(foto's: Jan Smets)

Toen de groep oud-scouts van Sint-Rombouts gisteren fier poseerde met hun vlag op de trappen van de kathedraal, voor m'n naar boven zou klimmen om ze daar te kunnen hijsen, wist Harry Schockaert nog van niks.  Het moest voor hem een verrassing blijven.  Alleen z'n echtgenote wist het, en natuurlijk zijn scoutsbroeders die het plan hadden beraamd.  Na vijftig jaar zou de bekende Mechelse kaasmeester zijn totem eindelijk in ontvangst kunnen nemen...  Harry was dan ook ontzettend verbaasd maar blij dat hij na al die jaren kreeg waarop hij sinds lang recht had.  Voortaan gaat ij door het leven als 'zachte beer', en iedereen die hem kent weet dat deze totem op zijn lijf geschreven is...

De groep bestaat uit een harde kern van zo'n vijftien leden.  Maar ongeveer vijfenveertig oud-scouts nemen regelmatig deel aan de activiteiten.  Dat vertelt me Francis Jannes die zowat de coördinator is van deze groep.

Gisterenvavond hebben de oud-scouts van Sint-Rombouts naar jaarlijkse traditie hun vlag gehesen op de skywalk van onze toren.  Het College van Burgemeester en Schepenen geeft hen elk jaar de toelating om dit te doen in deze periode van het jaar.

Op deze manier brengen we een eerbetoon aan de scoutsbeweging, herdenken we onze overleden scoutsbroeders en herinneren wij de oud-scouts aan hun gelofte die gebaseerd is op drie peilers: dienstbetoon, kameraadschap en verdraagzaamheid.  Met deze symbolische actie willen wij nogmaals accentueren dat Scouting inhoudelijk een levensbeschouwelijke dimensie weergeeft die kan bijdragen tot solidariteit onder de mensen...

(Harry Schockaert met achter hem Francis jannes)

Het is nu ook net tien jaar geleden dat de oud-scouts hun eerste reünie deden.  Sinsdien is deze groep heel erg actief.  Het hele jaar door organiseren tal van activiteiten.  Zo werden al voettochten ingericht naar Compostela (twee keer zelfs!), naar Assisie, naar Conemara (Crough Patrick), naar Rome en het Katharenland.  Elk jaar houdt de groep ook een driedaags scoutskamp.  Op het programma staan ook culturele activiteiten en reünies, én uitstappen met de familie.

De jaarlijkse herdenkingsplechtigheid op de Sint-Romboutstoren is een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt.  Met die toren heeft de groep wel wat!  Dat kan je natuurlijk afleiden uit hun groepsnaam, maar ook uit het feit dat de groep zo maar eventjes, uit overtuiging en sympathie niet minder dan zeshonderd (!) handtekeningen wist te verzamelen voor de terugkeer van het historische torenuurwerk.

Harry Schockaert die sinds vorig jaar op pensioen is gegaan, heeft nu veel meer tijd om mee te doen met de activiteiten van de oud-scouts.  En dat zint hem wel.  Zijn drukke leven als kaashandelaar op de IJzerenleen maakte dat dit vroeger niet zo goed lukte.  Nu hebben zijn dochters de familiezaak, die volgend jaar honderd jaar bestaat, overgenomen...

Ik was vroeger inderdaad bij de scouts van Sint-Rombouts.  Maar doordat ik door mijn ouders al op jonge leeftijd op internaat in Wallonië werd gestuurd, diende ik mijn scoutsleven op een laag pitje te zetten.  Ik kwam vaak niet meer dan één keer per maand naar huis.  Vroeger was het de gewoonte dat je je totem kreeg rond je vijftiende levensjaar.  Doordat ik niet zo dikwijls aanwezig kon zijn, heb ik deze nooit gekregen.    Nu herbeleef ik mijn scoutsverleden, en ik voel me er goed bij. 

En zo kreeg Harry na meer dan vijftig jaar eindelijk de totem waar hij zo lang recht op had.  En dat was een mooi moment!  Het was een vrij uniek gebeuren (vier jaar geleden kreeg nog een andere oud-scouts deze eer toegemeten.  Toen deze bij de scouts was, was hij ook ingeschreven in de kadettenschool, en diende hij hierdoor ook regelmatig af te haken...)

In het gezelschap dat naar boven trok om de plechtigheid bij te wonen, waren ook een delegatie van de jongste generatie Mechelse scouts, en de schepenen Walter Schroons en Bart De Nijn aanwezig.

(door tijdsgebrek ben ik niet helemaal meer naar boven geweest.  Deze laatste foto's zijn van Herman De Taeye, waarvoor dank...)