(foto's: Jan Smets)
Shamara is duidelijk in haar nopjes. In warenhuis Hema in de Bruul sorteert zij in plastiek verpakte kinderkleding en je merkt dat ze haar job ter harte neemt. Shamara Soeleimansjah is een toffe, 55-jarige vrouw met een mentale beperking. Ze woont al heel wat jaren in vzw Borgerstein - vroeger in een leefgroep in het hoofdgebouw aan het IJzerenveld in Sint-Katelijne-Waver, maar sinds enige tijd zelfstandig met een aantal medebewoners (mét begeleiding) in een huis in de Sint-Libertusstraat. Sedert enkele maanden is ze aan de slag in de Hema. Twee keer per week werkt ze daar, telkens voor een paar uur. En ze lijkt geknipt voor deze job, en dat is ook wat haar jobcoach, Dina Van Parijs, er over denkt...
(Shamara met coach Dina...)
Samen met haar collega Annelies Provinciael begeleidt Dina Van Parijs zo'n twintigtal cliënten van Borgerstein.
Daar komt heel wat bij kijken, maar het is boeiend en afwisselend. Als ik merk dat onze cliënten een succeservaring hebben, geeft me dit veel voldoening. Vooreerst gaan we op zoek naar locaties waar onze mensen terecht kunnen. Belangrijk is om te luisteren naar wat de cliënten écht willen. Dat komt op de eerste plaats: wat kan men, wat zou men graag doen? Welke zijn de mogelijkheden en welke zijn de beperkingen? Hoe is de bereikbaardheid van de werkplaats? enzovoort...
De bewoners van Borgerstein die buitenshuis werken, doen dit op heel verschillende terreinen. Zo zijn er die zoals Shamara aan de slag zijn in een winkel (zoals de Mechelse warenhuizen Hema en Match...). Weer anderen doen kleine administratie op de Mechelse rechtbank of in de bib... Nog anderen werken in Planckendael, Tivoli, De Nekker, of in scholen zoasl TSM, Centrum Deeltijds Leren, Octopus, GLOC, Hagelstein, Gemeentelijke Basisschool Boortmeerbeek... Maar het rijtje is nog langer: rusthuis A Capella in Kapelle op den Bos, in de twee vestigingen van het Mechelse Sint-Maartenziekenhuis, in een zorgboerderij, een manège... Kortom: voor elk wat wils.
Na het zoeken van een geschikte werkplaats staan we samen met de cliënt een tijdje op dezelfde werkvloer, tot ze de knepen van het vak kennen en zelfstandig verder kunnen.
Shamara werkte voordien zo'n vijftal jaren in het schooltje Dijkstein. Daar hielp ze mee de drankjes voor de kinderen klaarzetten. Maar omdat daar een ander systeem in voege ging, werd ze 'werkloos'. Dat vond ze jammer, maar ze onderhoudt nog toffe contacten met de mensen daar, en gaat er nog vaak op bezoek.
Na wat gesprekjes met Dina gaf Shamara aan dat ze wel graag in een winkel zou werken. En zo ging de bal aan het rollen.
Shamara was van meetaf heel enthousiast. Nog voor haar 'officiële voorstelling' op dienst was ze al gaan kennismaken met de verkoopsters. Ze popelde om te kunnen starten.
Shamara lacht haar tanden bloot:
Ik heb toffe collega's en het is leuk werk. Ik mag de leveringen uitpakken. Dat is vooral kledij voor volwassenen en baby's. Om 11 uur heb ik pauze en dan babbel ik gezellig met de collega's. Ik kom hier ook vaak mensen tegen die ik ken van Borgerstein. Na m'n werkuren eet ik hier iets in de cafetaria voordat ik weer naar huis ga. Ik heb ook een mooi T-shirt met 'Hema' op als werkkledij. En daar ben ik trots op. Ik doe dit werk graag en wil zéker nog lang niet op pensioen! Ik blijf werken zolang ik kan!
En dat laatste geloof ik maar al te graag. Shamara straalt het uit. Dit is een mooi voorbeeld van integratie en hier wordt geslaagd omgegaan met de mogelijkheden van mensen en niet gefocusd op de beperkingen! Beslist zin-vol.
(artikel in het juninummer van Wat@bo, het tijdschrift van vzw Borgerstein)
Dit is een mooi voorbeeld van een geslaagd economisch idee.
Nu sommige grote (en hippe) CEO's pleiten voor een Algemeen Basisloon voor Iedereen, opperen sommigen dat zoiets voor geen meter gaat werken. Die anderen pleiten voor een Algemene Basisbaan voor Iedereen. Ongeacht je "handicap", expertise of werkervaring.
Vergelijk het een beetje met de job die je moet opnemen vanaf de eerste dag van je werkloosheid. Zoiets zou door de Stad kunnen georganiseerd worden, want werk genoeg. En dat hoeft geen volle dag of week te zijn. Alzo kun je rustig opnieuw solliciteren naar een andere, nieuwe en beter betaalde baan of heb je wat meer tijd vrij voor ouders, kinderen, je huistaken.
Tegenwoordig komen ook Aspergers, Autisten en Introverten meer in de kijker, want schitterende werkkrachten bij routinematige jobs. Met een beetje begeleiding en goed management zouden die ook bijv. in de fruitpluk kunnen ingeschakeld worden.
:-)
Dit is nu niet bepaald een idee met 'economische achtergronden', maar eerder een kans om mensen met beperkingen zinvol werk aan te bieden - zelfbevestiging, gevoel van eigenwaarde, zinvolle dagbesteding...
'Aspergers, Autisten en Introverten': tikkeltje 'vreemde' etiketering. Maar goed. 'introverten' in de fruitpluk? Voor jou is het snel opgelost. ;-)
@ Jans : Ik geef maar even door wat ik de laatste tijd geregeld lees.
En die, door mij aangehaalde, groepen liggen tegenwoordig blijkbaar meer dan goed in de arbeidsmarkt want trouwe en stipte werknemers !
:-)
http://www.werkbureau.be
En wie betaald die mensen ? Wie de coach betaald weten we ondertussen allemaal.
Het gaat om mensen die willen werken maar het gewone arbeidscircuit met verloning niet aankunnen. Het gaat bij hen eerder om zich te kunnen ontplooien en om een zinvolle dagbesteding te hebben. Ritme en arbeidsduur zijn niet te vergelijken met reguliere werknemers. Dat is ook niet belangrijk. Zich nuttig voelen is voor hen het belangrijkste, en het doet veel aan hun eigenwaarde...