(foto rechts: Jan Smets)

Lien is een toffe jonge meid van bijna zestien lentes, met een nuchtere en haast volwassen kijk op het leven - en toch blinken de pretlichtjes in haar ogen.  Ik heb vanmorgen een heel gezellige babbel bij haar thuis aan de Europalaan.  Ik praat met haar over haar vele hobby's, haar dromen, haar toekomstplannen.  Lien is een jongedame die met beide voeten stevig op de grond staat...  Euh....?  Nee, dat laatste moet je niet letterlijk nemen. Maar figuurlijk is het méér dan waar!  Lien heeft sinds haar geboorte spierzwakte, wat maakt dat ze in een rolstoel zit.  En ja: dat geeft beperkingen.  Dat beseft ze maar al te goed.  Maakt het haar 'zielig'?  Absoluut niet.  Lien kent haar beperktheden, maar ziet nog méér haar mogelijkheden.  Ik luister naar haar - bewonderend.  Die Lien maakt het wel in het leven.  Dat voel ik.  Néé: dat wéét ik.  Met haar karaktersterkte en de wil om haar dromen in realiteit om te zetten, komt ze er wel.  Betuttel haar maar niet.  Lien staat haar mannetje!  En dat brengt ons naadloos bij iets wat haar deze dagen helemaal in de ban heeft: snowboarden!  En dat doet bij mij wel de wenkbrauwen fronsen.  Hoe doet ze dat dan wel?  Ik luister geamuseerd naar haar verhaal...

Lien is een sportieve jongedame.  Zo'n zevental jaar skiet ze.  In haar geval gaat dat om zitskie, en dat heeft ze altijd best prettig gevonden  Maar Lien die uitdagingen niet schuwt, wou nog nét wat anders doen op skivakantie.   Snowboarden leek haar wel iets.  Maar in hemelsnaam: hoe begin je daaraan met een beperktheid die maakt dat je niet op je benen kan staan?

Ik skie al vijf jaar met Anvassport.  Dat staat voor 'Anders validen Sporten.  Die organisatie helpt mensen met een beperking bij het sporten.  De beperkingen zijn heel verscheiden.  Zo zijn er mensen zoals ik, en anderen hebben dan weer protheses bijvoorbeeld...  Vorig jaar kwam ik op skivakantie in het Franse Les Gets,in contact met de Nederlandse Gina Van der Werf.  Gina die een industrieel ontwerpster is, had een prototype van een snowboard gemaakt voor mensen met een handicap.  Ze zocht iemand die dit voor haar wou uittesten.  Het sprak me aan, maar ik wou het toch eerst wel eens zien.  Maar voordat ik het besefte zat ik er in!   Eerst voorzichtig de babypiste op.  Ik vond het dadelijk tof omdat het goed lukte.  Wat later werd de blauwe piste uitgeprobeerd.  Gina vroeg of ik verder met haar in zee wilde, om het prototype nog verder te verfijnen.  Ik kon haar daarbij helpen door raad te geven. Het snowboard moest op kinderformaat worden gemaakt.  De volwassen versie was immers te groot en te zwaar.  Na een serie snowboarden voor volwassenen komt er binnenkort een kinderversie op de markt.  Ik kreeg de primeur van het kindermodel dat uit een licht frame uit aluminium en carbon bestaat.  Ik ben dan wel geen echt 'kind' meer, maar ben nogal klein van gestalte.

Lien vertelt er enthousiast over.  Ze had nooit verwacht dat ze al rechtstaand de hellingen zou afglijden...  Het ging van in het begin relatief vlot.  Ze hoopt ooit volledig zelfstandig te kunnen snowboarden.  Ik vraag haar of ze er geen onveilig gevoel bij heeft...

Nee hoor.  Ik voel me er veilig in.  Ik zit vrij los in het snowboard.  Bij het vallen is het rechtkomen wel niet zo gemakkelijk natuurlijk.  Wel is het vermoeiender dan zitskie.  Ik heb immers geen kracht in m'n benen.  Maar ik vertrouw op Gina.  We schieten erg goed op met mekaar.

Knap dat Lien deze utidaging is aangegaan.  Het geeft haar nieuwe perspectieven. 

Ik heb al vroeg leren omgaan met mijn beperking.  Ik heb het al van geboorte, en heb dus nooit iets anders gekend. Ik weet dat ik 'het' heb, en dat 'het' nooit zal weggaan.  Toch ga ik geen uitdaging uit de weg.  Ik kijk niet naar wat ik niet kan, maar ga uit van wat ik wél kan!  Zo heb ik ook al gesurfd, en kajakken deed ik ook reeds.  Ik heb een hekel aan betutteling en mensen die té voorzichtig met mij willen omgaan.  Dan ben ik wel een beetje boos.  Laat me toch gewoon mijn plan trekken.  Ik zit dan wel in een rolstoel, maar ik ben niet hulpeloos.  In de weekends ben ik thuis in Mechelen, maar door de week verbijf ik op internaat in Kwatrecht waar ik BUSO volg.  Iedereeen op school heeft daar wel 'iets'.  Maar ik heb er goeie vrienden.  We begrijpen mekaar ook goed.  Ik heb natuurlijk ook vele andere vrienden van vroeger, en die willen me wel steunen en helpen, maar die kunnen uiteraard niet volledig snappen wat ik voel.  En toch ben ik hier ook in de Chiro.  Al elf jaar ben ik lid van Chiro XL.  Op zondag doe ik mee wat ik kan, en ik ga ook op tweedaagsen en op kamp.  Gelukkig helpen mijn ouders in de kookploeg, zodat ik beroep kan doen op hen als het nodig is.  Maar veel kan ik zélf wel.  Het moeilijkste is soms naar het toilet gaan, omdat het niet altijd even aangepast is.

Lien Simons gaat graag op kamp.  En eigenlijk is ze heel de zomervakantie amper thuis:  weg met de Chiro, op themaweek, en ook met 'Walk again' - dat een afdeling is van Sporta, voor mindervalide jongeren.  Een pretpark, vlottentocht, lasershooting, paardrijden: al deze spannende dingen staan er op het programma...

Zo heb ik vrienden overal in het land. Ik zie ze natuurlijk niet vaak, maar af en toe spreken we wel eens af.  Ik heb twee toffe broers die heel erg met me begaan zijn.  Mijn oudere broer Bram is achttien jaar, en heeft al een begeleidingscursus gedaan voor mensen met een handicap.  En ook mijn tweelingsbroer Senne waarmee ik een speciale band heb, wil later ook die monitorencursus volgen als hij wat ouder is.  Mijn ouders zetten me niet onder een glazen stolp.  Ze laten me alles proberen wat ik wil.  Mijn moeder is af en toe wel wat bezorgd, en soms wil die liever niet weten wat ik allemaal doe!  Maar ze zijn heel trots op mij.  Ik heb vele hobby's.  Mijn week is altijd erg gevuld: met Chiro, hockey met m'n electrische rolstoel, fitness op woensdag, paardrijden in de vakantie... En ik zou nog graag ukelele leren spelen. Daarnaast moet ik natuurlijk nog studeren!   En dan heb ik ook nog een vijftal keren per week kiné om mijn spieren te oefenen. Da's wel nodig.  Binnenkort zal ik als behandeling toch nog eens voor drie weken in het gips moeten. Maar goed...  Dat hoort er bij.  Ik ben gewend aan m'n beperking.  Ik denk dat het erger is als je er later mee geconfronteerd wordt... Ik trek m'n plan.  Ik sta alleen op, ga alleen slapen.  Allemaal zelfstandig.  Het gaat misschien wat trager, maar laat me maar doen.  In huis is er ook veel aangepast om het me wat comfortabeler te maken.   En dat is niet allemaal goedkoop.  Later zou ik ook graag leren autorijden.  Dat zal me nog meer bewegingsvrijheid geven.  Ik kom nu ook wel alleen buiten.  Soms is dit niet zo eenvoudig.  Niet altijd is de omgeving goed aangepast. 

Met haar doorzettingsvermogen heeft Lien al veel bereikt.  Ze wil nog wel méér bereiken in het leven.

Vroeger wou ik altijd kleuterjuf worden, maar ik begrijp nu wel dat dit niet zo evident is.  Nu denk ik eraan om later logopedie te studeren.  Het liefst zou ik met kinderen werken.

Lien straalt uit dat ze gelukkig is.  Ze kan haar situatie goed relativeren.  Op school lachen ze vaak met zichzelf: "Wij zijn de scheven"...  het is een manier om met beperkingen om te gaan.

Betuttel ons maar niet te erg.  Laat ons maar zoveel mogelijk doen wat we zélf kunnen.  Zo leer ik nog beter zelfstandig worden,wat belangrijk is voor later...  het gaat wat langzamer, maar het gaat wel.  Ik wil niet te veel afhankelijk zijn.

Lien Simons?  Gewoon een toffe meid die weet wat ze wil!  Een zus om graag te zien; een dochter om fier op te zijn; een vriendin om te koesteren... We zouden nog uren kunnen babbelen.  Hoe vaak zeuren we om een pijntje hier of daar, of om het weer dat ons niet bevalt?  Lien leert ons hoe het ook anders kan.   We gaan nog van haar horen.  Beslist!  Beperkingen ombuigen naar mogelijkheden:  snowboardende Lien toont hoe het moet!  Ze is ervaringsdeskundige.  En ervaringsdeskundigen hebben recht van spreken.