(foto's: Jan Smets)

Vannacht overleed een week voor zijn 89ste verjaardag Pater Gilbert Boomgaert... Het ging al een hele poos niet zo goed met hem.  Nét op zijn verjaardag vorig jaar werd hij getroffen door een hersenbloeding, en lang was het kantje boordje of hij het wel zou halen.  Hij haalde het - maar nadien ging het meer en meer bergaf.  Pater Gilbert was een Mechelse jezuïet die vele vrienden had in deze stad.  Hij was dan ook een bescheiden en beminnelijke man; humoristisch ook.  Zijn sociale inzet was groot.  Hij zette zich in als wijkwerker, maar was vooral bekend als aalmoezenier in de Mechelse gevangenis.  Hij werd er door de gedetineerden op handen gedragen.  Lachend noemde hij zijn ex-bajesklanten 'zijn oudleerlingen'...  En zij betitelden hem als 'Padre'...

Ik had een babbel met een paar mensen die hem erg goed kenden..

Zijn jarenlange confrater, pater Maurits Delbaere heeft mooie herinneringen aan pater Gilbert...

Ja, met pater Gilbert Boomgaert heb ik twintig jaar samengeleefd in de Bruul.  Van 1993 tot 2013.   Gilbert werd geboren op 4 juni in het Westvlaamse  Wulpen en trad in bij de jezuïeten in 1945.  Meerbepaald In Drongen.  Hij werd tot priester gewijd in 1955 in Leuven waar hij filosofie en theologie studeerde, en ging daarna aan de slag als priester: eerst kort in het college van Borgerhout en later in Turnhout.  Nadien kwam hij naar Mechelen...  Zijn geboortedorp Wulpen is een idylisch dorp in de Westhoek langs de vaart Diksmuide-Veurne.  Gilbert hield van zijn dorp en ging er jaarlijks nog naar de kermis - de 'Wulpse feesten'.  Zijn vader Remi was molenaar.  Zijn moeder, Godelieve Florizone was van het bekende honingmakersgeslacht Meli.  Gilbert had nog één broer en één zus.  College liep hij in Nieuwpoort en in Veurne.  Gilbert had altijd zwakke ogen en droeg zware brilglazen.  Tijdens zijn vormingsjaren in Leuven had hij hulp van een confrater die voor hem teksten en boeken voorlas....

Pater Gilbert kwam in 1960 in Mechelen terecht waar hij vijftig jaar aan de slag zou blijven.  Hij werd in onze stad ingezet om wijkapostolaat te doen in de Heembeemd.  Niet veel later werd hij ook aalmoezenier in de gevangenis en stond hij mee aan de oprichting van jeugdhuis Rzoezie...

Het apostolaat in de Heembeemd was al vroeger opgestart door Pater Ferdinand Bellens.  Deze wijk was een arme en ontkerstende wijk - uithoek van de rijkere parochie van Sint-Katelijne.  Het was een moeilijke start...  Bellens en Boomgaert deelden een huisje in de Nokerstraat.  In de Heembeemd probeerden zijn beiden om de sociale en christelijke scheidingsmuur te doorbreken via de moeders.  Pionier pater Bellens vertrok nadien naar de Antwerpse dokken en Gilbert nam op zijn eentje de Heembeemd over.  Toen was er nog een bloeiend parochieleven.  Da's nu wel anders.  Pater Gilbert ging ook de laatste jaren nog graag naar het wijkhuis De Rooster waar hij ouwe bekenden terugvond.  Met dit sociaal straatwerk was hij verbonden met andere jezuïeten die net hetzelfde deden.  Regelmatig kwamen zijn samen met leden uit eigen land, en jaarlijks met Europese confraters.  Telkens in een andere stad.  Gilbert reisde graag.  Eenmaal trok hij zelfs naar India.

Toen priester Dockx die gevangenisaalmoezier was in de Mechelen ouder werd, werd zijn apostolaat doorgegeven aan Gilbert Boomgaert...

Voor pater Gilbert brak een gouden tijd aan.  In ons land werd hij de enige aalmoezenier die een sleutel had van alle cellen!  In andere gevangenissen diende de gedetineerde een briefje te schrijven met de vraag om een aalmoezenier, imam, dominee of vrijzinnige medewerker te zien.  Daarmee zat Gilbert overal en heeft hij veel vriendschap gesloten met mensen van vreemde origine in onze stad.  Iedereen noemde hem 'Padre'.  Hij had ook regelmatig contact met de families van de gedetineerden.  Gilbert noemde zijn ex-gevangen 'oudleerlingen'.  Velen kwamen nadien nog aan onze deur in de Bruul kloppen als ze in geldnood zaten.  De humoristische Gilbert zei soms aan de gevangenen: "Ik heb je vader hier nog gekend!", en vaak was dat nog waar ook.  Als het buiten vuil weer was zei hij bij het afscheid in de gevangenis: "Jongens blijf binnen, het is geen weer om buiten te komen"  Een paar keer liep hij tegen de lamp bij de directie.  Hij mocht wel kranten binnenbrengen, maar pakjes niet.  Toch hielp hij soms gevangenen aan tabak of een pakje afgegeven door familie. 

Met zijn vele contacten in de gevangenis groeide ook zijn zorg voor de Marokkaanse jeugd.  Pater Gilbert droeg zijn steentje bij bij de oprichting van jeugdhuis Rzoezie aan de Tinellaan, in de vroegere lokalen en mess  van de officieren van de Lobbekazerne.  Hij heeft er moeten voor vechten bij de overheid.  Ook ging hij actief op zoek naar sponsors...

Ik herinner me nog een anecdote: een moeder uit de Heembeemd kwam bij Gilbert bleiten dat haar dochtertje overleden was en ze had geen centen voor kist en uitvaart.  Pater Gilbert droeg gul bij.  Enkele weken later komt Gilbert de moeder tegen: "Je dochter is verrezen. Ik ben haar op straat tegengekomen..."  Pater Gilbert wist dat hij vaan in 't zak werd gezet, maar het hield hem niet tegen om goed te doen en het met humor op te nemen...  Officieel was Gilbert ook medepastoor van de Katelijneparochie.  Hij heeft er een groot aantal uitvaarten verzorgd.  Als hij niet veel wist over de overledene had hij altijd zijn klassieke homilie: het mensenleven is als een boom..., en dan maar vertellen over de vier jaargetijden van boom en mensenleven...  Pater Gilbert was ook ingeschakeld in het rooster van priesters in onze stad om misvieringen te verzorgen, en zo kwam hij op vele plaatsen terecht.  Maar hij werd stilaan ouder en versleten.  Hij kon niet meer op de fiets naar het prison of Heembeemd.  Hij was dan ook enkele keren gevallen.  Dan moest hij voortaan met bus of te voet.  Maar ook dat werd moeilijker, en hij diende dit op te geven.  Op zijn 88ste verjaardag kreeg hij een beroerte tijdens het middageten.  Sinsdien ging het steeds slechter met hem...

Ook met Hilde Herman heb ik een babbel over pater Gilbert...

Door de gevolgen van zijn beroerte verhuisde pater Gilbert naar Heverlee-Lerkeveld.  Maar die verhuis was er te veel aan.  Hij kreeg een tweede beroerte.  Toch herstelde hij, maar echt goed ging het niet met hem.  Al de kwaliteiten opnoemen van pater Gilbert is niet te doen.  Altijd stond hij klaar voor iedereen - met de glimlach.  Soms vroeg hij ons om kledij voor ontslagen gevangenen.  Hij sprak over hen steeds als 'mijn brave jongens'.  Ik herinner me nog dit ...  Er was een man geïnterneerd wiens oma bij mij in het ziekenhuis aan de Zwartzustersvest lag waar ik werkte als verpleegster.  Ze lag op sterven.  Pater Gilbert vroeg me ons er een kans was of de man haar nog kon bezoeken.  Dokter De Bondt gaf mij carte blanche.  Ik belde de gevangenisdirectie.  De  toelating diende van Brussel te komen.  Een paar uur later was het OK, en de man werd geboeid en geflankeerd door twee rijkswachters naar het bureel gebracht.  de boeien werden losgemaakt en hij mocht naar zijn oma gaan waar hij een kwartiertje mocht vertoeven.  De oma stierf en pater Gilbert werd verwittigd.  Maar de man mocht niet naar de uitvaart.  Maar pater Gilbert vroeg me om een haarlok en ik heb dit meegegeven met hem.  Waar een geleerde jeuïet toch oog voor had...  Dat menselijke heeft hij steeds in zich gehad...  Zijn biechtelingen kregen absolutie voor hun zonden en ook voor 'de zonden uit hun vroeger leven'... Gilbert was voor mij een heilige man...Ook nog lang na zijn pensioen in 2002 trok hij naar gevangenis en Heembeemd...

'Een heilige'  was hij wellicht voor vele mensen, deze kleine tengere pater met zijn twinkeloogjes achter dikke brilglazen - de bescheidenheid zelve en sociaal bewogen tot in de diepste vezels van zijn lichaam

Donderdag 2 juni heeft de afscheidseucharistie plaast in de Sint-Romboutskathedraal, en dit om 10 uur.  Hij wordt nadien begraven in Heverlee.

(met dank voor de info aan William Asselman, Hilde Herman en Maurits Delbaere)