(foto's: Jan Smets)

Altijd werken met verse aardappelen - Vlaamse bintjes: dat zijn de beste.  Proper vet gebruiken én de friet 'de tijd' geven'.  Je moet zorgen voor een goeie voor-en afbak.  En niet te vergeten: vriendelijk zijn tegen de klanten...

Ze doen het met vakkennis, liefde voor de stiel en met hart en ziel: Ingrid Meynaerts en Guido Van Goolen.  Al veertig jaar lang baten zij Frituur Korenmarkt uit op het gelijknamige plein.  Zij begonnen er aan in de zomer van 1976: die extreem hete zomer zoals hij in de herinneringen van velen gegrift staat...

Friet bakken zit in de familiegenen.  Het is de vader van Guido - Constant of 'Stanne' die het frietkarreke op de Korenmarkt overkocht van Maurice van Willebroek.

Ons vader was bouwvakker.  Zijn broer, nonkel François, had een frituur aan het centraal station.  Daar stonden er toendertijd twee vlakbij mekaar.  Nonkel had gehoord dat Maurice een overnemer zocht voor zijn frietkarreke op de Korenmarkt.  Hij werd immers een dagje ouder.  "Je kan er goed je boterham mee verdienen" zei nonkel François tegen mijn vader.  Zo gezegd, zo gedaan.  Mijn ouders hebben het inderdaad overgenomen.  En zo begon het voor ons.  Moet je weten dat de frituur op de Botermarkt ook werd uitgebaat door verre familie... Het zat dus wel degelijk in de familie!

Vroeger telde het Mechelse stadscentrum vele frituren.  Je had er op het Sint-Romboutskerkhof, op de Schoenmarkt, de Veemarkt, de Botermarkt, aan de Ganzendries...  In het centrum binnen de 'stadsmuren' is frituur Korenmarkt nu een witte raaf.

Op de Korenmarkt stond al zeker van de periode van Wereldoorlog II een frietkarreke.  Tijdens de oorlogsjaren was er echter geen rundsvet beschikbaar en toen zou men in dat karreke smoutebollen gebakken hebben. In het karreke bakte men door middel van butaanflessen en de lichtjes werkten op gas...  Begin jaren zestig was de Willebroekenaar Maurice dus eigenaar en die heeft dat toch zo'n 15 jaar volgehouden.  Toen begonnen de ouders van Guido er aan...

Ik liep in die tijd school in de Sito waar ik industriële wetenschappen volgde. Ik was pas gestart met mijn eerste jaar ingenieur mechanica, maar had geen goesting meer om verder te studeren.  Ons vader vroeg me of ik hem mee wou helpen in de frituur.  En daar ging ik op in!  Het zat in mijn bloed denk ik.  En met Guido volgde ook Ingrid.  En we hebben dat tot 1990 volgehouden met ons vier.  Zeven dagen op zeven hielden wij onze frituur open, in wisselbeurten.  We deden alles samen in de beste verstandhouding.  We schilden samen patatten, gingen samen op reis... 

Guido woonde in de Hanswijkenhoek - in de Dennenstraat en later aan de Werfheide, net over de grens met Hofstade.  Ingrid die eigenlijk afkomstig is van Brussel, woonde met haar ouders recht over de familie Van Goolen-Mombayer.  Samen kregen Ingrid en Guido één dochter en nu zijn ze ook al grootouders.  Ze wonen al jaren graag in Hofstade.  Maar...het dagelijkse werkterrein is en blijft Mechelen...

Guido is zestig jaar en Ingrid is een paar jaar jonger.  Al 40 jaar houden ze het nu al vol op de Korenmarkt.

(die '35' moet binnenkort wel gewijzigd worden...)

In de jaren tachtig werden frituren plots met een scheef oog bekeken.  Ze zouden estetisch niet meer passen in het straatbeeld.  Toen verdwenen er vele.  Slapeloze nachten hebben we toen gehad.  Maar dan kwam de redding.  Het is decorateur/binnenhuisarchitect Francis Purnell uit de OLV-straat die iets aan dat 'uitzicht' wou doen.  Hij maakte een nieuw ontwerp waar men echt niet tegen kon zijn.  Stedebouw diende het immers goed te keuren...  Toch dienden de plannen nog regelmatig gewijzigd te worden.  Maar dan kregen we eindelijk het fiat van Monumentenzorg.  Het was de tijd dat Joris burgemeester was en Backx schepen van ruimtelijke ordening en monumentenzorg en Stevens van openbare werken...  Gelukkig maar.  Dit is reeds onze vierde frituur op rij.  Een van de vroegere verkaste naar de Ganzendries.

Twee keer diende Frituur Korenmarkt te verhuizen door renovatiewerken aan de Korenmarkt.  Toen het plein zo'n 25 jaar geleden werd heraangelegd, stond de frituur in de OLV-straat, vlakbij de Sotscop.  En bij de laatste werken verhuisde men weerom zo'n negen maanden lang naar de locatie.

Negen maanden lang...  Zo lang als een zwangerschap.  (onze dochter was toen toevallig ook in verwachting!  Maar dat heeft er natuurlijk niks mee te maken...).  Het tij was gekeerd.  Frituren mochten plots weer in de stad.  Burgemeester Somers had zelfs graag dat we terug kwamen!

Ingrid en Guido hebben in die veertig jaar de Korenmarkt grondig zien veranderen - ook van sfeer... 

Vroeger had de Korenmarkt geen al te beste naam.  Je had hier kleine delinquentie, er werden zelfs drugs gedeald...  En er was een onveiligheidsgevoel.  Wij kenden veel van die bandietekes.  Maar ons lieten ze met rust.  We zagen te veel...  Zelf hebben we zelden of nooit onze deur moeten vastdraaien.  Als ons frituur open was, voelden de mensen zich meer op hun gemak.  Dan was er ook meer passage.  Maar we hebben alles positief zien evolueren.  Stillekesaan veranderde het.  Mechelen kreeg een positiever imago.

Frituur Korenmarkt heeft een goeie klandizie. " Van de grootste sukkelaar tot de advocaat: ze komen hier allemaal", vertelt Guido.  Niks zo democratisch als een frituur.  Alle sociale klassen komen een frietje steken. 

Ook veel toeristen komen langs.  "We staan zelfs op een toeristische website in Mechelen.  Dan komt men speciaal voor dit 'gruun kotje' waarover men gelezen heeft", vult Ingrid aan.

Eigenlijk zijn we ook zo'n beetje 'ambassadeurs' van deze stad.  Tof is het ook dat onze frituur opgenomen is in de smaakwandeling van Mechelen.  Met het zogenaamde 'prikkelpakket' kan men niet enkel terecht bij Vanderbeek, Sava, het Anker of Schockaert..., maar ook bij ons.  Met een bonnetje kan men dan hier een mini-frietpakje krijgen.  Een proevertje.  En dat kent succes.

Ingrid en Guido nemen de tijd om hun frietjes te bakken.  Dat is belangrijk voor de kwaliteit.  Zoals ze reeds vertelden, is een goede voor-en afbak nodig voor een kwalitatief goed product.  Wie niet kan wachten, moet maar opstappen...  Maar men kan in de zomermaanden natuurlijk gezellig wachten op het terrasje.

Ons vader zei vroeger altijd: "doe 't liever oep 't gemakske, maar doet het te goei!"  Je moet de friet de tijd geven.  En terwijl doe ik graag een babbeltje.  Sociaal contact is belangrijk.  Soms zijn we een klaagmuur en vaak zijn we zo'n beetje sociaal assistent.  We luisteren graag naar de verhalen van de mensen.  Vriendelijk en gastvrij zijn voor de klanten vinden we niet meer dan normaal.  Vroeger hadden we mensen die zelfs dagelijks langskomen, maar dat zie je nu minder.  Overdaad schaadt natuurlijk.  Maar we moeten trots zijn op onze Belgische frieten.  Net zoals bier en pralines behoren ze tot onze topproducten.

Met café Antwerpia aan de overkant heeft men een uitstekende band.

We kunnen goed samenwerken.  Als het te koud is op ons terras, kunnen onze klanten een frietje steken in het café.  Dan maak ik een platteauke dat ze kunnen meenemen naar hierover.  De meeste klanten weten dat ondertussen wel.  We zijn momenteel zowat de oudste handelaars op de Korenmarkt.  We hebben hier veel zien veranderen - café-uitbaters zien komen en gaan...  Het is een mooi en gezellig plein.  Zeker in de zomer.  In de wintermaanden is het hier natuurlijk stiller.  Soms horen we wel eens klagen dat er geen parkeerplaatsen zijn...

Nu ze ouder geworden zijn, sluiten Ingrid en Guido twee dagen: maandag en woensdag.  Vroeger was de sluitingsdag op woensdag en dat was toen praktisch ideaal omdat ze een schoolgaande dochter hadden.

Elke middag openen we de frituur om half 12.  En dan blijft die open tot zo'n 14, 15 uur.  s' Avonds openen we terug van 17 uur tot 23 uur, en in het weekend sluiten we pas af rond middernacht.  's Zondags doen we hier toe om 22 uur.  Maar het gebeurt regelmatig dat het later wordt.  We zijn flexibel.

Veertig jaar lang al werkt het koppel samen.  Geeft dat soms geen strubbelingen, vraag ik me dan af...

Toch niet.  Het is geven en nemen.  En weet je : wij kunnen hier toch niet staan ruzie maken in 't openbaar.  We doen het nu al jarenlang alleen met ons beiden nadat de ouders stopten.  We hebben zoveel zien veranderen...  Vroeger schilden we de aardappelen zelf.  Nu kopen we geschilde.  In de jaren zeventig verkochten we ook karakollen.  Maar om één of andere reden trok dat veel zatten aan...  Toen hadden we naast onze frieten nog een aanbod van pekelharing, cervela, een hardgekookt ei...  Dat is nu wel wat anders met het grote aanbod van producten.  Een curryworst blijft evenwel het populairst.  En de meest gevraagde saus blijft de mayonaise.  Een groot pak kost nu 2,70 euro, een medium 2,40 Euro en een kleintje 1,90 Euro...

Gaan ze de frituur nog lang openhouden?  Ingrid en Guido weten het nog niet zo goed.  Wel is het zo dat hun dochter de zaak niet zal overnemen.  "Die zag immers dat we steeds weinig thuis waren.  Elk weekend stonden we hier in onze frituur..." zegt Ingrid.

Je moet dit écht graag doen.  Je kan je boterham goed verdienen, maar rijk wordt je er niet van.  Ook is het een behoorlijk zware job.  Dat moet je niet onderschatten.  Je staat dan ook lang op de benen en mijn armspieren voelen het ook wel na al die jaren.  Ik heb geen 'tenniselleboog' maar een 'frietelleboog'...  Ook had ik al last van een frozen shoulder...  Maar ja...  Als we ooit zullen stoppen zal dit met gemengde gevoelens zijn.  "Gelle moogt ni stoppen" zeggen sommige klanten. "Als gelle stopt, dan staken we!"  Alexander Vandersmissen die een goeie maat van ons is, gaf me de suggestie om als we stoppen, we dan zoiets moeten op poten zetten als 'Frituur K zoekt Frituur K' naar analogie van 'K3 zoekt K3'.

Vele Mechelaars passeerden en passeren langs Frituur Korenmarkt.

Te veel om op te noemen...  Zo kwamen en komen hier politici langs, of theatermensen als Jaak Van Assche, de Verrethbroers vroeger...  Yves Desmet, Mark Uytterhoeven, Gunther Neefs, de Bellemadam Myriam - die we al véle jaren kennen...  We hebben ook toffe contacten met onze 'buren' op de Korenmarkt, zoals het toffe koppel, Chris en Luc Michiels van de torenuurwerken, of Willy Van den Eynde die in het Huis Den Duytsch woont...  Ook hadden we een goeie band met de vorig jaar overleden Pierre Van Belleghem die hier op de hoek woonde.   Als we op vakantie gaan, komen we vaak Mechelaars tegen, of dat nu op Tenerife is of in Turkijke.  In Marbella riep iemand ooit: "hé, komen jullie hier ook frieten bakken?"

Veertig jaar: zoveel herinneringen...  Zo bakte men al eens frieten voor het ganse rust-en verzorgingstehuis Milsenhof, vlakbij.  En dat viel zo goed in de smaak bij de residenten dat dit nog wel voor herhaling vatbaar is.   Vroeger werkte men ook al eens samen met traiteur Ludovic die bestellingen kwam plaatsen.  Op het einde van het schooljaar is het bijzonder druk...  Maar ook met Maanrock natuurlijk...

Dan is het heel druk!  Dan heb je haast geen tijd om naar het toilet in den Antverpia te gaan.  Mijn dochter en schoonzoon komen dan meehelpen.  Ook met de braderij kan het druk zijn.  Maar dat is toch iets minder dan vroeger.

Ingrid en Guido willen topkwaliteit in hun frituur...

We proeven alle dagen van onze friet.  Geen berg natuurlijk.  Maar een kok moet toch ook van zijn eten proeven.  En élke vrijdag gaan we met een ingepakt pak frieten van hier naar huis in Hofstade.  Als test om te zien of ze nog altijd lekker en warm  zijn als we thuis komen.  Frieten smaken het best van de maand september tot de winter.  In april, mei en juni heb je de laatst oude patatten.   Dan is de kwaliteit iets minder.  Maar sowieso is het Belgische bintje dé patat!  Enne... jawel: af en toe op op vakantie, of in Hofstade durven we al eens een bezoekje brengen aan een andere frituur!

Ingrid en Guido stalen beroepsfierheid uit.  Ze doen dit werk graag, en dat merk je.

Het mag dan al een fysiek zware job zijn: het is een boeiende en sociale job.  We doen het erg graag.  We hebben ook allemaal goeie klanten.  En daar doe je het voor, al veertig jaar lang...

En dat laatste geloof ik écht!  Proficiat met de veertigste verjaardag binnenkort!