Als het om bewustmaking van de onderscheiden problematieken gaat zodat er door allerlei ontwerpen en plannen minder mensen gehinderd worden wegens een al te zeer op het typisch beeld van 'gewone' mensen toegespitst idee, prima. Daarbij helpt Newspeak geen zier. Het is maar best dat in plaats van 'invaliden', alsof 'zonder waarde', de term 'gehandicapten' gangbaar werd, maar het waren ongetwijfeld  "mensen met beperkingen" die deze laatste nieuwe term uitgedacht hebben: Veel te lang en probeer maar eens in een andere taal te verduidelijken dat je een mens met beperkingen bent - alsof je morgen bij de bakker om een gebakken granenklomp zou willen vragen. Trouwens, welke mens heeft er nu geen beperkingen? Hou het dan toch bij een ingeburgerde term die zowat overal door iedereen begrepen wordt, dan raken problemen gemakkelijker voorkomen of desnoods opgelost.

Zoek eens vanaf het voetpad bij de huizenrij op Winketkaai een veilige weg onderheen het viaduct en wandel langsheen de railing van de Dijle met zicht op de yachtjes tot op de Kraanbrug. Je hoeft zelfs geen fysiek gehandicapte te zijn, maar je dreigt het er wel te worden. Met een rolstoel of visueel gehandicapt dan maar aan de huizenkant blijven, lijkt me ook geen lachertje.

@Jan Smets: "de mogelijkheden van zo'n persoon" zijn meteen de beperkingen, een beperkte mens. Rotterm. Geen term kan het feit verhullen dat iemand een handicap heeft en daar per definitie last van ondervindt. Een term ervoor wordt uitsluitend gebezigd, wanneer de 'beperking' zich opdringt en daar zal men zich altijd slecht bij voelen. Een andere term kan daar niets aan veranderen tenzij men er op hoopt dat niemand hem begrijpt. Een gehandicapte moet leren leven niet alleen met zijn handicap, maar ook met het feit dat anderen die gewaar worden. Opgekuiste terminologie is daarbij niet in het minst dienstbaar en leidt juist de aandacht af van de noodzaak om het aantal en de ernst van de gelegenheden dat de handicap zich laat voelen en (dus) laat opgemerkt worden, tot een minimum terug te dringen.

Als men van jou zegt dat je een 'fotograaf' bent, steek je ook meteen in een hokje. Ook jij bent meer dan dat en zulks kan dan blijken. Hoe meer foto's je bij allerlei gelegenheden publiceert, hoe minder men je anders gaat kennen, en zeker hoe minder men je anders gaat noemen. Als dat kenmerk je ooit zou tegensteken, komt het er niet op aan je een kiekjestrekker te noemen maar wel het aantal gelegenheden en de tijd die je erin moet stoppen terug te schroeven: je andere waarden krijgen dan tenminste een echte kans.

P.S.: Niet over nadenken, Jan, gewoon blijven foto's maken.

"Zo heeft de Europese Unie handicappen ingesteld om gebruikers te beschermen tegen de gevolgen van het gebruik van mobiele telefoons" ??? (citaat met 1 woordje hertaald).

Inderdaad ontbreekt al te dikwijls elke refleks terzake bij het ontwerpen. Men heeft al wel gedacht aan koelkasten met verplaatbare scharnieren opdat deuren naar links kunnen opengaan, voor jan en alleman al eens interessant, maar o wee voor zelfs de geringste 'handicap' zoals bijvoorbeeld linkshandigheid: nog geen fiets gezien met de geoliede ketting aan de linkerkant om er naast te wandelen in een pantalon en vooral met een dan maar gesloten kettingkast zit de 'pikkel' toch op een quasi onbereikbare plaats. Minderheden worden meestal geen cent ontwikkeltijd of materiaalkostprijs waard geacht. Dan toch iets voor regelneef Europa?

@ Linda van Waeg

Ik kan me voorstellen dat een zware gehoorstoornis een serieuze handicap is als men zich buiten de veiligheid van zijn woning begeeft. Je stelt dat je in de Bruul of ergens anders in de stad de fietsers niet hoort afkomen en dat je dan schrikt als die je rakelings voorbijfietsen zelfs al hebben die zich het pleuris gedrukt op hun fietsbel.

Mijn handicap is die van een opeenstapeling van sportblessures en noodzaakt mij, me met mijn fiets met fietsbel, te verplaatsen in straten en pleinen waarin me dat door de stadsreglementen wordt toegelaten. Als we nu eens allebei van enig gezond verstand zouden getuigen :

- Ik rijd met een matige snelheid op mijn fiets de Bruul door, zodat ik preventief de onverwachte intenties van het overstekend wild aan voetgangers - gehoorgestoorden of jeugdige enthousiastelingen - kan inschatten.

- Jij van jouw kant doet dan tenminste de moeite om alvorens van richting te veranderen, je hoofd even om te draaien, de situatie te overzien en dan rustig over te steken. Dat bespaart jou en mij een stevige portie rotschrikken en bruusk afremmen met de mogelijkheid op mijn bek te gaan tegen de leuke Bruul of Botermarkt of IJzeren Leenkasseitjes.

Kan dat misschien de oplossing zijn voor ons probleem Linda?

;-))

@Linda, Jef en Malenie:

In al zijn wijsheid heeft ons Stadbestuur de verhoogde voetpaden op vele plaatsen afgeschaft. Zou net daar niet de oorzaak van het probleem liggen? Met daarbovenop allerhande bewust aangebrachte obstakels zogezegd om vaart te doen minderen, wordt elkeen tot zigzaggen op een onoverzichtelijk terrein gedwongen zodat ook zeer gematigde snelheden constant gevaar inhouden. Geen enkele weggebruiker, zelfs te voet, heeft nu nog een kort momentje waarop de aandacht ietsje mag verslappen, en dat is een danig bovenmenselijke eis die de kans enorm verhoogt eens onvoldoende op te letten op net een kwalijk ogenblik; dat levert op zich een vrees die ons nog meer de zenuwen geeft en nervositeit heeft een slechte invloed op het aanhouden van steeds veilige gedragingen. Bovendien zet het menigeen aan tot agressiviteit, bij wegbeheersing en zelfs in de omgang met lotgenoten. Ook als er niets opmerkelijks gebeurt, duwt die voortdurende spanning in wat voor velen een alledaagse omgeving is, onze levenskwaliteit beneden peil.

de analyse van SH is er recht op

maar de ontwerpers van al dat fraais in de binnenstad leven niet anders dan in stress, chaos, hubris, 

rust en gezond verstand, het is ver te zoeken 

einde van de preek van de week