(foto boven: Tinnepics  -  andere foto's: Jan Smets)

Mechelen tot een polonaise bewegen?  Het lijkt een schier onmogelijke opdracht, vergelijkbaar met een huzarenstuk van Heracles of andere van geen kleintje vervaard zijnde helden.  Als een Maneblusser al bij wijze van 'wuiven' of 'meedeinen op het ritme van de notenbalk', één of twee armen naar de hogere regionen weet te brengen, mogen we spreken van groot enthousiasme.  Verder reikt een participatie aan het fuifgebeuren zelden.  Alle gekheid op een stokje en elke overdrijving in acht genomen: Mechelaars in ontremde feestroes brengen is niet eenvoudig. (al zijn we goeie leerlingen...).  Nee - we bekijken het allemaal liever vanop de zijlijn - al dan niet met het ten berde brengen van relativerende of zelfs schampere, naar scheurpen neigende opmerkingen...

Maar gisterenavond - op de Vlaamse feestdag - stuurden we onze kat niet!  Nadat een kwartet Mechelse verenigingen zoals de VVB, de Marnixkring, het Davidsfonds en vtbKultuur - bij wiens leden het hart sneller gaat kloppen, denkend aan een andere, klauwende katachtige, zich met zekere luister en stijl hadden opgewarmd in de Keldermanszaal van ons stadhuis, waar Frank Vaganée virtuoos wist te bekoren, begon de markt vol te lopen met stadsgenoten die ook wel zin hadden in een feestje...

In dit landje plegen we vaak vaandelvlucht.  We lopen niet allemaal warm voor een symbolisch stuk textiel.  Zelfs met de Cavalcade was het moeilijk om een vlag te slijten aan de burgers dezer stede.  Voor Koning Voetbal willen we het nog eens uithangen, maar dat heeft andere gronden.  En deze dagen wisselen we zelfs sneller van vlag dan van onderbroek.  De Belgische 'tricolore drapeau' die nog alom vertegenwoordigd is in het straatbeeld, kreeg hier en daar versterking van een zwarte leeuw op geel veld.  Niet massaal - en da's nog vergoeilijkend uitgedrukt - maar ze was er wel.  Op de markt werden nog kleine vlaggetjes uitgedeeld, die gretig werden aangenomen, of vriendelijk geweigerd, in het kapsel belandden of in de krijg-grage handjes van het jongste grut.  Of de vlag steeds de lading dekt, laat ik in het midden.  We wimpelen in ons landje nogal flexibel.   Of iedereen die op de kasseien van onze Grote Markt meewiegde met de evergreens van Tom Jones, André Hazes, Noordkaap of - godbetert - oerbelg Stromae - dezélfde stevige Vlaamse reflex had, is nog maar de vraag...  Laat dit voer voor deskundige analysten zijn.  (al rijst natuurlijk de vraag of een feestje überhaupt dient geanalyseerd te worden.  Sommigen gaan naar de bioscoop, oprecht geboeid door de film; anderen om te flikflooien op de donkere achterste rij, en weer anderen omdat ze géén beter alternatief weten te bedenken op een verregende dag.  Een motief is een motief, en behoeft geen waarde-oordeel....)

We zijn allemaal Mechelaars, en in die hoedanigheid en geografisch gezien ook Vlamingen, van welke uithoek we dan ook komen.  Hoe we deze elfde juli ook  willen invullen: ongetemd, ontremd, flegmatisch, tot tranen van ontroering bewogen of onverschillig: het is 'onze' feestdag, en we recupereren hem passend bij eigen achtergrond, gezindheid, filosofische ingesteldheid of politieke kleur.

Mechelen zong zich gisterenavond de longen uit het lijf  met dit leuke iniatief van mmMechelenFeest.  Geen plechtig discours op de markt, geen strijdliederen of vendelgezwaai, maar een ongedwongen feestje dat niet meer om het lijf had dan nodig was.  We werden flink opgewarmd voor de geplande recordpoging: we zouden in deze stad immers het wereldrecord polonaise breken, dat op het palmares staat van het Nederlandse Gemert dat in 2011, veertienhonderdentwaalf feestneuzen in kadans wist te krijgen!  En wonder boven wonder: Mechelen kwam in beweging op deze grijze dag die plots meer kleur kreeg.  Niet dat alle terrassen nu plots leeg liepen om de slang te vormen (sommigen bekijken het nu eenmaal graag vanop afstand... Weet je wel: we zijn Mechelaars...) - maar de polonaise werd op gang getrokken door de bende enthousiastelingen die vanop het podium ons al een hele avond hadden opgezweept...  In een haast onwaarschijnlijk lange slinger zwalpten talloze Maneblussers over de Grote Markt.  En... we braken het Belgisch record met elfhonderdtweëendertig jolige zielen!  Het wereldrecord sneuvelde dus niet.  Maar we maken ons sterk: dit doen we nog wel eens over om de wereld te verbazen...

Als apotheose kreeg de vuurpijl zijn spreekwoordelijke klap, en werd de Mechelse Hemel feestelijk gedecoreerd met een boeket spetterende kleuren, en de 'ha!'-s en de 'ho!'-s waren niet van de lucht! 

Terug met de voetjes op de grond en toeters en bellen opgeborgen...  Alles kan doodgerelativeerd worden: verliefdheid op een stad, verknochtheid aan de geboortegrond, enthousiasme om de Rode Duivels, de leeuwenvlag en de tricolore evenknie, én zélfs een pseudo-spontane polonaise.  Dat kan natuurlijk.  Maar ik doe het niet.  Elf juli is van ons.  Niet van ene of gene partij, niet van de roden en niet van de blauwen, niet van de pimpelpaarsen en niet van de katholieken, niet van de erfgenamen van Gwijde en andere illustere graven en stevige beenhouwers, niet van de Limburgers, en niet van de Brabanders, niet van mij en niet van U, maar van ONS allemaal, van Vlamingen-met-een-Stamboom en van alle aangespoelden.

Welke lading dekt nu de vlag?  Ach, beste stadsgenoten en Vlaamse medeburgers van dit Belgenland: een polonaise op de Grote Markt  waarbij ik de warme hand van die andere Mechelaar voel op m'n schouder, is de maïzena, het koppelteken en het compromis - het ultieme en meest eenvoudige en complexloze bindmiddel.  Op de notenbalk worden andere noten gekraakt dan op het politieke toneel.  En... misschien is dit maar goed ook.