(foto's: Jan Smets)

"Hij is de meest Mechelse Mexicaan!"  zei ze me lachend: Liesbeth Vanheuckelom, al elf jaar de vrouw van Arturo Ladron de Guevara.  Ik wou dat graag geloven, maar...euh..., wonen er dan zovéél Mexicanen in onze Dijlestad?  Nee, misschien niet.  Maar toch verdient Arturo deze titel.  Vandaag had ik een toffe babbel met deze sympathieke kerel.  En op het einde van het gesprek werd het me allemaal duidelijk....

Al tien jaar wonen Arturo en Liesbeth in Mechelen.  In september mochten ze dit 'jublileum' vieren.  Samen met hun drie kinderen : Olivia die acht jaar is, haar zusje Camila van zes jaar, en de jongste spruit: de éénjarige Felix, hebben ze het erg naar hun zin in de Willem Geetsstraat.

Arturo werd zo'n negendertig jaar geleden geboren in Mexico - in de die grote, gonzende miljoenenstad, Mexico-City...

Mexico-city is zo groot als Vlaanderen, en er leven zowat twintig miljoen mensen.  Het is een toffe stad.  En gelukkig verbetert de levenskwaliteit er de laatste jaren.  Het is er netter geworden, en de cultuur van het fietsen begint zich in te burgeren...  Ik woonde er met mijn ouders en zus in het noorden van deze immense stad: in Azcapotzalco.  De naam is Azteeks van oorsprong, en betekent 'mierennest''.  Lang geleden was dit een dorp dat opgeslokt is door de grote stad.  Het is een mooi historisch plaatsje.  De conquistadores hebben er zich even 'neergestreken', en Azcapotzalco heeft nu nog tal van historische gebouwen uit de 15de en 16de eeuw, evenals een kathedraal.  Veel toeristen bezoeken deze wijk niet, alhoewel dat begint te veranderen de laatste tijd.  Ik heb toch wel een grote verbondenheid met dit stukje van Mexico-city...

Arturo is niet de enige Mechelaar met Mexicaanse roots. Je kan ze wel op één hand tellen.  In de Katelijnestraat woont en werkt er nog een tandarts die afkomstig is van Mexico: Carlos Romero. Maar verder vonden er niet veel Mexicanen de weg naar onze Maneblussersstad.

In de zomer van 2003 was er dan die eerste ontmoeting tussen Arturo Ladron de Guevara en de Vlaamse Liesbeth.  In Mexico...

Liesbeth deed vrijwilligerswerk in een dorp van Indiaanse oorsprong in de bergen.  Ik was daar ook werkzaam als vrijwilliger.  Samen hebben we daar zo'n vijf à zes weken samengeleefd.  Liesbeth kon perfect Spaans.  Ze had immers met Erasmus een tijd in Spanje gestudeerd.  Enne..., sinds ze me kent is dat Spaans er nog op vooruit gegaan!  (lacht).  Liefde was het niet op het eerste zicht, maar we schoten steeds beter met mekaar op.  Na het vrijwilligerswerk trokken we samen nog even op in Mexico.  Hoe zou onze toekomst er uitzien?  Wat gaan we nu doen?  Niet zo evident... Liesbeth vloog terug naar huis.  Ze liep wat later stage in Luxemburg, en had zichzelf voorgenomen dat als ik niet op bezoek naar haar zou komen in Europa, ze zélf terug zou keren naar Mexico.  Maar... Ik was haar voor!  Ik kwam naar België.  Op bezoek.  En: ik ben gebleven!

Hiervoor moest Arturo zijn familie achterlaten en zijn werk opgeven...  In Mexico had hij communicatiewetenschappen gestudeerd, en hij werkte als journalist voor een aantal tijdschriften en had ook superleuk werk bij een amateurradio.  Daarnaast had hij ook nog een job bij het ministerie van jeugd en in de sociale sector.

Ik kwam naar België.  Liesbeth was van Rijkevorsel, maar woonde toen in Antwerpen.  Ik trok bij haar in, en later verhuisden we samen naar Schaarbeek.  Toen al gaf ze les Spaans in het CVO Crescendo in Mechelen.  Bovendien was ze ook nog leerkracht in Etterbeek en gaf ze Nederlands in een franstalige school.  Ook ik diende aan de bak te komen, en werd van hieruit correspondent voor een paar Mexicaanse krantjes.  Daarnaast kluste ik bij in een Latinobar in Brussel, en was ik de vaste babysitter van een Spaanse familie.  Ik gaf ook taalles aan Spaanse kinderen. 

Het paar huwde spoedig.  In 2004, in Rijkevorsel.  De ouders van Arturo kwamen voor deze heugelijke gebeurtenis over naar ons land.  Sinds die tijd zijn ze al zo'n vier keer naar België gekomen.

Mijn ouders hadden het aanvankelijk wel moeilijk met het feit dat hun zoon zo ver ging wonen.  temeer omdat mijn zus in Amerika woont.  Zij zijn dus 'kinderloos' in Mexico.  Mijn moeder is een échte latino-mama, en ze was best emotioneel.  Maar ze zien dat ik gelukkig ben, en dat is het voornaamste.  Vroeger schreven we nog met de hand brieven, en later mails, maar nu skypen we veel.  Zo hebben we toch een sterk contact.  Dit jaar zijn we ook met de kinderen naar Mexico geweest.  Voor de tweede keer.  De eerste keer was onze oudste dochter, Olivia nog maar een baby. 

Liesbeth en Arturo besloten om naar Mechelen te verhuizen, dicht bij het werk.  Ondertussen kreeg ook Arturo een job als leraar Spaans bij CVO Crescendo. Hij had ondertussen ook het diploma van pedagogische bekwaamheid behaald. Ze pendelden eerst altijd van Brussel naar Mechelen.  En hun weg naar de school liep van het station, door de Leopoldstraat, door de Willem Geetsstraat, naar de school aan de Leuvense vaart.  Later zouden ze ook in deze straat gaan wonen, maar hun eerste stekje in onze stad was in de Ziekeliedenstraat, waar ze vier jaar bleven.  Zes jaar geleden kochten ze dan hun huis in de Willem Geetsstraat.

Het is een hele gezellige buurt met toffe mensen, en ideaal gelegen dicht bij ons werk.  Onze kinderen lopen school in 'de Luchtballon': een erg fijne school met een goeie directie, waar iedereen iedereen kent. Ze gaan hier ook naar het conservatorium en de oudsten zijn lid van de scoutsgroep Thila-Coloma.  Onze meisjes supporteren dus natuurlijk ook voor  leidster Hanne Verbruggen die in de running is voor 'K3 zoekt K3'.  In Mexico was ik in geen jeugdbeweging, en eigenlijk heb ik dit wel gemist in mijn kinderjaren.  Thuis praten we zowel Nederlands als Spaans onder mekaar.  En toch droom en denk ik al lang in het Nederlands. 

Toen Arturo nog een jongeman was, had hij nog nooit of weinig van België gehoord.  Maar niet lang voordat hij Liesbeth leerde kennen, was hij toevallig toch geboeid geraakt door ons land...

In Mexcio zag ik de Vlaamse  film 'Iedereen Beroemd'.  en even later zag ik op het witte scherm ook de Franstalige film van de gebroeders Dardenne: 'Roxanne'.  Zo wist ik dat men in dat kleine landje overzee, twee talen sprak.  In de encyclopedie van mijn vader (internet was er nog niet) zocht ik dan wat meer op van België.  Ik kende wel wat 'grote figuren' van dit land, zoals Rubens, de Vlaamse Primitieven...  Ook had ik al wel eens iets over Brussel gehoord, en Antwerpen...  Een rijke nonkel van mij was ooit naar Europa gereisd en vertelde nadien dat Brugge één van de mooiste steden van Europa was.  En nog iets: ik had als kind een panini-boek van Walt Disney: 'Sterren van de wereld'.  In dat boekje was er een sticker van Donald Duck in het decor van de Brusselse Grote Markt met het bloementapijt. Het was mijn lievelingsprentje!  Brussel leerde ik later dus kennen.  Het bloementapijt...zag ik nog nooit.

Mocht hij dan al 'iets' weten van ons land: Mechelen kende hij natuurlijk helemaal niet. 

Ik voelde me toch dadelijk thuis in Mechelen.  Een stad durf ik het niet noemen.  Brussel is een stad, en Parijs, Londen, Berlijn...: dat zijn pas steden.  Zo voelt dat aan als je van een miljoenenstad als Mexico-city komt.  Maar Mechelen is 'mijn dorpje'.  De integratie verliep absoluut niet moeilijk.  Ik ben dan ook sociaal ingesteld.  Men leeft hier wel heel anders dan in Mexico.  De mensen zijn geslotener en er is meer bureaucratie. Ook dien je hier steeds met je agenda te leven.  Je loopt ook niet zo maar spontaan binnen bij iemand.  Dat dien je af te spreken. 

Aanvankelijk had Arturo het moeilijk met de taal.  Maar hij volgde in Koekelberg, elke dag van 9 tot 14 uur Nederlandse les.  En dat was erg intensief.  In het begin zag hij het helemaal niet meer zitten, maar dat beterde vlug, door Liesbeth, de familie en de vrienden...

Soms ging ik iets drinken met goeie vrienden, en na twee, drie pintjes leerde ik van hen ook vreemde of 'vieze' woordjes.  Liesbeth wist dan dadelijk met wie ik op stap was geweest...

Elke vrijdag speelt Arturo badminton in de Iham en In het Mechelse stedelijke conservatorium volgt hij nu ook les in het spelen op de basgitaar...

Ik ben geboeid in muziek.  Vroeger speelde ik al gitaar.  En ooit vatte ik het plan op om muzikant te worden.  Ik schreef een paar liedjes en  ik speelde in enkele bandjes - nooit echt serieus.  'Uit de garage' zijn we nooit gekomen.

Na tien jaar lesgeven in Mechelen is Arturo een tikkeltje 'beroemd' geworden in Mechelen.  Zoveel Maneblussers volgden bij hem Spaans.  Als zijn ouders in Mechelen komen staan ze er van versteld dat zovelen hem kennen en aanspreken.  Hier heeft hij weinig contact met andere Latijns-Amerikanen.  In Brussel wel: daar heeft hij vrienden die komen uit Mexico, maar ook uit Chili, Honduras, Ecquador...

Arturo merkt ook dat er veel Spaanstalige toeristen naar onze stad komen.  Voor hen gidsen zou hij wel zien zitten, maar hij kijkt een beetje op tegen de cursus stadsgids, omdat die toch wel moeilijk is...

...zeker als het zo moeilijk is als leren autorijden in België.  In Mexico reed ik wel rond met de wagen, maar hier moest ik mijn rijbewijs halen.  Het is me niet gelukt.  Vijf keer ben ik gebuisd!  Ik had mijn 'eigen Mexicaanse manier van rijden...', en dat leer je niet vlug af.  Maar in feite mis ik het autorijden niet.  Liesbeth rijdt met de wagen, en ik doe hier alles met de fiets: boodschappen, de kindjes naar school of conservatorium brengen...

(Arturo, met Liesbeth en hun jongste zoontje, Felix...)

Heimwee naar zijn geboorteland heeft Arturo Ladron de Guevara niet.  Naar hier komen indertijd was een risico.  Maar spijt heeft hij niet.  Hij is niet nostalgisch aangelegd.  En hij en Liesbeth zien mekaar na die jaren nog altijd even graag.

Liesbeth noemt me de meest Mechelse Mexicaan.  Ik bezoek hier festivalletjes, en ga hier graag op café.  In Mexico hadden we  geen cafécultuur zoals hier.  Ik vertoef graag in de Gouden Vis.  Dat is misschien wel mijn lievelingsplek.  Maar ik kom ook met veel plezier in de Borrelbabbel, Sava, Bar Popular, Noen, La Boya...  Een Mexicaans restaurant is er wel niet in Mechelen.  Maar ik kan iedereen 'La cucaracha' in Leuven aanraden!   "Je lijkt niet op een Mexicaan..." zegt men mij soms.  En dan geef ik als antwoord: "hoe ziet een Mexicaan er dan uit?"  Dat weet men dan niet.  Vaak denkt men in sterotiepen.  Nee, ik draag géén sombrero...  Ik ben Arturo.  Ik hoef geen etiket; ik wil geen 'karikatuur' zijn van een Mexicaan, of een ambassadeur van de cultuur van mijn land.  Ik ben een Wereldburger, en voel me overal thuis.  Op vakantie in Griekenland voel ik me een Griek, in Italië een Italiaan.  En in Brussel denkt men soms dat ik een Turk ben.  Toch ben ik trots op mijn roots.  Ook mijn oudste dochter, Olivia, is geboeid door haar Mexicaanse wortels.  Zij kan een beetje Spaans en praat zo met haar grootouders.  Ze wil later in Mexico wonen, zegt ze.  Ik lach dan: "niet met een Mexicaan naar huis komen hé!"  Maar Mexico laat haar niet los.  Twee jaar geleden wou ze zich met Carnaval verkleden in Frida Kahlo.  (haar huis hadden we ooit bezocht).  Op de school van Olivia ben ik ook eens uitgenodigd geweest om te vertellen over mijn land.  Ik leerde de kinderen toen 'la Bamba' zingen!

Arturo voelt zich helemaal thuis in Mechelen.  Hij wil er blijven voor altijd.  Hij droomt ook wel om later een huisje te hebben in Frankrijk, in de streek van Biarritz of Bayonne...  Maar of dit er ooit van komt?  In Mexico of een spaanssprekend land hoeft het écht niet te zijn.

Laat me maar in Mechelen blijven.  Vorig jaar was ik een weekje in Londen, en ik vond dat een fantastische, échte stad.  Toen ik thuiskwam in Mechelen voelde dit alles hier zo klein en rustig aan...  En toch: ik kom graag terug.  In die tien jaar dat we hier wonen, is deze stad er fel op vooruitgegaan.  Net zoals vele Mechelaars krijg ik een 'warm gevoel' als ik de Sint-Romboutstoren zie opdagen als we op weg zijn naar huis.  Ik ben trots op deze stad, en laat haar graag zien aan anderen.  Ook mijn vader komt graag naar Mechelen.  Leuk om te zien hoe hij hier zijn plan trekt.  Hij gaat dan zelfs naar de winkel.  Hij koopt dan brood bij non-stop in de Hoogstraat, want met de Marrokaanse bakker kan hij wat Spaans praten.  Moeder en vader zijn blij dat ik hier mijn geluk gevonden heb.  Ze houden ook veel van Liesbeth.

Arturo is thuis in Mechelen.  Nee: hij hoeft dat Mexicaanse etiket niet.  Hij is een Wereldburger, een Mechelaar.

Eindelijk begrijp ik het: Arturo Ladron de Guevara is de Meest Mechelse Mechelaar!  Volkomen!