The Colorist & Emiliana Torrini: feest van kinetische ritmiek en pure magie



Wanneer instrumentenbouwer en drummer Aarich Jespers (Zita Swoon, Kiss my Jazz) en percussionist Kobe Proesmans (Gabriel Rios) een artiest benaderen met de vraag “mogen we jouw werk herinterpreteren, toer je met ons met jouw muziek?” zegt die best volmondig: ”ja!”. Vraag het maar aan Cibelle Cavali met wie The Colorist in 2014 toerde, vraag het aan Emiliana Torrini. Wie er zondagavond 1 november 2015 bij was in de Mechelse stadsschouwburg, weet ook waarom want werd overspoeld door een machtig magisch geluid. Gouden handjes hebben die Coloristen...

Met zelfgemaakte instrumenten en een kinderlijk verwondering voor nieuwe registers en klankkleuren kleurde het achtkoppige ensemble de songs van de IJslandse Emiliana Torrini eigenzinnig in. Een geslaagde symbiose tussen de ietwat iele, soms frêle stem van Torrini, sfeervolle strijkers en snaren maar toch vooral het ingenieuze perscussiegeweld en een feest van ritmiek van The Colorist was ons deel!




Het prachtige stemgeluid van Emiliana Torrini, haar rijk gevulde portofolio en haar charme gingen samen het bad in met de übestrakke percussie en kinetische ritmiek van The Colorist. La Torrini, was er zelf erg blij mee. Ze vertelde de zaal hoe vereerd ze wel was toen Proesmans en Jespers haar benaderden. Haar eigen verdienste en schat aan composities leek ze haast te minimaliseren. Want de songs van de IJslandse chanteuse stààn er natuurlijk ook op zich, of het nu gaat om de Torrini van 'Jungle Drum' of de 'nieuwe' 'indie-Torrini' met meer vibes en een stevige teug electronica, maar de klankkleur werd er alleen maar rijker op.

Vooraleer La Torrini opkwam werd de zaal ondergedompeld in een bezwerende instrumentale compositie van The Colorist. En zodra de Ijslandse chanteuse ten tonele verscheen, kon het sprookje beginnen. Een wonderlijke wereld ging voor ons open, die van het Torrini-songbook, fraai bijgekleurd met de eigenzinnigheid en genialiteit van The Colorist. 

Torrini en The Colorist trakteerden ons op intense en gedreven intepretaties van 'Caterpillar', 'Birds', 'Heard it All Before', 'Nightfall (Pale Blue)', 'een geweldig 'Animal Games', 'Thinking Out Loud', het 'Tookah' met een hoge dosis, ehm.. tookah, 'Speed of Dark', 'Today Has Been Okay' en ook het onvermijdelijke hitje 'Jungle Drum' kon ook niet ontbreken natuurlijk. Maar 'Jungle Drum', hoe goéd ook, was verre van het sterkste moment in de set, integendeel zelds zou ik durven stellen. De rest was zoveel subtieler, intenser en smakelijker.

Als ultieme uitsmijter kregen we ook nog  het ijzingwekkend mooie 'Bleeder'.

Je kwam ogen en oren te kort om al het instrumentarium en de bijzondere klanken te bewonderen en bevatten. 

De songs klonken vreemd, bevreemdend en toch o zo vertrouwd in de oren. Faut le faire! Een geniaal concertje was het!

 Ik wil de Maurice De Wilde in mij niet wekken, en ga diegenen verantwoordelijk voor die paar lege stoelen niet viseren maar zonde is het wel: je hebt een wonderlijke ervaring gemist.

Fijn dat Mechelen het sluitstuk van de tour van The Colorist & Torrini mocht ontvangen.



Wie er bij was, weet dat dit artikel ook slechts één woord kon bevatten, of nee, twee en een uitroepteken: enorm genoten!


tekst: ©  Mark Van Mullem
beelden: © UitinVlaanderen, © NieuwsuitBrussel