de Sint-Romboutstoren.

Aanvankelijk werden er kleine papieren klokjes vanuit de toren naar beneden gestrooid. Later werden deze klokken vervangen door kartonnen exemplaren waaraan een lont was bevestigd. Op die manier konden de klokken vanuit de toren, over de Grote Markt, naar het stadhuis worden gezonden en onderweg hun kleine klokken naar beneden laten dwarrelen. Dat was een echt huzarenstukje.

Het klokkenwerpen hing niet alleen af van de hoeveel wind die dag, maar ook het aansteken van de lont was riskant. Er moest iemand half uit de toren hangen om de lont aan te steken. Vandaag worden er polyester klokken gebruikt en verloopt hun tocht over de markt elektronisch, maar niet altijd geslaagd, er durft al wel is een klokje niet openen.

Een duizendtal Mechelaars stonden met de handen in de lucht, al gapend te kijken, tot de grote klok zijn 40 andere kleine rode klokjes naar beneden liet dwarrelen.

Het is steeds een amusant zicht, te zien hoe iedereen zich inzet om het prijsklokje te vangen. Met het juiste plastic klokje in de hand, stapten de winnaars richting stadhuis, om daar uit de handen van Björn Siffer (schepen van cultuur) hun bronzen exemplaar af te halen.

Iedereen was na afloop weer tevreden van zijn of haar vangst, en trok richting terrasjes, om in het zonnetje te gaan genieten.

Foto’s en tekst Verschueren Eddy

Meer foto's hier