(foto's: Jan Smets)

Een Mechels icoon: dat was hij zéker.  Het voelt zo raar om in de verleden tijd te spreken.  Zo graag zou ik 'is' schrijven, maar het lot besliste er anders over.  Gisteren heeft hij afscheid genomen van zijn dierbaarsten.  Het kwam niet onverwacht.  Hafid Abdou was al langer ziek.  Twee dagen na zijn verjaardag heeft hij ons verlaten:  'Met veel liefde, wijze levenslessen en gelukkig zonder pijn' zeggen zijn zonen Sami en Selim.  Hafid was een graag geziene Maneblusser.  Deze stad 'adopteerde' de geboren Tunesiër, en sloot hem in het hart.  Hafid gaf ons de lach van Afrika, en we hebben dit beantwoord met vriendschap.  Hij was graag gezien en niet weinig Mechelaars hebben goeie herinneringen aan deze warme, sympathieke man, die lang kelner was in de Kleine Keizer (die - hoe toevallig nét nu - de deuren voorgoed sluit), de Vivaldi, de Gallery's...   66 jaar is hij geworden.  Het afscheid komt te vroeg.  Een Mechels icoon verdwijnt.  Wéér één.  Wéér een alomgekend figuur dat uit ons gezichtsveld verdwijnt...  't Ga je goed Hafid, waar je nu ook bent...  We gaan je in deze - onze en jouw - Dijlestad missen....

Het is in de Kleine Keizer in de OLV-straat dat ik hem het eerst heb ontmoet, nu al meer dan dertig jaar geleden...  En later leerde ik hem beter kennen als vader van Selim, zijn zoon, die met mijn oudste dochter op de schoolbanken zat in de basisschool.

Hafid was Tunesiër en was ooit lid van de Nationale handbalploeg van zijn land. (zo was hij ook aanwezig op de Olympische Spelen van 1972 in München).   Maar al lang geleden was hij in ons land verzeild geraakt, en een échte Mechelaar geworden.  Hij speelde bij Handbalclub Mechelen, het huidige Welta.  Door zijn job in de horeca leerden velen hem kennen.

In feite had Hafid die uit een gezin van tien kinderen komt een licentiaatsdiploma Frans en Arabisch, behaald aan de Universiteit van Tunis.  Ook volgde hij een opleiding als sportlesgever.

Nu mag Hafid rusten in zijn geboortegrond, bij zijn moeder Rabouha, vader Slouma, en broer Abdel (Abdel was tussen 1972 en 1974 speler bij KV-Mechelen, tot hij omkwam in een auto-ongeval...)

We gunnen jou daar die rust, in het land waar je mocht opgroeien.  Kom goed thuis vriend Hafid.  Maar laat ons in Mechelen jouw lach en de herinneringen...

Niet mooier, ontroerender en dankbaarder kan het gezegd worden met de woorden van zijn zonen, die op hun beurt graag geziene Mechelaars zijn geworden:

merci Abdelhafid Ben Abdou,  vader, vriend en vooral held!  Jouw fiere zonen Sami en Selim...