Cultuurcentrum Mechelen sloot zondag 21 december het concertjaar 2014 af in de stadsschouwburg met een innemende totaalbeleving waarover velen ongetwijfeld nog lang zullen napraten. Arsenal trakteerde Mechelen met 'Dance! Dance! Dance!' op een energetische, dwingende, audio-visuele poëtische, trip. Een film, een verhaal,of nee: twee verhalen. Nee, toch één verhaal en overgoten met onweerstaanbare hyperstrakke grooves. Drama en schoonheid, pure poëzie of kitsch? Of beiden. Feit is dat de unieke symbiose van live muziek en film niemand onberoerd liet. Do you wonder sometimes 'bout sound & vision? Ene David Bowie vroeg zich dat af in 1977.
De nieuwste plaat 'Furu', onuitgegeven nieuw materiaal en ouder werk in combinatie met de film van Arsenal's eigen Hendrik Willemyns en Ken Ochiai greep het publiek bij de keel. Door de blend van sound & vision, werd je als het ware volledig meegezogen in het verhaal én in de machtige Arsenal-sound. Voorwaar géén bad trip.
De combinatie van film en concert bracht een eigenzinnig verhaal over stilstand en beweging met de muziek van Hendrik Willemyns en John Roan als als motor. De film speelt zich af in Japan, één jaar na de aardbeving en tsunami van 11 maart 2011. Hendrik Willemyns schreef het scenario en produceerde de film en werkte hiervoor samen met de Japanse regisseur Ken Ochiai.
De film zelf, met de ietwat aparte verhaallijn, twee verhalen door elkaar, die uiteindelijk één verhaal bleken te vormen, want op het einde vallen alle puzzelstukjes in elkaar, was pakkend, bevreemdend en uitnodigend tegelijkertijd.
De live-soundtrack, gebracht door Roan (zang, gitaar en bas), Willemyns (keyboards en electronics) en bijgestaan door Bruno Fevery (gitaar), staat an sich vast ook sterk maar lijkt nu nog moeilijk los te koppelen van de beelden en de lotgevallen van Furu en de andere personages.
Het verhaal én de muziek kregen absolute voorrang en de muzikanten bevonden zich letterlijk àchter het scherm, af en toe waren ze te zien doorheen het scherm, maar pas bij het afscheidnemen trad het trio (letterlijk) op de voorgrond.
Dit was zo'n concert dat je eigenlijk niet kunt beschrijven, al lees je hier, toch een bescheiden poging. Een avond vol uitstekende muziek, drama en food for thought. Dance Dance Dance, ja, maar toch. Wie erbij was of dra zelf gaat kijken, begrijpt op slag deze poging tot verslag veel beter en waarom dat eigenlijk niet mogelijk is...
Dus, ga zélf kijken, onbevooroordeeld en geef toe aan de immersieve ervaring die 'Dance! Dance! Dance!' biedt. Je krijgt er geen spijt van!
tekst: © Mark
beeld: © Troostie