(foto's: Jan Smets)

Een lang Paasweekend lonkt.  Op deze Goede Vrijdag zit ik bij een kop koffie samen met Jacques Destrooper in het VOC in de Guldenstraat.  We hebben een gezellige babbel.  Jacques is beeldend kunstenaar - straks 54 jaar, maar zich beslist jaren jonger voelend.  Leeftijdsgenoot zijnde, herken ik het gevoel.  Heeft het met passie te maken en met kunnen doen wat men graag doet?  met creatief kunnen zijn?  Een lang weekend zal Jacques de kans geven om aan de slag te gaan in zijn atelier in de Guido Gezellelaan om met olieverf zijn ideeën vorm te geven.  Ideeën heeft hij meer dan voldoende.  Tijd heeft hij soms tekort.  Als kunstenaar kan je niet écht leven van dromen en verf alleen. Jacques is beroepshalve werkzaam bij de KBC.  Aan de muren hangt tussen de portretten van bekende Mechelaars, die hij deze laatste maanden vervaardigde, 'de kop' van misdaadromanschrijver Luc Deflo - eveneens Mechelaar en collega van Jacques op dezelfde bank... Het is één van de dertig portretten die Jacques schilderde van in de kijker lopende Maneblussers - Dertig portretten van Mechelaars die actief zijn op de planken, in de muziek, onder het circuszeil, op de politieke scène...  Een selectie van dit bonte gezelschap is nog te bekijken tot  einde van de maand in het VOC.  Het is beslist de moeite om daar eens een kijkje te gaan nemen!  Naast deze portretten hangen er ook nog andere schilderijen van Jacques: werken in magisch-realistische stijl, die ruimte geven voor interpretatie...

Jacques Destrooper die zijn werken steevast signeert met het pseudoniem 'Santiago Salmon', is een 'aangspoelde' Mechelaar.  Geboren in 1960 in Baasrode woonde hij lange tijd in Dendermonde.  In dit stadje liep hij vanaf zijn negende kunstacademie.

Ik was al van kindsaf geboeid in tekenen.  Toen ik een jaar of vijf, zes, was tekende ik al in de marges van de kranten.  En op mijn negen jaar werd ik ingeschreven in de Koninklijke Academie van Dendermonde.  Zo begon 'mijn leven als kunstenaar'.  Aanvankelijk begon alles klein, en 'braaf': stillevens weet je wel...  Maar je evolueert natuurlijk...  Mijn stijl verschoof naar realisme en later naar magisch realisme of surrealisme.  Voorbeelden voor mij waren en zijn, Salvador Dali, Yves Tanguy, Max Ernst...  Ik wil niet zomaar kopies maken, maar zoek in de maatschappij bewust naar inspiratie en ideeën, die ik dan vorm en kleur probeer te geven.  Ook legde ik me vanaf 1985 sterk toe op portrettkunst - in klassieke stijl, in tekeningen en schilderijen...   Zowat 850 portretten heb ik in opdracht gemaakt.  Ik was dus wel heel productief. In Dendermonde heb ik jarenlang ook een galerij gehad - 'Galerij Bayaert'.  Dat was in de jaren tussen 1984 en 2001.  Maar..., Dendermonde mag dan best een gezellig stadje zijn: het is soms wel wat bekrompen.  Ik had het gevoel dat m'n werk maar werd gewaardeerd als 'het mooi was'.  Als ik met m'n magisch realisme wat afweek van het veilige pad, werd dat blijkbaar minder gesmaakt.  Sinds 1998 woon ik in Mechelen - én graag!  Dit is een stad op mensenmaat, en Mechelen bruist meer dan Dendermonde.  Hier kan meer.  Ik woon vlakbij het begijnhof, en hou van de rust van die straatjes daar, en toch ben ik ook snel in het centrum.

Nog niet zo lang geleden maakte Jacques een portret van Tuur De Weert - de gekende acteur die vele jaren op de Mechelse planken actief was.  Het was het begin van een reeks...  Een reeks die hij betiteld als een 'gewilde afwijking'.  Dertig Mechelaars legde hij vast op doeken van 50 op 60 centimeter in een snelle fauvistische stijl die een beetje doet denken aan Rik Wouters.  Niet dat Jacques zich aan deze grote kunstenaar wil meten, maar je ziet wel dat hij bij hem de mosterd haalde: felle kleuren contrastrijk naast mekaar geborsteld, en witte stukken doek open latend...In de reeks zitten de stadsgidsen Rudi en Ferre, old lady Jo Leemans en de voetbaliconen Rik De Sadeleer en Marc Uytterhoeven...  Jacques heeft dus duidelijk beseft dat groen/wit en rood/geel dé confronterende kleuren zijn van hetzelfde Mechelse pallet!

De rest van de portretten staan nu in zijn atelier.  Nog even kan je ze dus bewonderen in het VOC.  Misschien is er de stille hoop dat ze ooit een plaats krijgen in één of andere semi-publieke ruimte, een horecazaak, of...

Op dit moment werkt Jacques aan een reeks met als thema 'de Groote Oorlog'.  Maar Jacques zou Jacques niet zijn mocht hij zich enkel focussen op verwoeste steden en gruwel...  Het zijn of worden werken die zullen doen mijmeren, en interpeteren..  Waarom staat in een decor van vernieling een zeepbellen blazend kind, of een ander met een duif...?  Deze schilderijen waar hij nu aan het werken is, zullen geëxposeerd worden in een groepstentoonstelling van KBC in Brussel.  Mogelijk zullen we ze later ook ergens in Mechelen te zien zijn. 

Mijn werken willen mensen laten nadenken.  Je moet moeite doen om te kijken.  Er zijn vaak verschillende en verrassende elementen verstopt in m'n werk.  Mensen zien er soms ook andere dingen in dan die ik er wou instoppen.  Dat is boeiend  Vorig jaar was de thematiek van de groepstentoonstelling 'nieuw leven'.  Ook hierin verwerk ik elementen die intregeren, hopelijk ontroeren en doen interpreteren. 

Poëzie zit er zeker in de kunstwerken van Jacques Destrooper.  Ik ben gefascineerd door een groot vierkant doek, in bruintinten.  Het toont een verdwenen zicht op de Dijle met de nu niet meer bestaande Sint-Annakapel op de Haverwerf.  Op de voorgrond laat een jongetje een zeilbootje varen...   Op het bootje staat de naam van de kunstenaar geschilderd, en ook de sterfdata van zijn beide ouders zijn verwerkt op het doek...  Een ander werk toont diezelfde waterkant met de houten kraan nabij de Kraanbrug.  Ook hier is dat oud stukje Mechelen in sepiakleuren vastgelegd.  En klein ventje in blauw salopetje contrasteert hiermee.  In de linkerbenedenhoek kijkt een vrouw - naar wie?  naar wat? 

Jacques Destrooper exposeert zo'n 5 à 6 keer per jaar - meestal individueel.  Bijna dagelijks is hij met kunst bezig.  In stilte.  Maar af en toe moet je naar buiten komen met je werk.  Dat doet hij niet alleen in een galerij, maar ook - zoals nu in het VOC of zoals hij ook al deed in theater De Peoene...  Het is wel zo dat mensen hier anders naar kunst kijken - vaak vrijblijvender of soms met minder interesse.  Maar drempelverlagend werkt het wel.  Niet iedereen stapt zomaar een galerij binnen.

Jacques Destrooper: een dromer, een dichter met verf, een kunstenaar...; een Maneblusser ook die Mechelen in zijn kunst weet te verwerken...; een portrettist, maar ook véél meer.  Over portretteren en interpreteren - een gepassioneerde babbel bij de start van het Paasweekend.  Ontmoetingen die boeiend en verrijkend zijn: ze kleuren de dag.