(foto's: Jan Smets) 

De foto's hangen ingelijst en wel op de juiste plaats.  ATV schiet nog wat beelden en stelt een paar gerichte vragen over het geëxposeerde aan de kunstenaar himself.  Ik wacht geduldig.  Wat later schudden we de hand.  Hij stelt voor om buiten te zitten.  Zo kan hij een luchtje scheppen...en een sigaret opsteken.  We zitten op het plein van het Cultuurcentrum waar die eeuwige Sint-Romboutstoren dominerende factor is.  Hij is weer voor even in de stad waar hij geboren werd en opgroeide.  Vaak komt hij hier niet meer.  Hij woont nu in Aalst.  Met wat schroom vraag ik hem of ik wat portretten van hem mag maken.  Dat kan zeker.  Ik voel een zekere faalangst als ik hem probeer te vangen voor mijn lens: Guy Kokken - één van dé topfotografen van ons land; klinkende naam in de wereld van magazines en fotografie.  Befaamd dus.  Terecht.  Hij maakte het met zijn talent.  Lang geleden zette hij z'n eerste stapjes in de fotografie, als jong broekje, in de donkere kamer van zijn vader, Roger Kokken (ons niet onbekend op Mechelenblogt...)

Mijn vader was altijd al heel creatief.  Tekenen, schilderen, fotograferen...  Ik zal zowat dertien jaar geweest zijn.  Ik mocht mee in zijn donkere kamer.  Het leek wel toverij...

Zo begint hij te fotograferen.  Zijn omgeving, de dingen rondom hem...  Geboeid.  Guy gaat er verder mee door.  Na zijn schooljaren in Pitzemburg besluit hij in Coloma fotografie te studeren.  We schrijven 1985.  Muziek is een andere passie...

Afgestudeerd heb ik eerst wel zwarte sneeuw gezien.  Ik nam vele andere jobs aan.  Twaalf stielen, dertien ongelukken...  Het is me allemaal niet in de schoot geworpen.  Ik heb er hard voor moeten werken.  Maar geluk moet je zélf sturen.  Door stevig met muziek bezig te zijn, gingen wel deuren open in dat wereldje.  Ik heb muziek en fotografie kunnen combineren.  Zo begon ik muzikanten te fotograferen.  Ik ken dat wereldje.  Ik begrijp artiesten en hoe ze denken en voelen...

Op de vernissage speelt hij met zijn eigen band - 'The Soon Yis'.   Muziek zit tot in de kleinste vezel van zijn lichaam.  Aan de muren van het Cultuurcentrum hangen de portretten van bekende muzikanten, van de tegenwoordig alom aanwezige Stromae  tot de gegroefde kop van Maurice Engelen van Praga Khan.  Portretten met karakter.  Guy probeert met de foto's een verhaal te vertellen.  Hij weet wat hij wil.  Hij legt de lat hoog, en hij legt ze telkens weer hoger.  Hij neemt zijn tijd voor zijn foto's en hij krijgt die ook.  Hij wordt dan ook erg gerespecteerd door de artiesten.  Men kent zijn degelijke reputatie.  Guy Kokken werkt voor vele magazines, waaronder Weekend Knack, Elle, OOR en De Standaard Magazine, maar ook voor platenmaatschappijen als PIAS, Sony Music en EMI.  En daar wordt immers niet de eerste de beste voor gevraagd.  Guy krijgt nog steeds een kick als hij een geslaagde foto maakt.

"A summary of six years of fucking around with musicans whilst frantically pushing the button of a camera"

Ik druk af.  Klikklikklik  - portretterend de topfotograaf, de kunstenaar, de artiest.  Hoe 'evalueert' hij me nu, met zijn doordringende blik in mijn lens kijkend.  Ik vraag het me af...  Maar ik probeer die gedachte toch maar te verdringen, en doe m'n ding.  In de ruit weerspiegelt zich manifest Sint-Romboutstoren.  Ik laat hem op het kleine scherm de plaatjes zien.  "Pak deze maar" zegt hij...

Mechelen is er veel mooier op geworden sinds ik weg ben.  Het was vroeger een vergrijsde stad; er viel weinig te beleven, en het was 's avonds dood.  Dat lijkt nu wel anders geworden.  Ik ben naar Aalst verkast.  Het is een gezellige stad - open ook.  Misschien minder gesloten dan Mechelen, met toch net nog wat méér savoir vivre, Bourgondischer ook...

In Mechelen exposeert Guy nu in de inkomhal van het Cultuurcentrum.  De expo 'STARGAZER' loopt van 26 oktober tot 15 december, op zondag, donderdag, vrijdag en zaterdag van 13 uur tot 18 uur.  De inkom is gratis.

www.guykokken.com

www.cultuurcentrummechelen.be

De tentoonstelling is het bekijken overwaard.  Dit is fotografie van de bovenste plank van een fotograaf met Maneblussersbloed.  Je ziet dat dit geen bandwerk is.  Dit is grote kunst - te smaken door zowel fotografie-als muziekliefhebbers.  Tegenwoordig 'kan' iedereen fotograferen.  Digitale fotografie maakt het allemaal zoveel eenvoudiger.  Slechte foto's kan je haast niet meer maken.  Maar dit is toch nét wat anders.  Het toestel maakt niet het portret, maar de man er achter.  In België opent de naam van Guy Kokken deuren.  Hij krijgt de kans om mooie opdrachten uit te voeren.  Soms dienen compromissen gemaakt.  Er moet nu eenmaal brood op de plank, maar met een zekere eigenzinnigheid moet Guy er zich goed bij voelen.  Volledig kan hij zich laten gaan wanneer hij voor 'zichzelf' foto's maakt...

Of ik nog grote dromen heb?  Ik ben gelukkig met wat ik doe.  Ik heb van een hobby een beroep kunnen maken.  Misschien zou ik het wel tof vinden mocht ik ooit als exposant terechtkomen in het museum voor fotografie...  Enne: er zijn nog wel zo'n paar artiesten die ik dolgraag voor mijn lens wil hebben, zoals bijvoorbeeld Lemmy Motorhead.  Misschien moet dat niet meer lang op zich laten wachten.  Hij heeft ook de eeuwigheid niet...  Maar verder mag het zo voortgaan zoals het nu loopt.  Grote dromen heb ik dus niet.  Ja toch: ik wil dat m'n kinderen, Titus en Ginger, het kunnen waarmaken in het leven, en dat zij hun dromen kunnen realisern, wat ze ook willen uitvoeren.  Ik ben met hen begaan, net zoals mijn vader dat ook wel geweest zal zijn...

In donkere kamers ontwikkelt zich de kunstenaar

alleen als hij verder wil dan het cliché zit er muziek in...

...zo voel ik het aan.