De Kunst van het onverwachte

(foto's: Jan Smets)

De tentoonstelling loopt al een poosje - van 30 november om precies te zijn. In het Hof van Busleyden kan je deze unieke expo beleven. 'Serendipity' of ' De kunst van het onverwachte' is niet alleen een streling voor het oog, maar ook voor het oor. In een gelaagd vormexperiment tonen twee Mechelaars van de hedendaagse kunstscène het beste van hun kunnen. Ik zakte ook 'in de put' van Busleyden af om te kunnen ervaren wat beloofd werd. En het moet gezegd: verrassend was het alleszins. Boeiend ook. Beniti Cornelis is dan ook een beeldend kunstenaar wiens werk me weet te raken. Toch moet ik aanstippen - maar dit is een louter persoonlijke opmerking - dat ik de gigantische ruimte té 'ruim' en té leeg vond. Buiten de werken aan de muren en een aftandse sofa was de exporuimte akelig sober. Ik was bovendien de enige toeschouwer, naast de suppoost die geduldig rondjes draaide terwijl ik rondkeek... Gelukkig was er de muziek van Jazzmuzikant Frank Vaganée die het vacuüm opvulde met meeslepende en sfeervolle klanken. Al bij al een gedurfde scenografie. Je hebt nog tot 26 januari de kans om de expo te bezoeken...

Onverwacht is de expo alleszins. Frank Vaganée hoeft niet meer voorgesteld. De tot buiten de stadsgrenzen beroemde muzikant was twee jaar stadsartiest en wordt binnenkort gelauwerd als verdienstelijke Mechelaar door het Verbond van Mechelse Geburenkringen. De jazzy sound van Vaganée gaat in dialoog met de doeken van Beniti Cornelis. De ene denkt in noten, en de andere in beelden, maar samen zijn hun kunstvormen complementair, en vormen ze een nieuwe collage. 'Een tintelende combine van klank met kleur op doek, een compostite van twee solisten, twee rasartiesten', lees ik.

Is Vaganée een overbekende Maneblusser - Beniti Cornelis is dit misschien nét iets minder. Toch is de in 1946 geboren Mechelaar al jaren actief als beeldend kunstenaar. Hij schildert lyrisch abstracte composities met figuratieve elementen als mensen, diertjes, insekten, paddestoelen... In de loop van de jaren tachtig wordt het figuratieve element steeds minder herkenbaar en verandert in abstracte vormen beladen met een persoonlijke symboliek. de natuurgetrouwe inhoud verglijdt tot grafisch interessante tekens, patronen, lijnen... De voorwerpen worden ontdaan van hun anecdotische waarde en herleidt tot oeroude symbolen. De techniek van schilderen is enigszins verwant aan Pierre Alechinsky. Met acrylverf gaat hij aan de slag. Cornelis heeft een authentieke voorkeur voor het onaffe, voor het patina die voorwerpen krijgen tijdens hun bestaan. Motieven als littekens en rafelige randen spreken van een doorleefd bestaan...

(bron: 'Niet van gisteren' - een generatie kunstenaars in Mechelen)

Ik was al langer een fan van Cornelis, en de tentoonstelling was daardoor voor mij wel boeiend. Graag toon ik in dit artikel enkele foto's van het getoonde. Maar beter: ga zélf eens op ontdekkingsreis. Hier mis je immers ook het magistrale van de muziek van Vaganée..., en: het moet ook nog verrassend en onverwacht blijven natuurlijk.