Het gezin van deze memorabele, in 2004 overleden stadsgids vroeg me om op deze plaats hun volgend tekstje te plaatsen
' Patrick Egels, een man die gaf en waarom velen gaven. Hij begeesterde ons. Patrick is in de herfst van 2004 van ons heengegaan. Hij leeft verder in de stad Mechelen door al het patrimonium dat hij mede heeft beschermd.
Dank aan allen die zich inzetten om Mechelen Binnenste Buiten, dat volgend jaar 30 jaar bestaat, bruisend te laten voortleven. Zij bouwen op zijn gedachtegoed verder en gidsen voort.
Dank voor de steun en het in herinnering houden van Patrick Egels.
Yolande en zijn twee kinderen Carmen en Kevin '.
Velen hebben Patrick gekend als gedreven stadsgids en kritische Mechelen-kenner.
Hierna volgt een artikeltje uit het RIM-nieuws van de zomer 1998 van zijn hand waarin duidelijk zijn bekommernissen uitgelegd worden.
' Sedert 1996 maakt Mechelenbinnenstebuiten deel uit van de vzw Restauratie Integratie Mechelen, kortweg RIM. Ze geven tijdens de stadswandelingen uitvoerig blijk van hun betrokkenheid bij de actualiteit. Mechelenbinnenstebuiten is dan ook goed geplaatst om stadstoers uit te werken die de meest recente geschiedenis als thema hebben.
We kunnen tevreden terugblikken op de wandelingen. De deelnemers waren over het algemeen enthousiast over het aanbod. Voor de gidsen was het verrijkend om zich iedere week toe te leggen op een consistent verhaal over slechts enkele decennia van onze eeuw. We kregen ook een ruimere kijk op onze stad.
De confrontatie tussen de historische stad en de vernieuwingen van de twintigste eeuw is voor ons en voor de deelnemers voortaan nog duidelijker in het straatbeeld gegrift. Die visie kan onze verhalen over de stedelijke evolutie van Mechelen alleen maar boeiender maken. Bovendien wordt ook de interesse voor recente monumenten bevorderd. Dat blijft vandaag een belangrijke maar moeilijke opgave.
Mechelenbinnenstebuiten zal verder wandelen op het ingeslagen pad. Het is altijd al de bedoeling van de vereniging geweest om op toeristisch vlak innoverend te werken, nieuwe thema's aan te snijden en het stedelijk beleid te evalueren. Een dergelijke werkwijze werpt vooral vruchten af voor groepen die een algemene rondleiding 'zicht op de stad' aanvragen. Het spectrum wordt breder en de nuance duidelijker.Bij onze toehoorders voelen we duidelijk de appreciatie voor die kwalitatieve benadering.
Het grote publiek komt voor dat type stadsverkenningen niet opdagen. Een zo grote interesse zou trouwens contradictorisch zijn met de ambities van onze vereniging. De grote toeristische trekpleisters en thema's zijn immers onze zorg niet. Ook het aanbod in het zogenaamde 'cultuurtoerisme' groeit sterk, zodat het steeds moeilijker wordt veel mensen tegelijk te bereiken.
Voor een werkgroep als Mechelenbinnenstebuiten blijft het in eerste instantie echter belangrijk nieuwe toeristische thema's te ontwikkelen en uit te diepen. Het komt er vooral op aan het publiek gevoelig te maken voor de aanwezige of te ontwikkelen kwaliteit van de stad als ons dagelijks leefmilieu.
Mechelenbinnenstebuiten wil bij de deelnemers de 'omgevingsbeleving' bevorderen, uitnodigen tot aandachtig kijken en van de stad een 'rijkere' ervaring maken. Daarmee sluiten we onmiddellijk aan bij de doelstellingen van RIM en ongetwijfeld ook bij die van de meeste verenigingen die begaan zijn met het historisch erfgoed en de kwaliteit van het stadsleven.
Patrick Egels 1998 '
Er is sinds de publicatie van dit artikel al heel wat verbeterd in onze stad maar het loont nog steeds de moeite om alert te blijven over de verdere ontwikkelingen, net zoals Patrick het ons jaren geleden leerde en ons eigen ' zicht-op-de-stad ' verruimd heeft.
Mooi dat Patrick hier nog eens in de spots mag staan. Hij heeft dan ook een pioniersrol vervuld. En daar moeten we hem dankbaar en erkentelijk voor zijn. Hij zou tevreden zijn mocht hij zien hoe Mechelenbinnenstebuiten 'goe bezig' is! Ik steek steeds heel wat op bij de boeiende themawandelingen die ze organiseren. Ik leer er op een andere manier en op een vaak positief-kritische wijze naar mijn stad kijken. En ik heb de indruk dat er steeds meer mensen door geboeid worden - zowel ouderen als jongeren...
Patrick Egels... al tien jaar niet meer tussen ons. De tijd vliegt. Maar Yolande en kinderen: jullie mogen terecht trots op hem zijn.
Patrick leerde me kijken, zien en begrijpen. Verder kijken dan de stenen en monumenten, en dat niet alleen in Mechelen, maar bijvoorbeeld ook in Brussel, Vilvoorde of Rijsel. Niet zelden eindigden deze verkenningen tussen pot en pint en meermaals zelfs met een hele bende aan de ontbijttafel.
Patrick was niet groot, geen imposante figuur, maar tijdens zijn gidsbeurten was het alsof hij groeide, hij imponeerde door zijn kennis en de wijze waarop hij die overbracht. Steeds was er ook die bijzondere aandacht voor de (sociale) geschiedenis, de wijze waarop stad, architectuur en samenleving elkaar beïnvloeden, toen en nu.
Als er een naam voor een straat of plein gezocht wordt, of als er een (kwaliteitsvol) gebouw naar een invloedrijke Mechelaar vernoemd moet worden, dan mag dat voor mij de ‘Patrick Egelsstraat’ of het ‘Patrick Egelsgebouw’ worden. .. Ik zal hem alvast nooit vergeten, de rest van onze stad mag dat ook niet.
In tegenstelling tot mezelf gidste Patrick in 1999 al jàààren. Om dat echter te valoriseren moest iedere toekomstige stadgids het diploma van toeristische gids behalen, uitgereikt door Toerisme Vlaanderen. Zonder het van mekaar te weten zijn we door die opleiding geploeterd met als climax het eindexamen geschiedenis op een zonnige voormiddag in mei 1999 in het stadhuis.
Het kruispunt van onze wegen lag op het terras van den Amitié aan de Grote Markt. Samen met een collega cursiste zaten we onze examens na te spoelen of beter ' door te Duvelen '. Patrick kwam bij ons zitten en trok een bedenkelijk gezicht. Hij had twijfels over de goede afloop van het examen. Tijdens het doorspoelen leerde ik zijn benadering van het steedse leven doorheen de geschiedenis kennen en appreciëren. Het was niet DE geschiedenis van namen en data die belangrijk zijn maar de geschiedenis achter de coulissen, de kleine ongeschreven histories.
Noch Patrick noch ik waren echt geboeid door de kenniscultuur van namen en plaatsen maar des te meer door het ' waarom '. Zo werd vanuit RIM de gidsenvereniging Mechelenbinnenstebuiten opgericht waarin we ons ei konden uitbroeden en nog steeds doen.
ps. Later ontvingen we alledrie ons boterbriefje van Toerisme Vlaanderen en een pilleke tegen de koppijn.