Over het tragische ongeluk in de fabriek van Inofer zal iedereen wel gelezen hebben, zowel in de binnenlandse als buitenlandse kranten en websites. En dit artikel heeft niet de bedoeling om een eventueel oordeel te vellen.
Maar het feit zet mij (en menigeen) wel aan het denken : Is spelen veilig ? En waar is het veilig ?
Ook ik ben schoon en jong geweest. En geregeld heb ik het, bij ons moeder, over wat we toen allemaal hebben “uitgevreten”. Niks misdadig of zo, maar gewoon lekker spelen en kattekwaad uithalen.
Hopend op straffe verhalen uit den Tijd van Toen, hou ik het hier even bij den tijd dat ons Vader, ons Moeder en Wij, de Kinders, in de Spreeuwenhuisstraat woonden. We spreken over de periode 1971 tot 1973 en ik was toen tussen de 6 en 9 jaar oud :
Bemd :
Den Bemd, gelegen naast de Frans Broersstraat, was toen nog een serieuze wildernis waar geregeld steengruis en stenen lagen, waar we op-en afsprongen, ons enkels verstuikten en onze knieën, soms tot bloedens toe, bezeerden.
Keerdok en sluiskes :
We speelden vlakbij de Keerdok en de sluiskes. Die laatsten waren ons niet vreemd want die staken we geregeld over als de familie een warme douche ging nemen in den Ouden Dok (Ingang douches was aan den achterkant). Dat we nooit in de Keerdok zijn gesukkeld is mij nog steeds een raadsel.
Becquet Beton :
Aan den andere kant van de sluiskes lag ook de zandberg van Becquet, waar we – aan den onderkant van den berg – door het zand hosten. Gelukkig zijn we nooit den berg opgeklommen, want voor ge het weet zakt ge een dikke meter in de zandhoop. Nefast voor ne 6-of 7-jarige.
foto Gimycko
Garage Schippers ( Vandaag nen bouwput, maar dit terzijde ) :
Als 6-jarigen kropen we in de opeengestapelde autowrakken en hielden we denkbeeldige races tot dat de arbeiders van de garage ons wegjaagden.
Kattekesman :
Achter de Sporthal Winketkaai zat de Kattekesman in zijn werkmanswagen met de buurtbewoners te kaarten of te zeveren, terwijl wij, het klaon sôôt, rond de wagen achter de straatkatten aangingen, die daar massaal rondhingen. Zijn werkmansschuur in golfplaten, met al zijn werkgerief, was echter verzegeld en absoluut verboten.
Huis van de Heks :
Als 7-of 8-jarige fietste ik alleen, langs het Dijlepad, naar het Zennegat. Ik vertrok van achter de Sporthal Winketkaai en kwam aan de autosnelwegbrug met rechts de Dijle en links... (het door ons genoemde) Huis van de Heks. Een verlaten woning die een beetje lager dan de dijk lag en ons wel intrigeerde. Maar onbereikbaar om binnen te dringen want rond het huis stond het vol met netels (en dat prikt).
Coloma :
Als 9-jarige fietste ik, eerst met mijn 2-jaar jongere zusje en daarna met mijn schoolkameraad (Luc Dehornois), richting Coloma en Abeelstraat want... we gingen in een nieuw huis wonen, vlak over Frituur Paula. Spannend, zo’n rit naar de andere kant vant Stad voor een negenjarige, maar de afloop was minder. Toen we terug naar huis reden stond de Colomabrug open en besloten we, langs de Geerdegemvaart en de Plaisancebrug, terug te geraken. Even voorbij den Inofer was ik slachtoffer van een verkeersongeval met een dubbel open beenbreuk tot gevolg, enkele weken Sint-Jozefsziekenhuis (Nu Sint-Maarten) en gips & krukken. Maar ons moeder was wel serieus overstuur toen de politie, met mijne verhakkelde fiets, verscheen in de Spreeuwenhuisstraat.
Tot zover mijn frapatsen van toen, maar als ik oude prentkaarten tegenkom zie ik bijv. het toenmalige Mechels klaon sôôt à volonté spelen midden op ne Leuvensesteenweg, in den tijd dat er nog niet zoveel auto’s rondreden. En er zullen ook wel kinderen zotte dingen hebben gedaan, gewoon omdat ze vlakbij de treinsporen woonden. De tijden waren toen anders en de meeste ouders waren toen misschien al content als de kinderen allemaal en op tijd aan tafel zaten voor het avondeten.
Misschien kunnen we hier, naast de straffe kinder-en speelverhalen, ook enkele zwarte of gevaarlijke punten, leegstaande huizen, verlaten fabrieken of gevaarlijke werfplekken opsommen die dringend eens op hun veiligheid moeten gecontroleerd worden. Want ons Blauwbartje leest ook MechelenBlogt en misschien heeft hij er wel wat aan.
Foto Gimycko - Verlaten pand Vaartdijk Mechelen
Gim, ik kan je uitstekend volgen in uw discour maar acht het hier en nu niet oportuun om daar verder op in te gaan. En ons blauwe Bartje heeft momenteel andere katten te geselen denk ik maar zo. Mijn gedachten gaan in de eerste plaats naar de slachtoffers en hun familie, laat ons het daar nu maar bij houden. Cristelijke deelneming van mijnentwege.
@ G.L. : Ik begrijp je volkomen.
En daarom moeten we voorkomen dat we zoiets, in de toekomst, nog eens zouden moeten meemaken.
Bedenk wel :
Heel Mechelen is - vandaag den dag en voor de volgende jaren - een (open) bouwwerf !
En dat zijn geen speelterreinen !
Foto Gimycko - Hanswijkvaart
Onlangs wandelde ik bijv. langs de Hanswijkdries en keek ik bewonderend naar de treinstellen. Maar meer dan nen draad staat daar niks in de weg om alles van dichterbij te gaan bekijken.
Dit valt nooit helemaal te vermijden. Deze dingen gebeuren - jammer genoeg. Jeugdige roekeloosheid is van alle tijden. En soms loopt dit inderdaad dramatisch af. Stigmatiseren is nu uit den boze. Het zal je zoon of dochter maar zijn. Niet alleen twee jongeren vonden de dood, maar de twee overlevenden moeten nu ook verder met hun leven - Tragisch.
Laat ons nu dit drama maar rusten. Het is al erg genoeg. Morgen moeten deze jonge mensen en hun familie verder, en dat wordt moeilijk...
Eén van m'n dochters is leerkracht in de basisschool van de Ursulinen, en daar probeert men gepast, sereen en met aandacht voor het verdriet dit ongeluk te kaderen. Dit is voor deze school en alle betrokkenen momenteel erg zwaar. Maar ze worden hierin gesteund door Slachtofferhulp en verder vinden ze als team steun bij mekaar.
Het is aan beleidsmakers om een aantal besluiten te nemen om zoiets in de toekomst zoveel mogelijk te voorkomen - maar dan nog is zoiets niet helemaal te voorkomen.
Laat alles nu rusten uit respect voor de getroffenen en de zaak niet verder opkloppen. Dit dient het verwerkingsproces niet.
Mijn medeleven aan de families...
Het spijtige is ook dat niet iedereen ne Karmelietentuin, ne Botanique of een Vrijbroekpark vlakbij de woning heeft om veilig te kunnen spelen.
Het spelen van kinderen en jongeren is niet anders dan bij veel dieren, misschien vooral jagers: De eigen mogelijkheden uittesten en leren omgaan met risico's. In tegenstelling tot katachtigen, zijn bij de mens de mannen de typische jagers en de vrouwen de plukkers. Dat was logisch met de erg lange tijd van onbeholpenheid van onze babies. We hebben dus geen woord als 'kwameisjes'. Al zijn de meisjes nooit veraf.
Na een tijd van constant toezicht is een grotere autonomie onmisbaar. We kunnen jongeren vanalles leren en op veel gevaren wijzen, maar er blijven onverwachte of onderschatte risico's. Met het gevaar omgaan is nog altijd onze noodzakelijke leerschool, al is de aard dikwijls anders dan het voor oermensen was.
Als maatschappij kunnen we slechts aanvaarden dat het soms mis loopt. Misschien was het onverantwoord de batterijen in onbewaakte vorkheftrucks geladen achter te laten, want dit zijn machtiger tuigen dan hun formaat laat vermoeden en hun bewegingen zijn compleet anders dan voorwielgestuurde. Er gebeuren relatief veel werkongevallen mee. Toch heeft het weinig zin juridische of morele veroordelingen na te streven, want bij ontbreken van deze opportuniteit, zou nemen van een ander risico gekozen geweest zijn. Jongeren zoeken dat nu eenmaal op en het hoort zo, om er zoveel mogelijk te kunnen beheersen door hun leven heen. Zelfs ongelukjes, lichte verwondingen en pijn horen bij de nodige avonturen.
Daarmee blijft het zo tragisch als het eens echt fout loopt.
Voor de nabestaanden speelt dat allemaal geen rol meer. We kunnen hen slechts met zijn allen ons medeleven betuigen en moreel steunen. Omdat ook wij mensen zijn maar chance hadden, zijn we hen dat verschuldigd.
Laat niemand met de vinger gewezen worden. Niet de jongeren, niet hun ouders, school, eventuele jeugdbeweging of vrienden, niet de architect of de curator van de fabriek, niet de omwonenden of voorbijgangers die al eens jongeren zagen binnendringen, niet de politici. Schuld is niet van toepassing. Empathie des te meer.
Vroeger was spelen in de binnenstad bijna onmogelijk. Zeker door het autoverkeer.
En op de Grote Markt gewoon onmogelijk want die stond vol blikken dozen en heilige koeien.
Gelukkig is dat vandaag anders...
Foto Gimycko - Grote Markt Scouts
Die 'blikken dozen' moesten duur ondergronds om het zicht op onze mooie historische gebouwen niet te bederven. Dan plakten ze de Beyaert liever vol kartonnen portretten. De Markt is danig ver van de Inofertragedie.
Rond Magriet wérd tussen geparkeerde heilige koeien gespeeld en veiliger dan nu rond haar kan of tussen kriskrasse fietsers diagonaal over het plein. En trage fietsers zijn maar gerust zolang die scouts van de foto neerzitten.
Na schooltijd was het er inderdaad aangenamer om er op de bus te wachten/te spelen dan wanneer de markt was vrijgemaakt voor 't één of ander evenemenent.
Doet me denken aan m'n jeugd aan de zee. Op de dijk had je de straat waar de auto's geparkeerd stonden en waar je met de fiets/gocart ook kon rijden. En achter de borduren den dijk divoor de wandelaars.Nu heb je een prachtig mooie dijk maar geen scheiding waardoor alles door elkaar fiets, gocart, wandelt en dus veel gevaarlijker.
Op mijn wandelingen ontdekte ik geregeld zogenoemde zwarte punten :
Geerdegem-Schonenberg :
Aan dat bruggeske kunt ge zo de sporen op en achter dat fabrieksterrein komen
Sint-Lambertuslaan - Muizen :
Ik denk dat ge niet veel moeite moet doen om op de treinsporen te geraken of in de Dryport
Den Ouden Dok :
Is daar alles, vooral aan den achterkant, goed dicht gemaakt en verzegeld ?
Comet ( tot enkele maanden geleden ) :
Langs het wandelgedeelte van de Auwegemvaart (tussen Vekestraat en Auwegemstraat) waren er enkele deurtjes. Eén was van een elektriciteitscabine, maar het andere was vermoedelijk een achteruitgang die geregeld (half)open stond. Deze foto heb ik genomen vanuit dat portiek, maar ik ben het terrein geen meter opgeweest, gewoon omdat ik den boel niet vertrouwde.
Foto Gimycko
Hoog tijd om de Wijkagent in ere ter herstellen, want die kent niet enkel de gevoeligheden van zijn pappenheimers maar ook elke vierkante meter van zijn wijk.
Een wijkagent in bijv. Coloma, die woont, werkt en 24/7 aanspreekbaar is in Coloma is altijd beter dan een hulpagent of stadswacht ôôt (ik zeg maar wat) Brôôn Krôôs die de pappenheimers, gevoeligheden en zwarte punten van Coloma niet echt goed kent.
Is het hier veilig spelen ?
Foto Gimycko
Laat dit rusten Gim. Dit is een dom, dramatisch ongeval geweest. Zaterdag worden de slachtoffers begraven, en de overblijvenden moeten verder met hun toekomst, en dat zal moeilijk worden. Uit medeleven voor de rouw van de getroffen families zou ik nu liever hebben dat sereniteit bewaard blijft, en dat dit onderwerp even blijft rusten...