Vrijdag 26 februari 2016 werd het aandachtig publiek in de kapel van Jazzzolder Mechelen omhuld door en verwend met zielvolle muziek van het Marzio Scholten Trio, met warme gitaarklanken, subtiele bas en potige percussie en bovenal de composities die gedrenkt waren in jazz, alt country, folk en blues. Het werd een bijzonder aangename kennismaking met de muziek van dit Nederlandse trio. Mechelse melomanen die elders waren, hebben iets gemist.

Gitarist Marzio Scholten stelde zijn muziek voor het eerst in een trio-formule voor vrijdag. Ontdaan van tenor en alt sax en uitgepuurd tot enkel gitaar, bas en percussie. Drummer Mark Schilders en bassist Sean Fasciani delen Scholten's voorliefde voor jazz, blues, folk en Americana. Het totaalgeluid van de band bevat dan ook elementen uit deze genres, centraal staat het prachtige verfijnde en pure gitaarspel van Scholten.

Geen pure jazz? Misschien niet of net wél! Jazz is de hartslag van het trio's output. Het vormde ook de ruggegraat van het uitstekende optreden, zeker in de eerste de eerste set, misschien op Blues Nr. 8 na dan, dat behalve naar blues ook behoorlijk bij rauwe rock aanschurkte. De tweede set klonk een stuk toegankelijker dan deel 1 maar misschien waren we gewoon al gewend geraakt aan de eigenzinnige signatuur van Scholten's muziek.

Van bij het begin van de eerste set viel de grote concentratie alsook intensiteit en less is more-aanpak van de muzikanten op. De warme gitaarklanken maakten dat je als vanzelf in vervoering kwam en meteen méé was, toegankelijk of niet. Veelal erg moody composities en ook heel fijne grooves waren ons deel. Met 1997 werd een flinke start genomen en we onthouden zeer zeker ook Heisenberg met zijn knappe opbouw, knappe gitaarsoli en mooi geserveerd bescheiden percussiegeweld.



In mijn notities lees ik bij True: “song met gekke sprongen, ontwikkelt zich onverwacht en knap” - true!
True, zette zich op gang, kwam tot een catharsis en stierft op het einde helemaal uit. Mooie winter-soundscape. Na het uitdeinen werd geen adempauze gelaten en Alarma werd ingezet met knappe aanzwellende gitaren (nu ja, het gaat hem om die éne gitaar van Marzio!), fraai perscussiewerk, met de bas die de zuinig maar ook essentieel de ondertoon voedde. Een song met spannende wendingen, geweldig groovy ook.

Na de pauze kregen we eerst The Architect III, een erg atmosferische compositie waarbij het weerom puur genieten was van dat gitaarspel van Marzio. Op het album Garage Moi, waarop deze compositie staat, vind je trouwens ook deel I en II. “Waarom niet het drieluik brengen”, vraag ik me nu af, met dat album in mijn bezit.



Wie tijdens Man Make Fire zijn ogen sloot, had kunnen vermoeden dat er een moog in het spel was. Niets was minder waar; op gegeven moment klonken die gitaarpartijen dus écht als een moog! Vette groove trouwens! Scholten was vrij zuinig met informatie over de muziek. Wanneer hij de ballade Younger Year aankondigde, althans dat is wat we verstonden, vroeg iemand het nog eens te herhalen waarop Scholten antwoordde: “je kunt dat googelen”.

De band speelde vervolgens een compositie waar ze naar eigen zeggen nog geen titel voor hadden, een alt country-achtig stuk met een erg filmisch karakter. Knap leitmotiv en drive.

Met The Great Race werd besloten, een song met een hoog rock 'n roll-gehalte. Zenuwachtige drums en ritme, zalig gitaarspel. Een perfecte sfeerbrenger ook. “Waarom niet afsluiten met een feestelijk track”, moet het drietal gedacht hebben.



Het was heel even wachten voor de ingetogen toegift. “Eerst de gitaar omstemmen”, aldus Marzio, die het hele optreden al die mooie klanken produceerde met die éne gitaar. Nee, geen leger aan gitaren, geen voortdurend gewissel. Het gebeurde allemaal met die ene groene gitaar.

Op de albums van Scholten zijn ook blazers te horen en dat draagt bij tot een mooi geluid. Maar met het Marzio Scholten Trio bewijst de gitarist dat het ook zonder kan. De composities boeten er niet bij in, intgendeel. En less is more. Met die naakte eenvoud bracht het trio een bijzonder rijk en aards geluid.

Setlist:
1997 / Heisenberg / True / Alarma / Blues Nr. 8 // The Architect III / Man Make Fire / Younger Year / Untitled / The Great Race / / The King Is Dead (Long Live the King)*
* vermoed ik - welke Scholtenfan hélpt?


Vooral het album Garage Moi (2013) werd bezocht, vrijdagavond. Maar schaf zeker (ook) de voortreffelijke recente EP, Here Comes A Riot (2015) aan, aanrader!

Meer info over Marzio Scholten, Marzio Scholten Trio of Identikit, naam waaronder de recentste releases zijn uitgebracht, op diens webstek.


tekst en foto's: © Mark Van Mullem