(foto's: Kathleen De Wolf - Jan Smets)
ik heb met Kathleen De Wolf afgesproken in de Margriet in de Bruul, nét na een vergadering van het OCMW waarin ze zetelt als raadslid. Het leven is soms hectisch voor deze 'straffe madam' uit Battel, die al jaren haar beroep (ze is licenciaat informatica en werkt bij Belgacom), weet te combineren met politiek én...uiteraard: topsport. Dit doet ze met veel succes. Haar echtgenoot Serge Beckers en zoontje Wolf zijn er bij komen zitten. Want je kan onmogelijk praten over Kathleen en sport zonder haar gezin er bij te betrekken. Sport is de rode draad in het gezin Beckers-De Wolf. Al jaren sleept dit Mechelse echtpaar titels en medailles in de wacht. Serge doet dit met de loopschoenen aan op atletiekpistes wereldrond, en Kathleen is een grote naam in het wereldje van de werpsporten. Amper enkele weken geleden (op 22 oktober) brak ze op het Wereldkampioenschap atletiek voor +35 in het Braziliaanse Porto Alegre het Belgisch record in het hamerslingeren met 41m56. Ze behaalde brons, en hoewel de wereldkampioene uit de Dijlestad al heel wat edelmetaal bijeen wist te sprokkelen, is dit voor Kathleen een (voorlopig) hoogtepunt uit haar sportcarrière.
Atletiek haalt nooit de aandacht dat wielrennen en voetbal krijgt. Daar maken Kathleen en Serge zich niet druk om. Ze weten het, en ze doen het ook niet om de pers te halen.
Het is gewoon een fantastisch gevoel om op een bepaald moment en op een bepaalde dag de beste te zijn. Die ontlading is geweldig. We accepteren best dat onze sporten minder in de belangstelling komen.
Op een leeftijd dat sommige anderen in hun midlifecrisis dreigen te sukkelen, leeft men ten huize van Kathleen en Serge nog op topsnelheid. Hoewel Kathleen al van het bouwjaar 1967 is, en Serge al 51 kaarsjes mocht uitblazen, voelen ze zich nog jong en leven ze erg dynamisch. Amper enkele jaren geleden getrouwd, en en met Wolf, hun driejarig energiek baasje, leven ze het leven dat vele twintigers en dertigers beslist niet zouden aankunnen. Nu is het toch nét iets rustiger geworden na hun reis naar Brazilië. Hoewel...
Het was mooi om mee te maken. Deze titel is één van de mooiste uit m'n carrière. Misschien omdat ik er zelf niet meer in geloofde? Het volgde alleszins een serieuze ontlading nadien. Toch voelde het aan of ik deze écht heb verdiend. Tien jaar na mijn eerste WK-brons in Puerto Rico... Aanvankelijk liep niet alles van een leien dakje in Porto Alegre. Zeg maar dat er véél fout liep qua organisatie. Vooral voor Serge die werd herverkozen als vice president stadia van de IAF (mastercomité atletiek federatie) gaf dit heel wat kopzorgen. Misschien is het daarom ook dat hij iets minder presteerde dan we van hem gewend zijn. Hij had z'n handen vol. Ook voor mij leek het aanvankelijk niet te lukken. Bij mijn eerste wedstrijd bleef m'n resultaat ver onder wat ik verhoopt had. Ik had eigenlijk geen hoop meer voor het hamerslingeren. De eerste en tweede poging waren niet goed. Maar bij de derde poging leek het mee te zitten... Héél goed zelfs... Met deze titel en het brons op zak ben ik héél tevreden!
Voor Kathleen is het een opsteker. De voorbije vier jaren verliepen niet zo vlotjes als ze zelf zou gewild hebben. Na een zwangerschap op 'iets rijpere' leeftijd, een spoedkeizersnee en meer obstakels, was ze wat in een sukkelstraatje geraakt. Daar is ze nu eindelijk uit. Brazilië heeft dit bewezen.
Serge en Kathleen verstaan mekaar bijzonder goed. Sport heeft hen samengebracht, en ze zijn mekaars grootste supporters (al hebben ze van mekaars wedstrijden in Brazilë niet bijster veel gezien). Serge is geen geboren Mechelaar, maar voelt zich hier al wel thuis, hoewel hij zegt meer en meer last te krijgen van dit koude en vochtige klimaat. Hij zou best in een warmere windstreek kunnen aarden. Maar Kathleen kan de schaduw van Sint-Romboutstoren niet missen. Serge werkt bij defensie. Hij zou als militair van het 'oude régime' bijna op pensioen kunnen gaan, maar dat is hij nog niet van zin. Nog vijf jaar zou er er willen bij doen. Al zijn vrije tijd gaat naar de sport, en sinds hij actief is als vice president bij de IAF kruipt daar ook al z'n verlof in. Atletiek en administratie probeert hij zo te combineren - zo goed als mogelijk. En dat lijkt hem wonderwel te lukken.
We hebben samen al de hele wereld afgereisd voor onze disciplines. Nu ook vaak met ons zoontje Wolf. Sport bracht ons samen. In 2004 leerden we mekaar kennen. Al moet ik zeggen dat het door een dom misverstand - een communicatiefout, géén liefde op het eerste zicht was. Ik vond hem maar 'nen ambetante'...
Kathleen lacht, maar verzekert me dat ze dit nu al lang niet meer vindt. Serge mag gerustgesteld zijn. Hij is géén ambetante meer...
Serge zou nog graag lang actief blijven in de sportwereld.
M'n huidige functie bij het IAF loopt nog tot 2016 - tot de wereldkampioenschappen in Perth in Australië. Die kampioensschappen worden om de twee jaar gehouden. De volgende zijn in Lyon...
De kleine Wolf springt ondertussen van de schoot van moeder naar vader en vice versa. Het is een levendig en fotogeniek kereltje dat maar al te graag poseert met de medailles. Hij wil de foto's dadelijk bekijken op m'n camera. Want...hij wil het zijn vriendinnetje laten zien op de school in Battel.
We hopen dat hij ooit ook aan sport zal willen doen. Maar pushen gaan we hem zéker niet. Wel zien we dat hij aan kopieergedraag doet. Eigenaardig is dat natuurlijk niet. We hebben hem laten inschrijven voor turnen. Dat zal zijn motoriek leren verfijnen...
Kathleen komt uit een gezin van zes kinderen uit Battel. Dat weet ik maar al te goed. Ik ken haar al jaren. Samen zijn we vertakkingen van eenzelfde stamboom. Tijdens haar secundaire studies deed ze al aan atletiek. Maar toch ging Chiro steeds voor. Toen ze later naar de univ ging concentreerde ze zich op haar studies, en liet ze atletiek even voor wat het was. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan, en op 21 jaar werd de draad terug opgenomen. Door haar fysiek en lichaamsbouw koos ze voor werpsporten. Ze kreeg de kans om te trainen met trainers van het Sportkot, en kon zo steeds met de beste in hun discipline samenwerken. Nu geeft ze zelf ook training bij RAM, de Mechelse club. Dat doet Serge ook. Hun leven en passie lopen wonderwel parrallel.
Sinds 2001 is Kathleen bovendien aan de slag in de Mechelse politiek, en al jaren is ze OCMW-raadslid.
Het is soms zoeken naar een goed evenwicht in dit alles. M'n huishouden doen is er soms al eens te veel aan. Maar ik kan het niet missen voorlopig. Ik ben blij met wat ik allemaal al bereikt heb. In al m'n categoriëen heb ik een wereldtitel behaald, maar alles kan nog steeds beter. Mooi vond ik het ook als ik in 2005 sportvrouw van het jaar werd in Mechelen. Dat jaar schreef zelfs de pers in Wallonië in een artikel over mij. Iets in de trant van 'nu Kim Clijsters (die het dat jaar niet erg goed deed) minder weet te scoren, heeft Vlaanderen toch nog een sportvrouw om trots op te zijn'... Leuk. Na Brazilië heb ik ook wat persaandacht gehad.
Kathleen kan het niet goed accepteren dat ze ouder wordt. Daar wil ze niet aan toegeven. Ze wil nog steeds de lat hoog leggen. "Jongeren trainen om beter te worden, ouderen trainen tegen het verval', citeert ze haar traider Ludwig Petroos. Natuurlijk beseffen zij en Serge ook wel dat je door ouder te worden 'achteruit' gaat en dat er op een bepaald moment de klip komt waar je dreigt at te vallen. De kunst is om er mee om te gaan. Maar Serge lukt daar voorlopig in...
Ik krijg steeds een enorme drive bij de masters. Er is ook meer vriendschap tussen de atleten dan bij jongeren. We stimuleren en waarderen mekaar meer. We weten ook perfect wat we allemaal moeten doen om mooie resultaten te halen.
Dat is ook wat Kathleen en Serge doen: mekaar begrijpen en steunen. Ook al zijn ze actief in totaal andere disciplines: ze weten wat topsport is, en wat je er voor moet laten. Ze zitten op dezelfde golflengte, delen hun passie en delen hun dromen. En dat is mooi om zien. Eén droom zouden ze graag gerealiseerd zien, niet voor hen persoonlijk maar voor hun club. Ze hopen dat de Mechelse club RAM een nieuwe piste kan krijgen - waar dan ook. Want de accomodatie is niet optimaal.
Buiten is het donker en nat. Nadat ik afscheid heb genomen, zie ik ze samen naar hun auto stappen: Kathleen en Serge - een 'jong' koppel met tussen hen in een nog 'jongere belofte'? Wie weet. Voorlopig pronkt hij met het eremetaal van z'n ouders. En daar is hij héél trots op!