"Mechelaars zijn trots op hun monumenten," zo lazen we gisteren in de Gazet van Antwerpen.  Dat is dan ook niet moeilijk, met een patrimonium als het onze.  De historische kerken, de begijnhoven, het Schepenhuis, de fraaie gevels rond onder meer de Grote Markt en de IJzerenleen, de paleizen van Margaretha van York en Margaretha van Oostenrijk, de recent door Jan Smets nog in de kijker gezette Vleeshal in de Huidevettersstraat:  Mechelen beschikt over monumenten van wereldklasse, dat staat buiten kijf.  

 

 

 

 

Hét paradepaardje is en blijft natuurlijk onze Sint-Romboutstoren.  Al eeuwenlang wekt die bewondering en respect.  En dat zéker niét alleen in onze eigen contreien, zoals deze prent aantoont die we recent nog ergens op het wereldwijde web aantroffen:

 

 

Ze werd getekend door een zekere George Cram in het Amerikaanse Chicago in 1884 (of 1889, naargelang de bron) voor de naar hem genoemde 'Cram's Unrivaled Atlas of the World' (Cram's ongeëvenaarde atlas van de wereld). Onderwerp ervan zijn de 78 'belangrijkste hoge gebouwen van de oude wereld', in kleuren die verwijzen naar de materialen waaruit ze gebouwd werden én met vermelding van hun hoogte in voeten (feet).  

 

Tussen kleppers als de grote piramides van Gizeh, het Atheense Parthenon, de klokkentoren van San Marco in Venetië, de kathedraal van Amiens, de Sint-Pietersbasiliek in Rome, Saint-Paul's Cathedral in London en het Washington Monument, treffen we zo op deze prent ook enkele torens van bij ons: naast de Antwerpse kathedraaltoren en de toren van het Brusselse stadhuis figureert zo - stúkken prominenter (uiteraard) - dé toren van 'Mechlin Cathedral'.

 

 

 

Wat de afbeelding des te opmerkelijker maakt is uiteraard dat onze toren als een van de enige gebouwen op het overzicht wordt afgebeeld mét zijn befaamde leuzze.  Wat bij ons de ietwat stoute bedenking doet opwellen dat George Cram  die vermaledijde wijzerplaten dus duidelijk niét zag als een 'verminking' van onze toren, maar ze integendeel mooi genoeg vond om ze in zijn werkstuk mee op te nemen - wat hij bijvoorbeeld met die van de Antwerpse Lievevrouwentoren niét deed.  Hij plaatst onze Sint-Romboutstoren bovendien - al dan niet opzettelijk - naast die van Salisbury Cathedral, die officieel het oudste werkende uurwerkmechanisme ter wereld herbergt (of tenminste een kopie daarvan).

 

We zouden hier nu een boompje kunnen opzetten over het beheer van ons patrimonium, over de fierheid over onze monumenten (die soms misschien toch iets te bescheiden blijft) en natuurlijk over de besteding van belastinggeld aan Vlietenkelders en plastieken Opsinjoren... maar dàt laten we aan de welwillende lezers van deze blog over.  

 

Bovenstaand antiquarisch pareltje wilden we jullie alleszins niet onthouden.