De vorige keer dat ik Gaëtan Vandewoude's Isbells aan het werk zag in Mechelen is, op een paar weken na, zes jaar geleden; 26 februari 2010. Ondertussen is er wel wat veranderd. De pakkende melodieën, subtiele en rijke arrangementen bleven natuurlijk. Het beginnende groepje van toen is nu een gevestigde waarde. Na Mechelen toén, veroverden ze de rest van Vlaanderen, en weinig later de rest van de muzikale-meerwaarde-zoekende wereld, met meer mooie fluister en duyster*-pop.

Dat ze deze keer in de Stadsschouwburg geprogrammeerd stonden, wekte dan ook geen verbazing. Dat de zaal donderdagavond 17 maart 2016 niet volledig uitverkocht was, destemeer. Afwezigen hadden alleszins weerom ongelijk, Isbells maakte het weer helemaal waar en we mochten het geweldige Astronaute ontdekken!

Al van bij het eerste nummer had het trio Astronaute er minstens één fan bij; ondergetekende. En ongetwijfeld was ik niet de enige melomaan die meteen viel voor de prachtige dromerige indie pop, vergezeld van een flinke portie melancholie. Behalve de stuk voor stuk sterke composities is het erg aparte en innemende androgyne stemgeluid van Myrthe Luyten een belangrijke 'unique selling proposition' voor Astronaute. Als je je ogen toedeed, had je gezworen dat Brian Molko, Gordon Gano, Kent's Joakim Berg, Neil Young, Feist, Joni Mitchell en/of Finn. op het podium stonden! Andere muzikale referenties: Low, Krakow, Neil Young & Crazy Horse,...

Dat Myrthe Luyten bassiste is bij Mad About The Mountains, was me eerst ontgaan. Dat ze met haar eigen project, Astronaute absoluut verder moet gaan, weet ik wel zeker. Soms zie ik een voordeel in pauzes bij optredens; zo ben ik meteen na de show van Astronaute naar de geldautomaat gerend om toch zéker het album Petrichor te kunnen aanschaffen. Aan de merchandise-stand kon ik Myrthe ook meteen feliciteren met de sterke performance.

Of hoe een prachtig voorprogramma de hoofdact ei zo na in de schaduw zette. Maar jawel, de band van Gaëtan Vandewoude bracht ook menig mooie popparel ten gehore in hun o zo gekende stijl: ingetogen en ingehouden om soms tot een indrukwekkend crescendo te komen met kleine uitbarstingetjes! Folk en neo-folk met welgekomen progallures waren ons deel. Fijn!

De muzikanten van Isbells beroeren elk méér dan één instrument en ze wisselden bovendien ook regelmatig van instrument tijdens het optreden naargelang de gespeelde song, of dat nu percussie, gitaar, mandoline, ukelele of pakweg lap steel gitaar is. De stemmen van Gaetan Vandewoude en Chantal Acda vullen elkaar ook heel goed aan. Twee mooie stemmen, en samen is het helemaal een sfeervol feest voor het oor.

De vele nummers uit het jongste album Billy (2015), waren de absolute uitschieters van de show. Maar het is dan ook een heel sterke plaat. Zo bevolkten de songs Nothing Goes Away, Billy, I don't Need en Hand on The Chest de setlist. Natuurlijk werden de vorige albums ook bezocht met inbegrip van ondermeer een sterk Falling In and Out van Stoalin' (2012).

Na zo ongeveer anderhalf, het was dan 22.25 uur, zong Vandewoude “So in the end you will have no regrets” (Hand On the Chest). En de show zat er alweer op.

Maar niet getreurd: onder lang en luid applaus kwam de band nog terug voor een gesmaakte, minimale, haast intieme, akoestische set, met alle zaallichten aan. Helemaal vooraan staand op het podium, Chantal zittend met mini-percussie, liet de band Heart Attacks en een subliem The Night Is Yours, dat Gaetan schreef voor zijn zoontje, akoestisch op ons los.

Eindigen in schoonheid heet dat.

tekst: © Mark Van Mullem

(* de vele prachtige muziek die in het radioprogramma Duyster voorbijkwam, kun je haast als genre op zich Duyster-pop noemen)