(foto's: Jan Smets)
Als deze meest saaie en grauwe variant van de herfst de omgeving weet te vergrijzen is het contrast des te groter als ik 'ten Zuiden' aan de Tervuursesteenweg binnenstap. Hier spat de kleur van de muren in warme en en vrolijke tinten - van okergeel tot oranje, en zelfs knallend paars. Op de tafels liggen kleedjes met Afrikaanse prints en aan het plafond hangt een serie door de eigenaar zelfgemaakte lampjes: holle kalebassen in wisselende patronen uitgeboord om het licht door te laten. Op de toog staan de tajinepotten in slagorde opgesteld en de pruttelende potten verspreiden een heerlijke exotische geur... Het eethuisje van Marie-Françoise Ndour en Bart Alloing heeft nog maar een drietal weken de deuren geopend - maar daarover zo dadelijk meer. Hier heb ik immers een afspraak met een gedreven en sociaalbewogen vrouw: Dien De Bruyn - gepensioneerde geschiedenisleerkracht die tot vorig jaar les gaf bij de Ursulinen in 'Torekenswaver'. Gepensioneerd: jawel. Maar nog méér gepassioneerd. Ze past hier in het kader: jong van geest en met een al even jonge look. Deze Mechelse vrouw is sinds enkele jaren letterlijk bezeten door een project in het Afrikaanse Gambia waar ze haar hart en ziel in legt: 'Kuntangdafero' wat staat voor 'vlinder. Kuntandafero is een atelier waar de kinderen van het dorpje Kartong in het Zuid-Westen van dit smalle landje, pal aan de grens met Senegal, zichzelf kunnen uitleven met spelen, tekenen, schilderen, musiceren... Gewoon maar omdat élk kind recht op ontwikkelling, op spelen en op deelname aan artistieke en culturele activiteiten heeft. Dat is een basisrecht opgetekend in de Rechten van het Kind uit 1989. Dien is van het nut van het project dan ook volledig overtuigd. Als mede-oprichtster en verantwoordelijke voor dit kinderatelier vertelt ze er met veel warmte en engagement over. Op zaterdag 17 oktober organiseert zij met een aantal vrijwilligers een heus 'Fiësta Africana' in de Basisschool De Spreeuwen in de Boetestraat... Omdat geld in het bakje krijgen broodnodig is om het voortbestaan van het project te garanderen...
(foto: Dien De Bruyn)
Kuntangdafero betekent 'vlinder'. Hier willen we de kinderen tussen twee en veertien jaar vleugels geven...Ze zijn hier allemaal welkom. Zowel meisjes als jongens. Hier kunnen ze tekenen, schilderen, musiceren op de balafoon... Voor wie niet naar school bieden we hier een iniatie in lezen en rekenen. Heel spelenderwijs. Hier willen we hen ook de kans geven om creatieve en motorische vaardigheden te onwikkelen waar op school of thuis geen ruimte voor is. De kinderen leren hier ook verantwoordelijk zijn voor het centrum, de materialen en de omgeving. In Kuntangdafero hoeven ze even thuis niet te helpen of te zorgen voor het jongere broertje of zusje. Hier kunnen ze een plek hebben om leuk bezig te zijn en zich uit te leven...
Kuntangdafero is in Gambia erkend als vzw en in ons landje is het lid van de Gemeentelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking in Mechelen. Kortom: de GROM.
Ik was tot vorig schooljaar leerkracht in OLV-Waver. In het kader van de lessen geschiedenis gaf ik ook 'ontmoeting met andere culturen'. Mijn collega Gratia Vandromme - ook een Mechelse - had ook steeds een zwak voor de Afrikaanse cultuur. En samen rijpte bij ons het plan op eens een alternatieve reis naar dit continent te ondernemen. Zelf had ik vroeger al wel wat afgereisd, zoals naar Latijns Amerika. Afrika was nieuw voor mij. Na wat zoekwerk op het internet bij 'Afrika voor beginners', besloten we er ons op te wagen. Samen gingen we op stap, en kwamen terecht in Gambia, waar in het dorp Kartong een muziekfestival aan de gang was. Het was een ervaring om 'U' tegen te zeggen. Kartong liet me niet meer los. Sindsdien ben ik er al veel geweest. Hier lag een onontgonnen terrein voor mij. Ik heb altijd veel belangstelling gehad voor Wereldsolidariteit, en vroeger zong in ook in het strijdkoor Overhoop. De derde wereldproblematiek was mijn dada. Ik kreeg een band met dit dorp, en samen met een nu 37-jarige inwonder, Modou Touray hebben we dit creatief atelier opgezet.
Dien De Bruyn kan over het project niet zwijgen. Ze gaat er hélemaal voor. Mooi om zien hoe deze vrouw haar hart en energie in Kuntangdafero legt.
Nochtans heeft het leven haar niet gespaard. Maar Dien krabbelde steeds recht, met nieuwe energie.
Toen haar echtgenoot overleed heeft ze zich op beeldhouwen gestort. In 2006 stierf haar jongste zoon (Dien heeft vier kinderen en ook al enkele kleinkinderen). Zoiets is hard. Maar ze heeft het verdriet om dit grote verlies weten om te buigen. Haar zoon kon ze geen toekomst meer geven. Maar ze kon dit wel doorgeven aan andere jongeren... Dit is een sterke drijfveer.
Het geeft me naast veel stress ook enorm veel voldoening. Het is het ombuigen van rouw en verlies naar iets positief. Als ik zie wat dit voor deze kinderen en hun ontplooiing betekent, ben ik voldaan en fier. Ik ben daar ook heel graag in dat dorp van zo'n drieduizend mensen. Ik heb het gevoel dat ik er bij hoor, ook al woon ik er niet. Vaak ga ik alleen naar ginds, maar nooit voel ik me daar 'alleen'. Kuntangdafero is heel organisch ontstaan. Het atelier groeit en bloeit. Door mijn vriend die muzikant is, is het musiceren met de balafoon er bij gekomen. Alles ontstond basic, maar met vrijwilligers ginds en hier groeit het aardig. Wie er meer over wil weten moet maar eens zoeken naar 'Kuntangdafero' op Facebook.
(foto: Dien De Bruyn)
Je kan ons project ook steunen zo je wil. Hiermee help je aan de verdere uitbouw van het centrum. Of misschien heb je wel zin om ter plaatse als vrijwilliger een handje toe te steken? Het kan! En weet: een klein bedrag elke maand is bijzonder welkom. Als dertig mensen elke maand tien Euro willen missen maakt dat driehonderd Euro aan vast inkomen waardoor de permanente werking verzekerd is...
In het verleden organiseerde Dien en haar vrijwilligers al een tweetal keer een ontbijt ten voordele van Kuntangdafero. Maar dat bracht niet zo gek veel op.
Daarom organiseert men nu dus Fiësta Africana op zaterdag 17 oktober vanaf 19 uur in de Basisschool van de Spreeuwen in de Boetestraat.
Kaarten in voorverkoop: 7 Euro. Aan de kassa 10 Euro. Te verkrijgen via:
BE11 7310 1703 0848
Er is muziek, dans en er zijn hapjes en drankjes verkrijgbaar. Bovendien is er een optreden van de koraspeler Lamine en Diva Nonz.
Ik hoop dat we met dit festival ook een jonger publiek kunnen aanspreken. Ik hoop het van harte voor Kuntangdafero. Ik hoop dat mensen beseffen dat dit alles wat we doen geen 'luxe' is, maar een kinder-RECHT. Het is een basis voor de ontwikkeling van de vaardigheden en het denken... En dit in een omgeving waar armoede je die kansen ontneemt. Misschien is dit project moeilijker te 'verkopen', omdat het niet over directe 'miserie' gaat. Maar het is wel essentieel. Hier leert men motorische vaardigheden (denk maar alleen aan knippen!). Voor ons is dit alles evident. We beseffen misschien nog niet genoeg de waarde van een kleuterschool. Kuntangdafero is een emanciapatie-project! Iedereen is dus welkom op ons feest!
De kleinkinderen van Dien steunen hun dynamische oma maar al te graag. Het jongste is nog maar twee jaar, maar de oudsten die in het secundair zitten zouden wel eens graag hun grootmoeder volgen naar Gambia.
Als je niks doet is er niks...
En niksdoen is niks voor Dina...
(foto: Dien De Bruyn)
Het begint steeds heerlijker te ruiken in het eethuisje. Aan de kookpotten staat Marie-Françoise Ndour, de Senegalese echtgenote van Bart Alloing. Bart en Marie-Françoise wonen aan de overkant van het restaurantje aan de Tervuursesteenweg.
Bart is als muzikant de grote bezieler van de Notenboom. Maar dat is een apart verhaal waard.
We wonen hier al tien jaar aan de Tervuursesteenweg. Het is hier toch wel een gekleurde wijk, maar gek genoeg gebeurt er rond dat thema, buiten het succesvolle Global Fiësta weinig in de loop van het jaar. En dat is wel jammer. Marie-Françoise heeft tijdens haar integratieproces kokschool gevolgd, en zo kwamen we op het idee om een eethuisje te openen. En dat hebben we nu waargemaakt in dit pand dat vroeger een nachtwinkel was.
Maar Bart en Marie-Françoise hebben nog meer toekomstplannen met 'ten Zuiden'.
Inderdaad. Op dit moment is het enkel een eetcafé. Maar op termijn willen we hier ook een centrum maken waar allerlei activiteiten kunnen plaastvinden, waar gepraat kan worden, waar muzikanten dichters kunnen optreden, of waar lokale kunstenaars kunnen tentoonstellen. Het moet een thuis worden voor verschillende culturen. En dat moet groeien. Kinderen voelen zich hier alvast thuis. Er kwamen hier ook al over de vloer. Ik begeleid immers kinderen bij het spelend Nederlans leren (SNEL) dat onderwijsondersteuning geeft via de jeugddienst. de volwassenen zullen wel volgen. Drie weken zijn we nu geopend, en mensen uit de buurt stapten al spontaan binnen...
Er is een beperkte kaart van een zestal gerechten. En dat is omdat men steeds met verse producten werkt en men niet te veel wil weggooien.
De wereldkeuken staat centraal. De gerechten aan democratische prijzen worden met zorg geselecteerd uit alle hoeken van de wereld: Azië, Europa, Afrika, Zuid-Amerika...
Er zijn kindermenu's beschikbaar.
Vis-en vleeseters zullen er hun gading vinden. Maar er is ook aan de vegetariërs gedacht. Voor elk wat wils dus.
Het is zo'n beetje het systeem van de ViaVia, en heeft dezelfde spirit. Vooral wil het een familiaal karakter hebben. Nu runnen we het eethuisje nog met ons twee. Maar bij feesten en activiteiten hebben we meer helpende handen. We hebben trouwens ook een redelijk grote stadstuin.
Ten Zuiden
Tervuursesteenweg 123
0479 68 92 92
woensdag tot zaterdag vanaf 18 uur geopend.
zondag geopend van 10 uur tot 16 uur voor de brunch.
In het Zuiden van Mechelen krijgt een grijze dag kleur.
Het Zuiden is dichterbij dan je denkt.
Het ligt slechts aan de overkant.
Dina, Marie-Françoise en Bart laten je graag oversteken.