(foto's: Jan Smets)

Ik zeg haar dat ze voor mij een 'rolmodel' lijkt voor veel van haar lotgenoten.  Terwijl ik dat uitspreek besef ik het.  Ze moet er smakelijk om lachen.  Krisje Peeters noemt haar rolstoel zelf haar 'cadillac'.  Humor moet kunnen.  Relativeringsvermogen ook.  En dat relativeren kan ze - ondanks haar beperkingen en de obstakels die ze haast dagelijks moet trotseren.  Krisje zegt een gelukkige vrouw te zijn.  Dat moet ze me eigenlijk niet verklaren.  Dat merk je als je haar ziet en met haar praat.  Voor de zoveelste keer wordt bevestigd wat ik al langer ervaar: mensen met een beperking zijn vaak sterke mensen. Wat zouden we zeuren om een pijntje, om een regendag of een trein die vertraging heeft? Is Krisje in haar 43-jarig bestaan nooit gefrustreerd geweest?  Heeft ze haar tegenslag simpelweg en zonder meer aanvaard?  Uiteraard niet.  Hoe zou het kunnen?  Maar ze heeft wel een grote innerlijke kracht ontwikkeld om iets van haar leven te maken.  Haar dagen zijn te kort. Ze wil zo gulzig leven. Vervelen is niet aan de orde. En wat mooi is: een deel van die tijd besteedt ze aan sociaal engagement.  Krisje: een vrouw die zich niet wentelt in zelfbeklag.  Vanmorgen had ik een ontmoeting met haar: een fijne ontmoeting op een dag waarop de lente zich voornam om eindelijk in volle kracht door te breken.

Krisje is afkomstig van Beerse, maar ze woont al sinds 1999 in Mechelen, en wil er nooit meer weg.  Ze woont hier maar al te graag.  Ze heeft een assistentiewoning op De Plein.

Ik was niet gehandicapt van bij m'n geboorte.  Ik ben pas veel later geconfronteerd geworden met mijn beperking.  Zo'n veertien jaar geleden gebeurde het.  Als kind had ik dan al wel rugklachten maar daar had ik weinig last van.  Het had te maken met een aangeboren afwijking waardoor mijn ruggewervels niet volgroeid waren.  Maar door een stom ongevalletje - eerder banaal -  door te springen van een tafel kwam ik verkeerd terecht en brak mijn beide hielen.  Dan ging het van kwaad naar erger.  Er werd te laat een juiste diagnose gesteld.  Een beroepsfout.  Ik had de ziekte van Sudeck.  Die is normaal gezien wel behandelbaar in de beginfase, maar doordat men deze niet herkende was daar niks meer aan te verhelpen.  Ik moest dus leren leven met de gevolgen van deze medische blunder, en dat was enorm frustrerend.  Ziekenhuizen, beperkte mobiliteit, constante pijn: het werd een deel van mijn leven.  Ook consultaties bij psychologen en psychiaters...  'Zat de pijn niet tussen mijn oren?' - weet je wel.  Gelukkig ben ik na wat omzwervingen terecht gekomen in de pijnkliniek van Sint-Augustinus en zat ik eindelijk op het juiste spoor.  Voortaan kon ik de hoge doses morfine terugschroeven.  Ik was immers net een zombie hierdoor. Om de zes weken ben ik er in behandeling, en dat helpt erg goed.  Deze nieuwe behandeling onderga ik nu al zo'n vier à vijf jaar en ik kreeg hierdoor een tweede leven. Het was een heus kantelmoment.  Ik ben mijn behandelende arts enorm dankbaar.

Met pijn wordt krisje nog altijd geconfronteerd, en die morfine heeft ze in kleine doses weliswaar nog altijd nodig.  Werken kan ze niet meer en soms zijn er dagen dat ze de zetel niet uitkan.  Maar dan probeert ze toch door te zetten omdat ze beseft dat bewegen belangrijk is.

Ik heb vroeger bij Child Focus gewerkt en dan ook binnen de Bijzondere Jeugdzorg waar alternatieve maatregelen voor delinquente jongeren werden uitgewerkt. Dat was in Brussel.  Daarom ben ik  in Mechelen komen wonen - net om die centrale ligging.  Ik heb nog lang halftijds gewerkt, maar dat is ook verleden tijd.  Nu probeer ik mijn dagen anders in te vullen.  Bij de pakken ben ik niet blijven zitten.  Vroeger was ik erg sportief.  Ik liep enkele keren per week zo'n tien à vijftien kilometer.  Ik had dit nodig om spanningen kwijt te geraken.  Dat is wel iets dat ik miste nadat ik gehandicapt werd.  Muziek is een andere passie van mij, en ik ging en ga veel naar concerten, maar sport is nog wat anders natuurlijk.  Gelukkig heb ik nu wel mijn ding gevonden bij de badminton club Opslag die in 2004 in Leest is opgericht.  Hier kan ik me helemaal in uitleven.

Deze Mechelse badmintonclub richt zich zowel tot valide als mindervalide sporters.  Onstaan in Leest spelen ze in de sporthal op de Kouter, maar ook in Walem, in Muizen en aan de Winketkaai.

Ik ben er erg goed opgevangen geweest, en men is er heel behulpzaam.  We zijn met drie mindervalide sporters, en binnenkort vervoegt een vierde ons.  Eén obstakel: de club heeft wel sportrolstoelen die geleend worden bij Badminton Vlaanderen, maar die zijn niet zo geschikt.  Ik zit er niet zo goed in en ik krijg altijd spasmen in mijn benen.  En dat is pijnlijk.  Maar de sport kan ik niet meer missen, en het zou dus aangewezen zijn dat ik zou kunnen badmintonnen in een op maat aangepaste rolstoel... Ook sporten moet mogelijk zijn voor mensen met een beperking!

Dat is natuurlijk sneller uitgesproken dan gedaan.  Zo'n sportrolstoel op maat kost handenvol geld, en voor iemand die van een uitkering moet leven en vele medische kosten heeft, is dit niet zo evident.  Zo'n speciale rolstoel kost al gauw tussen de 3200 en 3800 euro, en da's dan zonder opties als lichtgewicht wielen, de nodige beugels, enzovoort...

(foto: Joëlle Verbeeck)

Het bracht me op het idee om hiervoor steun te vragen.  Ik verjaarde op 2 april, en in plaats van dat vrienden en kennissen me een kaartje zouden sturen, vroeg ik of ze 1 Euro wilden storten die ik kon sparen voor zo'n rolstoel.  Ik lanceerde het op Facebook, en de zaak ging aan het rollen.  Zo heb ik nu ongeveer de helft van het bedrag bij mekaar gesprokkeld.  Ik ben er dankbaar voor.  Velen stortten meer dan die ene Euro.  Wie me wil steunen om de rest van het bedrag bij mekaar te brengen kan dit nu nog altijd.  Ik heb nu een afspraak met een firma die de rolstoel wil maken.  Ik kijk er naar uit.  Zo kan ik mijn eigen rolstoel met mijn auto meenemen en ook sporten in andere zalen en ben ik niet meer zo beperkt in tijd en ruimte.

rek.nr: IBAN:BE 56 03557627 2088  BIC: GEBABEBB

kristel.peeters@telenet.be

http://www.bdopslag.be

Leuk gevonden.  Ik gun Krisje haar rolstoel.  Sporten is haar lang leven en haar uitlaatklep.  Ik hoop dus dat ze binnenkort kan badmintonnen in een geschikte rolstoel.  Dat verdient ze.  Ze is dan ook iemand die zich maatschappelijk sterk inzet.

Zo is ze lid van de SARPH onder voorzitterschap van Marleen D'Joos van vzw Sjarabang.  SARPH staat voor Stedelijke Adviesraad voor Personen met een Handicap.  Krisje geeft me nu al mee dat op 3 december weerom de internationale dag voor mensen met een beperking doorgaat.  Ook in Mechelen wil men dan rond een specifiek thema werken.  Verenigingen kunnen er zich voorstellen, tips doorgegeven worden rond naschoolse opvang, sport, vrije tijd, enzovoort...

Zo'n vier à vijf jaar ben ik nu actief in de SARPH.  We geven adviezen aan de plaatselijke overheid, werken sensibiliserend..., wijzen op pijnpunten... Frustraties heb ik weten om te zetten in positieve energie.  Als'ervaringsdeskundige' kan ik hier mijn steentje bijdragen.  Het is in ieder geval verrijkend.  Er is al veel ten goede veranderd in deze stad, maar het kan zeker nog beter.  Als er parkeerplaatsen voor gehandicapten bijkomen, verdwijnen er elders weer andere...  Da's maar één voorbeeld.  De parkeerplaatsen in de ondergrondse parkeergarage's zouden beslist breder kunnen voor rolstoelgebruikers die met de wagen zijn... Het openbare toilet aan het stadhuis is wel goed aangepast, maar het is dan weer beperkt open, enz...  Ook de horecazaken zouden nog wel een tandje kunnen bijsteken wat rolstoeltoegankelijkheid betreft.  Zeker nieuwe zaken zouden hier alert moeten voor zijn.  Niet altijd heeft dit te maken met onverschilligheid of onwil, maar soms ook uit onwetendheid.  Daar moeten we dus blijvend aan werken. Zaken krijgen immers 600 euro subsidie als ze een aanvraag doen voor een aangepast toilet. Maar daar wordt soms te weinig gebruik van gemaakt.  De handelscomité's zouden zeker meer kunnen doen.  Zo zou men ook een groepsaankoop kunnen doen voor een oprijheling Jammer is ook dat een gemeenteraad bijwonen een haast onoverkomelijk obstakel is voor mij wegens slechte bereikbaarheid.  Ook de trouwzaal is dat.  Je kan dan wel gebruik maken van een rupsrolstoel, maar dat lukt niet voor iedereen. En als je met meerdere mensen met een rolstoel bent is het helemaal ondoenbaar.  Zo trouwde er nog niet zo lang geleden een vriendin van mij die lijdt aan spina bifida en in een electrische rolstoel zit.  Ze geraakte niet boven, en ook zo'n vijftiental gasten in rolstoel konden dat niet.  Gelukkig werd er toen wel een alternatief aangeboden en kon het huwelijk voltrokken worden in de Keldermanszaal op het gelijkvloers.  Weet je: ook het Schepenhuis was niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers.  Er zijn wel beloftes gedaan voor de toekomst als dit gebouw opengesteld zou worden als nieuwe toeristische dienst.  De 'Lamottige' brug is moelijk voor rolstoelgebruikers.  De Katelijnestraat zou beter een fietsstraat worden, want die is levensgevaarlijk voor fietsers en rolstoelgebruikers.  De aanleg van de Bruul kan wel op mijn goedkeuring rekenen.  Het is daar zalig om te rijden en een grote verbetering tegen de kasseien.  Maar het is niet alleen de overheid of de horeca die wat kan doen.  Het gaat ook om ieder van ons.  Denk maar eens aan al wat in de weg wordt gezet op voetpaden - vaak onbewust: vuilniszakken, Kerstbomen, fietsen...  Het is een hele klus om met een rolstoel al deze obstakels te ontwijken.  Dan denk ik: waarom ook geen parkeerplaatsen voorzien voor zo'n bakfietsen zoals men dat doet voor moto's?  Je merkt het: met de SARPH kunnen we nog heel wat aan sensibilisatie doen.

Ook die Sint-Romboutstoren zou ze wel graag opkunnen.  Jammer genoeg is dit voor personen met een beperking zoals Krisje niet weggelegd.  Een aantal jaren geleden werd het idee geopperd voor een glazen buitenlift, maar dat idee is opgeborgen.  Maar wie weet...

Naast haar engagement binnen de SARPH is Krisje ook nog lid van de Kerngroep De Plein bij Woonpunt Mechelen en is ze tevens lid van de huurders adviesraad bij Woonpunt Mechelen (HARM).  Bij de laatste Kunstproefdagen georganiseerd door Sjarabang,  in het Cultureel Centrum verzorgde ze mee workshops. Haar dagen zijn dus goed gevuld.

Tot voor kort was ik ook nog aan de slag in het peter-meterproject  van Mechelen en deed ik aan huiswerkbegeleiding bij Mechelen Zuid.  Een dag telt 24 uur, en da's vaak nog te weinig voor mij.  Maar ik zet me graag in voor anderen.  Zo heb ik gisteren met een paar andere buren een BBQ georganiseerd voor in mijn straat  kamperende ouders die hun kinderen wilden inschrijven in Zonnehuis van de school Villa Zonnebloem. Het was een gezelschap van vijftien volwassenen en vijf kinderen.

Ik vraag me af waar Krisje de energie blijft halen... En de dag is voor haar nog niet ten einde, want straks gaat ze nog naar de cursus gebarentaal.  Eigenlijk is het een opfrissing en vervolmaking van iets was ze al langer kan.  Ze volgde ooit de lessen tot doventolk.  Een vriendin van Krisje is immers doof.

Krisje is beperkt in doen en laten.  Nooit is ze zonder pijn.  Ze moet geholpen worden bij aan-en uitkleden en in haar assistentiewoning moet ze ook beroep doen op poetshulp en gezinshulp.  Maar al deze beperkingen krijgen haar niet klein.  Ze zet zich maatschappelijk in, sport, gaat naar muziekfestivals en op reis...

Ze doet het allemaal.  Ik bewonder haar.  Hoedje af.

Een 'rolmodel' is ze hélemaal.  Het leven loopt niet altijd op wieltjes, maar Kris rijdt toch gezwind door de dag.  Laat ons maar niet té veel  klagen om dat pijntje, die trein die maar niet komt opdagen en die motregen...