(foto's: Jan Smets)

Ik zou ze zo graag allemaal - stuk voor stuk - een podiumplaats  willengeven op deze blog; maar dit gaat nu eenmaal niet.  Ik zou hun naam allemaal in sierlijke letters voor d'eeuwigheid willen beitelen...  Maar dat gaat me niet lukken.  Helaas.  Deze dagen vielen twee Mechelaars uit ons midden weg, die kleur gaven aan onze stad.  Beiden - hoe sterk verschillend ook - hebben zich ten volle ingezet voor een beter en mooier Mechelen.  Het waren vrijwilligers uit 't juiste hout gesneden: een sterke sociaalbewogen vrouw en een pionier van de Dijlefeesten: Nell de Potter en Paul Dignef.  Twee Mechelaars met totaal verschillende achtergronden -  gedreven tot en met - die de sokkel nooit hebben betracht - integendeel -  maar hem wel verdienen.  Twee vrijwilligers met een hart van goud voor wie de woorden niet konden zonder de daden...

Zaterdag werd in Leliëndael reeds afscheid genomen van Nell de Potter.   De kerk zat afgeladen vol, en het Wilhelmus weerklonk...  Nell overleed nogal plots op 83-jarige leeftijd.  Tot op het haast allerlaatste moment was ze actief in tal van verenigingen: bakens uitzettend, organiserend...  Zo had ze het altijd gedaan...

Het Wilhelmus klonk.  Want hoewel Nell een échte Mècheles geworden was, lagen haar wortels in Zeeuws-Vlaanderen.  Maar met haar man Herman Verwaetermeulen had ze haar stek gevonden in Mechelen.

Nell heeft vele stenen verlegd in de rivier.  En het water waar ze zo graag naar staarde en haar tot rust bracht, nam deze kiezels mee... Platgesleten, gepolijsd, maar de rivier diet er over en langs stroomde kreeg door haar een ander verloop...

De moeder van de 'Frituur Paula'-zangers had een sterke persoonlijkheid.  Eigen-zinnig en recht door zee, met een duidelijke visie en daadkracht.

Nell was lid van de Mechelse Cultuurraad, zetelde in de Raad van Bestuur van het Cultuurcentrum, was lid van de bibliotheek adviesraad én was voorzitster en rots in de branding van de SARPH, wat zoveel wil zeggen als 'Stedelijke Adviesraad voor personen met een handicap'.   Dat deed ze met hart en ziel.  Ze zette zich ten volle in voor  de zwakkeren in de samenleving.  Ze deed dat via de SARPH, maar ook als voorzitster van Ziekenzorg in haar eigen Sint-Katelijne-parochie.

Nell was een vrouw uit één stuk.  Ze liet bij de velen die haar kenden een blijvende indruk na.  In Mechelen noemen we zo'n vrouwen wel eens 'Dames met Klasse'.  Het is dan ook niet te verwonderen dat ze nog maar net in december de Grote Prijs Miet Smet kreeg vanuit de KAV-emancipatiebeweging....

Met veel stil verdriet maar met grote warmte heeft de familie Verwaetermeulen van haar afscheid genomen.  Maar vrouwen als Nell de Potter zullen nooit écht vergeten worden.  Ze blijven verder leven in vele verhalen, en de rivier en de zee zullen lang van haar blijven spreken...Van Nell, kind van Zeeland die één van Mechelen geworden was...

Aan Paul Dignef ging ook niemand zomaar voorbij...

Paul was een kleurrijke en non-comformistische verschijning - optimistisch, levenslustig, en een harde werker.  Hij overleed dit weekend na een ziekte die hem al langer in de knoet had.  Paul werd 66 jaar.

Paul was een man op wie je kon rekenen.  Dat zeggen z'n vrienden, en ze menen het oprecht. 

Paul Dignef was één van de pioniers van de Dijlefeesten.  Toen die zo lang geleden voor de eerste keer op stapel werden gezet, had hij misschien niet kunnen vermoeden dat deze dit hun veertigste verjaardag zouden meemaken.

Het zal dit jaar zonder Paul zijn...  Maar héél zéker volgt er voor hem, en voor die andere oud-gediende en bezieler van deze Dijlefeesten - de vorig jaar overleden Bodo Van de Voorde - een heus eerbetoon.  Ze verdienen het.  Paul wist dat hij deze verjaardag hoogstwaarschijnlijk niet meer zou meemaken - Hij was zich daar goed bewust van.  Maar het maakte hem wel gelukkig dat zijn vrienden deze plannen maakte.

Paul Dignef - terreinveranwoordelijke en expert in electriciteit  op deze populaire Dijlefeesten, was een man met ervaring, en hij legde perfect de link tussen verleden en heden.  Over de generaties heen werd hij graag gezien.

En graag gezien werd hij ook door jong en oud op Weyneshof, de Mechelse Speelpleinen in Rijmenam, waar hij concièrge was.  Het is daar ook dat zaterdag om 14 uur afscheid wordt genomen van Paul.

Paul en Nell: beiden hebben Mechelen mooier ingekleurd.  En daarom verdienen ze hun sokkel met hun naam er in gebeiteld...  Omdat we allemaal zo veel nood hebben aan bezielende en sociaal bewogen mensen, die iets kunnen doen zonder daarvoor vergoed te worden... Omdat we behoefte hebben aan mensen die kunnen dromen en voor hun dromen de prijs willen betalen.  Omdat we geloven in mensen die weten dat het misschien veiliger is in de haven, maar vinden dat het schip niet gemaakt is om verankerd te blijven aan de kade...

De Dijle neemt hun verhalen mee - stroomafwaarts, en de zee zal van hen blijven getuigen...