(foto's: Marijn Troch)

Vorig jaar stond ik nog aan de zijlijn.  En ik was een tikkeltje jaloers op al diegenen die zich met zoveel enthousiasme en duidelijk met héél veel plezier aan deze eerste editie van de Urbain Trail hadden gewaagd.  Het was voor deze maniakale Mechelenliefhebber een gemiste kans.  Aangezien dat aan de zijlijn staan voor mij niet bepaald iets is waar ik me graag aan hou, nam ik me toen voor om een volgende editie niet aan mij voorbij te laten gaan.  Maar de Bourgondische geneugten des levens moesten daarom toch wat worden 'aangepast'.  Dat werd wat gastronomisch schrappen.  Levenstijl moest dringend worden bijgespijkerd.  Begin september kocht ik een paar goeie loopschoenen en herontdekte ik het onvolprezen Vrijbroekpark.  Het was zowat meer dan twintig jaar geleden dat ik er nog een 'loopje mee nam', en het was dus afwachten of deze goeie voornemens ook zoden aan de dijk zouden brengen.  M'n oudste dochter besloot haar 'ouwe vader' in zijn plotse opstoot van sportieve laattijdige midlifecrisis bij te staan met wijze raad en strenge vermaningen als ik het loopschema té geestdriftig interpreteerde.  Als ik braafjes aan haar zij het parcours volgde was er geen vuiltje aan de lucht, maar de dag dat ze niet meeliep, deed ik er stiekem toch wat kilometers extra bij, wat me nadien afkeurende blikken opleverde van diezelfde dochter.  Als een betrapte schooljongen beloofde ik beterschap (goed wetend dat als de 'juf' uit het zicht zou zijn verdwenen, ik me weer zou wagen aan een eigenzinnig ommetje...). Zo loop ik nu al zo'n paar maanden drie maal tien kilometer per week.  Twaalf kilogram minder lichaamsgewicht en twaalf kilogram sportief zelfvertrouwen en uithoudingsvermogen meer, was ik er klaar voor.  De Urban Trail: vol popelend ongeduld keek ik uit naar zaterdagavond 5 december.  Het werd een voltreffer: dit toffe circus, deze 'kermiskoers' der loopwedstrijden.  En daar verschenen we aan de startlijn: dochter Nele, m'n sympathieke medeblogger Bruno Dayers ('realraven') en ikzelf, en vol van verwachting en met gezonde ambitie vlogen we uit de startblokken nadat schepen van sport, Walter Schroons, ons in actie 'schoot'...

4500 lopers hadden zich ingeschreven, en nog velen visten achter het net.  De NN Urbain Trails Series kennen een groeiend succes.  Heel het seizoen namen zo'n 40 000 sportievelingen deel aan één of andere trail.  Mechelen was weerom het sluitstuk.  En wat voor een sluitstuk: zo'n nocturne is toch nog nét iets anders en feeërieker.

Het was bijzonder gezellig in het centrum.  De stad was grotendeels autovrij gemaakt in de avonduren, en Mechelen oogde mooier dan ooit met de sinds gisteren officieel ontstoken nieuwe feestverlichting.  En dat viel menig bezoeker van andere contreien op.  De 'ooh's' en de 'aah's' waren niet van de lucht.  Mechelen heeft gescoord!  De horeca en het toerisme deden beslist goeie zaken, en ik ben er zeker van dat velen nog zullen weerkeren naar deze stad die zich eens op een andere manier liet ontdekken.

Op de speelplaats van het Sint-Romboutscollege - start-en eindpunt van de Urban Trail was het leuk vertoeven, tussen de kraampjes en tussen de vuurkorven.  Om 20 uur vertrok de eerste wave, en zelfs burgemeester Bart Somers had de benen gesmeerd en gaf het goede voorbeeld door zélf mee te lopen.

Een kwartiertje later was het dan aan ons.  De spanning steeg, de adrenaline deed dat ook.  De voorbije dagen had ik het Vrijbroekpark een paar keer verruild voor de straatkasseien van de binnenstad - kwestie van oefening en uittesten van het parcours.

Het was ronduit fantastisch.  Aan de zijkant supporterden de toeschouwers en hier en daar stonden bandjes muziek te spelen.  Gezelligheid troef.  Niks hoefde, niks moest...  Er was géén tijdopname: alleen meedoen was belangrijk.  En dat gegeven verhoogde de sfeer: er werd gelachen en verbroederd met mede-lopers...

Een pluim voor de bewoners van de Heihoek die de huizen in hun buurt hadden opgesmukt met gezellige papieren lantaarntjes.  Het zorgde voor extra gezelligheid!

De organisatie was puik te noemen!  Bedankt aan al diegenen die hiervoor hun steentje bijdroegen!  Met zeker een dikke merci aan al diegenen die aan de rand van het parcours alles in goede banen probeerden te leiden.

We liepen langs parken en door gebouwen... Door de Dossinkazerne en door de oude Vleeshal - wat me nogmaals bevestigde dat dit unieke gebouw ooit een semi-publieke functie zou moeten krijgen;  we maakten een ommetje door de groene oase van de aartsbisschoppelijke tuin die hopelijk in een niet zo verre toekomst wordt opengesteld voor alle Mechelaars...  De Sinte-Mettetuin, de Kruidtuin, de binnentuin van Indaver...: stuk voor stuk heerlijk rustige plekjes in de stad...

De art-nouveau-feestzaal van Scheppers, de Noker, t'Arsenaal:verrassende locaties om op loopschoenen te herontdekken...

We gingen zélfs ondergronds doorheen de parking kathedraal!  En brouwerij het Anker mocht natuurlijk niet ontbreken!  Even was er daar een opstropping.  Maar die file namen we er graag bij.  In de populaire stadsbrouwerij heerste er een sfeer van jewelste, en de supporters stonden talrijk de lopers moed in te schreeuwen...

Ons stadhuis was weerom hét hoogtepunt te noemen.  We liepen door trouw-en raadzaal én door het kabinet van onze burgervader himself, waarna we het glazen passerelletje boven de Reuzenstraat doorliepen om zo in het Huis van de Mechelaar uit te komen...

Terug op de begane grond betekende de Befferstraat helaas de naderende eindmeet...  Want we kregen er nét zin in, en door het enthousiasme opgefokt leek het wel of we er nog flink wat kilometertjes bij konden nemen...  Met een Maneblusser of een kop dampende soep konden we nadien de verhalen delen met de vele anderen die meegelopen hadden.

En volgend jaar?  Natuuuuuuurlijk wil ik er dan weer bij zijn.  Dat staat vast.  Daar valt niet aan te tornen!  Bruno en Nele zeggen eveneens niet 'nee'.  Dat wordt genoteerd!

En lopen?  Het is een gezonde verslaving geworden.