(foto's: theater De Peoene)

Dit jaar nam ik me voor om wat meer Mechels amateur-gezelschappen aan het werk te zien.  'Amateur-toneel': het klinkt wat ongewild neerbuigend.  En dat is het zéker niet.  Wat in Mechelen op de planken wordt gebracht is niet altijd - maar wel vaak - van hoge kwaliteit, en moet zeker niet onderdoen voor wat beroepskrachten ten tonele brengen.  Binnenkort staat 'de Pruimelaarstraat'  van Louis Van Dievel in een bewerking van 'Voor Taal en Kunst' op m'n programma.  Vanavond was ik te gast in het kleine theater van de oude rederijkerskamer 'De Peoene' in de Lange Schipstraat.  Na de seizoenstart met 'Anne Frank' onder regie van Geert Defour, werd nu gekozen voor een stuk van Walter Van den Broeck...

De bar oogt na de renovatiewerken mooier en meer uitnodigend dan voorheen in grijs-rode tinten.  Maar daarvoor kwam ik natuurlijk niet in de eerste plaats.  Al moet gezegd dat het in dit fraaiere kader gezelliger napraten is...

Het stuk van Walter Van den Broeck mist de start niet.  Van bij aanvang zit er vaart in het spel.  De vier acteurs weten van bij het begin te overtuigen. Zij spelen hun rol niet, maar 'zijn' hun personages ten voete uit.  Heel geloofwaardig zetten Jeannine Soetaers, Chris Van Asch en Vicky Vanmarcke respectievelijk oma, dochter en kleindochter neer.  Sterk!  Zonder overdreven franjes en 'versierselen' geven ze gestalte aan hun personages, en maken er mensen van vlees en bloed van: herkenbaar.  Heel verdienstelijk is ook Patrick Brems in de rol van de huisdokter.  In kleine gebaren en mimiek weet ook hij de toon juist te zetten, al zijn het wel de drie sterke vrouwenrollen die de scène volledig weten te vullen.

In een decor dat eerder sober is - maar daardoor ook zo suggestief en niet afleidend werkt, ontwikkelt zich de story -  soms  met wrange humor, ontroerend, bitter en vooral beklijvend is.  In het verhaal dat zich in de huiskamer van de oma afspeelt, vallen één voor één de maskers af - de schone schijn, de leugens....  Het verleden explodeert dramatisch - verloren dromen, frustraties, onverwerkte herinneringen... juist op de dag dat de Ronde van Vlaanderen in de straat voorbijraast...  De Ronde is maar een 'figurant' in het verhaal - maar toch is hij op de achtergrond bepalend voor de sfeertekening.

Pier de Kock zorgde voor een regievoering die zijn talent en ervaring nogmaals bewijzen.  Maar zonder de voortreffelijke prestaties van de acteurs zou dit stuk niet zo sterk zijn als het nu ervaren werd. Na afloop blijf je sprakeloos in je stoel zitten omdat je niet zomaar dadelijk kan opstaan na de wervelwind van emoties die in de laatste scènes door het stuk raasden.  'De Ronde van Vlaanderen' weet te raken.  Trefzeker. 

Theater De Peoene speelt dit toneelstuk nog tot 7 december.  Wie er nog graag wil bijzijn zal zich moeten reppen.   Daarvoor neem je best contact op via:  www.peoene.be

Binnenkort duik in het pluche van Voor Taal en Kunst .  Ik ben benieuwd.